'Word hij weer beter?' Het koude lichaam van de sneeuwwitte wolf lag tegen me aan. Ik kon zijn hart in een gelijkmatig ritme horen kloppen. Zijn oren spitsten maar nog steeds kon hij niet opstaan. 'Het zal lang duren voordat hij helemaal geheeld is, maar ik denk dat het later wel weer goed komt'hoorde ik Mila zeggen die zachtjes over zijn vacht streelde. Drake was nog steeds in shock en had al een tijdje niks meer gezegd. De andere weerwolven, waaronder Daniel, stonden om hem heen. Het gevoel om iemand te verliezen was verschrikkelijk. Vooral omdat Troyd een goede vriend was, die het niet verdiende. 'We moeten gaan'fluisterde Drake zachtjes en hij veegde langzaam zijn tranen weg. 'We hebben allemaal onze rust nodig om weer op kracht te komen.' Ik keek toe hoe Drake, zonder nog enige emotie te tonen, naar ons toeliep en de witte wolf in zijn armen meenam. 'Hij is nog niet sterk genoeg om terug te veranderen, en ik ben bang dat zijn poot is gebroken..'fluisterde Mila tegen mij en voorzichtig stonden we weer op. 'Ik weet dat je niet wilt slapen, Jennifer. Maar het is het beste als je het toch probeert. En je weet wat ik had gezegd, je moet zelf weer de controle krijgen. Dan komt alles goed.' Mila legde zachtjes haar hand op mijn schouder, en samen met de anderen liepen we terug naar huis.
'Je bent eindelijk terug? Dat duurde erg lang.' Blake zijn onheilspellende lach galmde door mijn oren en ik zag dat ik tegen een grote eikenboom lag. Het was donker, te donker. Alleen de maan scheen op zijn best. Zo dichtbij had ik de maan nog nooit gezien. 'Ik ben niet bang voor je'fluisterde ik en ik probeerde langzaam op te staan. 'Dat hoor je wel te zijn.' In één keer verscheen hij recht voor me. Zijn lach, zijn gezicht, alles aan hem was duister. 'Ik kan niet geloven dat je het zo lang kon volhouden. Zonder heel eventjes je ogen dicht te doen.' Met zijn scherpe nagel ging hij langs mijn gezicht. Het deed pijn maar ik durfde niet te schreeuwen. Wie zou me ook kunnen horen? Wie zou iets kunnen doen? Ik moest dit alleen doen. 'Waarom doe je dit me aan?' Hij grinnikte en langzaam liet hij me weer los. 'Omdat je niet zonder me kan!' Blake ontblootte zijn tanden en op het moment dat hij wilde toeslaan, wist ik net weg te duiken. 'Ik krijg je wel hoor!' En op dat moment veranderde hij in een wolf. Niet zomaar een wolf, een grote zwarte wolf.. De grote zwarte wolf die ik eerder had gezien. En zijn rode ogen gloeiden in het maanlicht. 'Dit kan niet!' 'Alles kan hier..' De wolf snauwde en kwam in een ruk van zijn plaats. Ik rende weg, zo snel mogelijk, maar zelfs ik wist dat ik het niet zou volhouden. De scherpe nagels van de wolf trokken mijn been vast, waardoor ik op de grond viel. 'Help!' 'Ik voelde hoe de wolf zijn nagels in mijn rug prikten. Mijn shirt werd opengereten en de pijn werd zo erg, dat ik keihard begon te gillen. 'Je hoeft maar één ding te doen!' 'Wat dan!?'huilde ik en ik hoorde de wolf boos grommen. 'Je ware aard laten zien!'
'Ze is hier!' Van angst was ik nog steeds aan het schreeuwen en zag wazig allemaal lichten op me geschenen worden. Een zwarte schim kwam steeds dichterbij en even dacht ik weer de grote angstaanjagende wolf te zien. Ik begon meteen weer te gillen en opeens voelde ik een hand op mijn schouder. 'Ik ben het! Tyler!'hoorde ik de stem zeggen en meteen was ik stil. Ik kreeg steeds meer een beter zicht en de mooie diepe bruine ogen van Tyler verschenen recht voor me. 'Het is goed..' Ik voelde hoe hij me langzaam overeind hielp en ik was nog een beetje in shock. Zachtjes voelde ik zijn vingers over mijn voorhoofd glijden en ik keek hem nog steeds aan. 'Je bent veilig'zei Tyler zijn vertrouwde en lieve stem en ik voelde hoe hij me tegen zich aandrukte. 'Is alles goed?' Ik zag Mila in de verte staan samen met de anderen en haar zaklamp was op ons gericht. Tyler stak zijn duim omhoog en voorzichtig liepen we naar hen toe. Ik voelde nog steeds de pijnlijke steken in mijn rug, maar dat liet ik niet teveel merken. Ik keek ook naar Tyler zijn verwondingen maar zijn been was gelukkig helemaal genezen.
Met zijn allen zaten we in de woonkamer, waar ik met een deken op de bank zat, leunend op Tyler zijn schouder. 'We moeten haar beschermen.' Drake bleef de hele tijd rondjes lopen en hij was nog steeds aan het nadenken. 'Wat is er mis met haar?'vroeg Tyler zachtjes, waarschijnlijk omdat hij als enige nog niet bekend was met mijn slaapgebrek. 'Ze heeft nachtmerries.' 'En ze worden steeds erger'voegde Mila eraantoe. 'Hoe bedoel je erger?' 'Kijk maar naar haar rug..' Tyler hielp me voorzichtig overeind en ik kon horen dat hij schrok. 'Is het.. erg?' Meteen haalde Tyler me weer naar hem toe, en ik voelde hoe hij me weer geruststelde. 'Als het niet al erg genoeg is! We hebben twee wilde mega alfa's'rondlopen en nu hebben we weer dit..' Drake was duidelijk gefrustreerd en ik merkte dat hij moeilijk had om er mee om te gaan. 'En hoe is ze nou weer in het bos beland?' Mila schudde haar hoofd omdat ze het niet wist. 'Misschien slaapwandelde ze wel. Dan kunnen we maar beter op haar gaan letten, als ze gaat slapen.' 'Ik wil niet meer slapen'zei ik tegen hen en hun blikken werden op mij gericht. 'Ik durf niet meer.' Tyler pakte me nog steviger vast en hij ging zachtjes met zijn vingers door mijn haren. 'Rustig maar..'suste hij in mijn oor en langzaam liet ik mezelf in zijn armen zakken. 'Ik bescherm haar. Dat beloof ik'hoorde ik hem nog zeggen en ik voelde hoe hij een kus op mijn hoofd drukte.
