'Hopelijk snap je het eindelijk, Jennifer?' 'Tja, mevrouw. Ik zal mijn best doen om niet meer eruit gestuurd te worden.' 'Dus zorg dat je je een beetje in toom houd. Ik snap dat jij en Blake het hartstikke gezellig hebben achterin maar jij leidt er nu onder.' 'Nou, ik kan er ook niets aandoen dat onze docent mij liever straf geeft dan hem.' De vrouw was duidelijk haar geduld kwijt en met haar vuist sloeg ze op de tafel. 'Kom op, Jennifer. Verdwijn maar uit mijn ogen.' 'Met alle plezier, mevrouw'grinnikte ik en hield er niet rekening mee dat ik haar nog bozer had gemaakt. Maar ik had de deur gelukkig al dichtgegooid voordat ze nog iets kon zeggen.
Ik keek naar de lucht en zag alleen grauwe gloed die alles bedekt. Het was al erg donker ondanks dat het nog niet zo heel laat was. Ik versnelde mijn pas en probeerde deze keer niet op alle pracht te letten. Maar alweer werd ik afgeleid door het zachte geruis van de bomen en de wilde bloemen die in het veld stonden. Ik wilde er eigenlijk één plukken maar in de natuur vond ik ze toch veel mooier. Ik liep snel door maar hoorde toch een raar geluid achter me. Ik keek om en zag hoe de mooie wilde bloemen, helemaal kapot waren en op de grond waren gestampt. 'O, nee..' Ik rende naar de bloemen en keek naar de afdrukken in het gras. Het waren wolvenpoten..
'Je bent nog zieliger dan ik dacht.' Ik hoorde een stem heel dichtbij en ik dacht dat ik hem herkende. Maar waarvan? 'Wie bent u?' Ik merkte hoe zijn hand over mijn schouder gleed en dat hij uiteindelijk voor me kwam staan. De man was rond de twintig en had een paar pijnlijke krassen over zijn gezicht. Voorderest zag hij er niet lelijk uit maar zijn boze blik gaf me geen goede indruk. 'Ik ben hier niet voor de gezelligheid maar dat begreep je hoop ik al..' Hij tilde langzaam mijn hoofd omhoog zodat hij mijn gezicht kon zien. 'Aha, ik weet alweer wie jij bent. Jij bent het meisje die dacht Blake te kunnen slaan. Een Beta is veel sterker dan de gewone mens.' 'Beta?' 'Blake is mijn Beta, maar ik ben hier niet om een uitleg te geven. Ik ben hier voor jou.' 'Wat wil je van me?' 'Ik wil dat je hem met rust laat, voor zijn eigen bestwil.' Op dat moment veranderde de man in een grote zwarte wolf die me met een koude blik aanstaarde. De donkere ogen van de wolf gloeiden ineens rood en hij verdween net zo snel als hij gekomen was.
Ik rende naar huis, zonder een blik ergens anders heen te werpen. En op het moment dat ik eindelijk er was besloot ik naar mijn kamer te gaan en alle deuren op slot te doen zodat niemand nog binnen kon komen. Ik merkte dat mijn hart weer bonsde in mijn keel. Allemaal vragen gingen door mijn hoofd. Veranderde die man nou net in een wolf!? Omdat ik niets anders kon doen besloot ik maar mijn laptop te pakken en wat research te doen.
Na al mijn onderzoek legde ik de laptop neer en ik voelde een harde bries van de wind door mijn haren waaien. Ik schrok en zag hoe een gedaante via het raam mijn kamer binnenkwam. 'Laat met met rust!' Ik sloeg in het rond, hopend dat ik iemand kon raken. Maar mijn armen werden al vastgepakt in een greep waardoor ik niks kon doen. 'Doe me geen pijn!' Tranen rolden over mijn wangen en de angst in mijn lichaam brak los, totdat ik zijn stem hoorde. 'Jen..'zei hij zacht. 'Jen, ik doe je geen pijn..' Mijn hartslag werd langzamer en mijn verzet stopte. 'Blake..' Ik stond op en greep hem vast. Ik voelde hoe hij me tegen zich aandrukte. 'Niet huilen..' Hij veegde zachtjes de tranen van mijn wang en ik keek in zijn ogen. 'Je bent een wolf, toch? Een weerwolf..' Ik merkte dat Blake een paar passen achteruit stapte om mij de ruimte gegeven. 'Dat klopt..' De angst kwam weer en ik durfte hem niet aan te kijken. Hij merkte het en liep weer naar me toe maar ik hield hem tegen. 'Niet doen..'zei ik zonder hem aan te kijken en ik stak mijn handen naar voor zodat hij niet dichtbij me kwam. 'Ik ga je echt niet pijn doen'fluisterde hij en ik voelde hoe hij mijn handen langzaam vastpakte. Ik durfte niets te doen dus bleef ik naar de grond staren. 'Jen, kijk me aan..' Zijn hand ging naar mijn kin en voorzichtig probeerde hij die rechtop te zetten. Maar ik durfte hem echt niet aan te kijken. 'Ben je bang voor me?' 'Ik weet het niet'aarzelde ik en zijn hand ging langzaam door mijn haar. 'Ik beloof je dat ik je altijd zal beschermen..' Hij kwam steeds dichterbij en ik kon zijn ademhaling voelen. 'Voel je dit?' Zijn andere hand had nog steeds mijn hand vast en hij legde die op zijn borst. Ik kon zijn hartslag voelen. Rustig ging ik met mijn ogen steeds hoger en kwam ik uiteindelijk bij zijn ogen terecht. Op dat moment voelde ik zijn hart steeds sneller gaan. 'Ik wil je iets laten zien..' Hij keek met zijn ogen me recht aan. De bruine ogen wisselden langzaam naar een gele felle kleur. 'Je ogen..' De angst kwam meteen weer terug. Het was alsof ik een soort aanval kreeg. 'Nee, niet doen.. Ik kan niet..' Ik rukte me los uit zijn greep. 'Jen..' Zijn bruine ogen kwamen weer terug maar ik voelde me er niet beter door. 'Laat me alleen..' Ik wilde hem van me afduwen maar dat lukte. 'Jen, je moet me vertrouwen.' Ik begon te stressen en te trillen. 'Jen..' Mijn zicht werd waziger en de angst was ondraaglijk. Totdat ik voelde hoe hij dichterbij me kwam in een paar seconden en hij zijn zachte lippen op de mijne drukte. Ik schrok ervan maar kon hem niet van me afdrukken. Hij hield mijn hoofd voorzichtig met beide handen vast en het leek net alsof ik versteend was. Hij haalde langzaam zijn lippen van de mijne en keek me diep in mijn ogen aan. Ik wist niet wat ik moest zeggen dus bleven we een tijdje elkaar in stilte aanstaren.
