De bel ging en ik voelde direct aan mijn oren. De klanken waren ondraaglijk. Ik wist dat ik al jaren gevoelig was voor harde geluiden, waarschijnlijk omdat mijn zicht zo was verslechterd en ik alleen met mijn lenzen goed kon zien. Ik keek naar Blake, de jongen naast me en ook hij bedekte zijn gezicht. Alsof hij hetzelfde probleem had en dit was het enige moment waarbij ik medelijden met hem had. Voorderest was hij de hele tijd grof en als ik iets niet snapte kon hij me ook niet helpen. De bel stopte gelukkig en ik stond voorzichtig op. Blake hield nog steeds zijn handen voor zijn hoofd. 'Gaat het met je?'vroeg ik zacht. 'Laat me met rust!'snauwde hij. Ik voelde weer een agressie opkomen en wilde hem eigenlijk voor zijn gezicht slaan. Maar dat deed ik niet. 'Goed, rustig maar..' Ik greep mijn tas en liet hem alleen in het lokaal achter.
De pauzes waren wel het ergst van de dag. Ik stond helemaal alleen en had niemand om mee te praten. Natuurlijk kon ik wel naar die rotmeiden lopen maar daar had ik ook geen behoefte aan. Ze waren alleen maar met zichzelf bezig. Gelukkig werd ik snel afgeleid door een trilling in mijn zak. Ik greep mijn mobiel meteen vast en zag dat Cristina me belde.
'Hee, Cris'
'Jen, hoe is het? Ik heb je zoveel te vertellen! Er is echt heel veel gebeurd.'
Nou, het kan beter. Maar wat is er dan?'
'Paul heeft me eindelijk mee uitgevraagd! Omdat jij bent verhuisd, heeft hij mij maar gevraagd. Je weet toch dat hij altijd al een crush op je heeft gehad. Gelukkig was ie niet te bang om mij te vragen.'
Paul. Paul. Paul, de jongen die misschien ooit als de jongen van mijn dromen leek. Maar we waren allebei zo verlegen en het werd helemaal niks. Natuurlijk was ik blij voor Cris, maar toch..
'Jen? Ben je der nog? Zijn er nog leuke jongens bij jou op school.'
Ik kijk rond en zie dat Blake eindelijk de trap afkomt. Hij ziet er gewoon uit, alsof er niets was gebeurd en met een stoere blik in zijn ogen liep hij op een groot groepje af, die hem allemaal begroette.
'Ja, ik ben er nog. Nee, ik denk het niet. De jongens hier zijn zo erg. Het zijn echte macho's'
Ik hoorde Cristina door de telefoon lachen.
'Ja, met die moet je niks krijgen hoor. Je weet wat ik gezegd heb, met zulke mensen is er geen lol te beleven.'
'Weet ik, maar ik moet echt gaan. School draait niet alleen om jongens hè.'
'Studie nerd, ga maar snel dan. Doei, Jen!'
Ik zet de mobiel uit en kijk weer naar het groepje jongens waarbij Blake stond. Ze waren duidelijk iets ouder dan hem maar Blake paste er goed bij. 'Hé, das toch die meid waarnaast je zit!' Meteen werd ik rood en probeerde ik mijn gezicht te verbergen. 'Ja, ze is gek. Daarom wil niemand bij haar staan'zei hij luid en duidelijk tegen zijn vriend terug. En zo duidelijk dat de woorden in mijn hoofd bleven steken. Ik balde mijn vuist en kon deze keer de woede niet tegenhouden. Met een gezicht vol woede liep ik naar de groep toe. 'Denk je dat je stoer bent?!' Blake draait zich naar me om met een ongeïnteresseerde blik. 'Gek mens, laat me met rust.' 'Dat gaat nogal moeilijk hè, ik zit naast je. En waar haal jij het lef om mij gek te noemen!?' 'Omdat het zo is.' Hij wilde zich weer omdraaien maar mijn geduld was op. Met mijn vuist gaf ik een harde klap in zijn gezicht en ik zag hoe hij verbaasd achteruit stapte. 'Dat had je niet moeten doen, meid.' Blake schudde met zijn hoofd en in een paar seconden greep hij me bij mijn nek vast en zette me tegen de muur. De kracht in zijn arm was zo sterk dat ik me niet kon verzetten. De pijn in mijn nek gierde door mijn lichaam maar schreeuwen kon ik toch niet. 'Niemand slaat mij..' Ik voelde hoe hij me keihard op de grond gooide waardoor ik stilletjes op de grond lag. Ik voelde me zo duizelig en ik kon alleen nog een paar stemmen horen. 'Je moet je beheersen, Blake.' 'Hier krijg je problemen mee.'
