Why Can't We Be? (TAGALOG STORY)

CHAPTER LXXI

Matapos ang kasal nina Sai at Kian ay halos 'di din naging normal ang lahat para sa dalawa at maging sa mga kaibigan nila.

Walang linggo na hindi na-oospital si Sai. At habang tumatagal ay palala na nang palala ang lagay niya. Lalo na nang magsiyam na buwan na ang tyan nito. Hindi na sila halos nakauwi sa bahay nila.

May isang araw na nga din na halos bumitiw na si Sai, ngunit pilit siyang pinatatag ng kanyang asawa. "Fight Sai. You can do it, for me and for our son." masuyong sambit ni Kian sa kanya. "We need you. He needs you, so fight please."

Hirap man at gusto na talaga ni Sai ang sumuko ay pinilit niya ang sarili niyang tumango. Sya man sa sarili niya, 'di niya alam kung gaano pang katagal ang kakayanin niya. Kabuwanan na din niya pati.

"If the situation gets worst, any time soon kahit di pa petsa ng panganganak niya we don't have a choice kundi paanakin sya." ika ni Dra. Leigh kay Kian, at paulit ulit din iyong naglalaro sa isipan niya.

Araw araw na lang ng ginawa ng Diyos na nakikita niya si Sai sa hospital bed at laging katabi ang oxygen tank nito ay nanghihina sya, pinanghihinaan sya ng loob. Lihim nga din syang umiiyak paminsan. Pero ang lahat ng kahinaan niya at sakit ay di niya maaring ipakita kay Sai, lalo na ngayon. "I need to be strong."

"Kian" mahinang tawag ng asawa sa kanya.

"Yes? you need something? want me to call Leigh and Lr?" sunod sunod at tarantang tanong ni Kian dito. Sai just smiled at him and, "No, I don't need them yet. I need you, I only need you to be my side." sabay bigay nito ng tipid na ngiti.

Animo ay tinusok ng karayom ang puso ni Kian sa sinabing iyon ni Sai. Bahagyang nakaramdam din sya ng parang paglipad ng mga paru-paru sa kanyang kalamnan. "No!" agad niya ding saway sa sarili.

Sai held his hand tight, and kissed it. "I will miss kissing your hands, holding them tight, smelling it over and over. I will miss how your hands embrace me, how it touch and hold my cheeks. I will miss every caress of your hands." at ipinahid ni Sai ang hawak niyang kamay ni Kian sa mga luha niya. "I will never forget how you wipe away my tears." habang tuloy pa din sa pag-agos ang luha ni Sai. "Mahal-"

"Ssh, listen to me Kian." agad na pigil ni Sai sa asawa. "Kian, sorry. Sorry kasi gusto ko nang sumuko. Pagod na ako. Masakit man sa akin 'to pero gusto ko nang magpahinga. Gusto ko nang makapagpahinga na din kayo kasi alam ko pagod na din kayo. Sorry."

"Sai, why are you saying that? we're not tired and we won't get tired taking care of you. Sai, please don't say words like that kasi kailangan kita. Kailangan ka namin ng anak natin. Kaya wag kang susuko. Please!" pigil sa pagluha si Kian habang dinasabi ang mga iti kay Sai. "Have I not made a promise? I said I will be your strenght. We will fight together, we can win this until it ends." he slowly moved and place himself at his wife's back and embrace her. "I love you," he whispered it to her ears.

The dim light coming from the moon and the lights inside the private room made this scene more romantic. Yes romantic yet painful.

Sai remember something sa ganitong position nila ni Kian. He is on her back and embracing her. It's not actually an embrace kasi Kian was teaching him that day how to play the guitar sa garden ng mommy ni Kian.

"Kian, every moments I have with you were all perfect. Moments I will cherish every minutes of my life before I will give up. Your face, everything about you will always in my mind. I know, kahit na bumitiw ako makakaya mo at alam kong nasa mabubuting kamay ang anak natin. Wala man na ako, alam ko lahat ng paraan ng pagmamahal na mabibigay ko sa anak natin sy gagawin mo din. Gagawin niyo. Kaya alam ko gigive up akong nasa mabuting kalagayan ang anak natin." sa isip ni Sai habang tuloy ito sa pagluha.