Ik opende mijn ogen en merkte dat alles nog wazig was. Alsof ik geen lenzen in had, maar die had ik wel. Door hevig te knipperen werden sommige vormen iets duidelijker. En ook de stemmen komen weer terug. Maar deze keer waren het maar twee personen. 'Blake, dit is ernstig! Luister je wel naar me!' Een mannenstem bulderde door de ruimte en ik voelde mijn hartslag toenemen. 'Ik kon er niks aandoen. Zij sloeg me.' 'Wat denk je wat er had kunnen gebeuren! Je had herkent kunnen worden!' Blake zei niks meer, of hij durfte niets meer te zeggen. Hoe dan ook, het was duidelijk wie hier de macht had. De beelden werden scherper en eindelijk kon ik zien waar ik was. Het leek net een oude houten schuurtje, maar ik herkende het niet. 'Waar ben ik?' Ik ging recht zitten en ik kon alleen Blake in de ruimte zien. De man was verdwenen. 'Rustig maar.' Hij ging naast me zitten en ik ging zachtjes met mijn handen over de grote bult op mijn hoofd. 'Doet het pijn?'vroeg hij zacht aan me en ik schudde mijn hoofd. 'Het gaat wel, dankje'zei ik terug. 'Ik denk dat je naar huis moet gaan en rust moet nemen.' Hij stond rustig op. Ik keek in zijn mooie bruine ogen waar ik steeds door werd aangetrokken. 'Kom, klim maar op mijn rug.' Ik schudde fel mijn hoofd en eigenlijk deed dat best pijn. 'Nee, nee, je hoeft me echt niet te tillen hoor.' Voordat ik nog meer kon zeggen had hij me al op zijn rug gegooid en had ik mijn armen voorzichtig om zijn nek geslagen. 'Hoe ben je eigenlijk zo sterk?' 'Ik heb gewoon veel getraind.' Hij liep op een rustig tempo het schuurtje uit en ik zag hoe we in het bos waren beland. 'Hadden we eigenlijk niet nog school?' 'Ik kon je op deze manier toch geen les laten volgen'grinnikte hij.
'Hier woon ik.' Langzaam zette hij me weer neer op de grond. 'Je bent nieuw zeker?' 'Had je dat nog niet door?'zuchtte ik zacht en hij glimlachte. 'Tja, beter laat dan nooit.' Ik glimlachte terug naar hem en ik wilde naar de deur lopen, totdat ik me door mijn knieën voelde zakken. In net een bliksemslag was Blake alweer naast me en kon me net behoeden voor de val. 'Doe voorzichtig, oké' Ik knikte naar hem en samen liepen we naar de deur. Mijn moeder die waarschijnlijk alles al had gezien uit het raam, deed meteen de deur open. 'Wat is er aan de hand?!'gilde ze bijna. 'Ik ben aangereden door een motor en Blake kon me gelukkig helpen'verzon ik en ik voelde hoe mijn moeder me vastgreep. 'Waarom neem je altijd toch zoveel risico's. Je had wel dood kunnen zijn.' Ik lachte een beetje beschaamd naar Blake maar hij vond het wel grappig. 'Heel erg bedankt dat je mijn dochter hebt gered, jongeman.' 'Ik kan het zo weer doen hoor mevrouw.' Hij grinnikte en liep het erf af. 'Doei Blake.' 'Doei, Jen!' Mijn ogen richtte zich nog even naar hem voordat ik samen met mijn moeder naar binnen liep en de deur dichtgooide.
