Tyler verloor me geen moment uit het oog, waardoor ik nog geen kans had gekregen om met Blake te praten. In de pauze probeerde ik hem af te schudden maar dat was moeilijker dan ik dacht. Ondanks dat Tyler hartstikke aardig maar zich soms ook als een idioot gedroeg, vond ik dit wel ver voor hem gaan. 'Tyler laat me los. Dit is nergens voor nodig'zei ik tegen hem terwijl hij me meesleurde aan mijn arm. Zijn scherpe nagels prikten in mijn huid, wat best zeer deed. 'Loop nou maar mee'zei hij kortaf maar dat wilde ik niet. 'Ik meen het, Tyler! Het is genoeg!' Ik kon me uit zijn greep loskrijgen maar door zijn vreemde blik wist ik niet wat ik moest doen. Het leek alsof hij geen controle meer had. Net op het moment dat hij me weer wilde vastpakken liet ik mijn bebloede arm zien, die zo was geworden door zijn stevige greep. Zijn ogen knipperde fel, en hij schudde zijn hoofd. 'Sorry.. ik weet niet wat me bezielde.' 'Het maakt niet uit. Probeer jezelf gewoon een beetje te beheersen'zei ik tegen hem, en probeerde hem een beetje gerust te stellen. 'Ik kan gewoon niet geloven dat ik je pijn heb gedaan.. Ik verlies nooit de controle. Waarom bij jou wel..' 'Het valt wel mee.' Maar de striemen op mijn arm zagen er niet zo goed uit. Tyler had er een hoop kracht opgezet.
Terwijl ik eindelijk zonder Tyler door de gangen liep, voelde ik dat iemand me opeens tegen de muur aanduwde. 'Laat zien!' Blake keek me diep in mijn ogen aan. 'Het is niets.. Het is niets.' Maar hij had mijn arm al vastgegrepen. 'Echt, ik ga hem..' Zijn ogen veranderde in zijn rode alfa kleur, die in het zonlicht schitterden. 'Blake, niet doen!' Ik probeerde hem eruit te schudden, en gelukkig lukte dat. Maar zijn woeste blik daarentegen, was nog niet verdwenen. 'Hij wist niet wat hij deed. Laat hem nou maar met rust.' 'Dit probeerde ik juist te voorkomen. Hoe kan hij nou zo dom zijn.' Verward keek ik hem aan en hij wist dat ik hem niet begreep. 'Weet je wat je bent, Jennifer.' Ik schudde zachtjes mijn hoofd terwijl ik Blake me nog steeds aanstaarde. 'Je bent anders. Iets aan jou heeft een kracht. Een kracht waardoor ik al vanaf het begin dat ik je zag, mezelf niet kon beheersen. En nu lijd hij er ook aan.' 'Heeft het misschien te maken met mijn ware aard?'floepte ik eruit, en Blake was nu degene die mij verward aanstaarde. 'Je ware wat?' 'Ik heb al maanden nachtmerries, Blake. Gister, toen ik schreeuwde, ervaarde ik er één. En ze komen allemaal op hetzelfde neer, keer op keer. Dat ik mijn ware aard moet laten zien.' 'Wat is dat dan?' Ik haalde mijn schouders op en dat was duidelijk niet het antwoord waar hij op hoopte. Maar hij leek niet teleurgesteld. 'We komen er wel achter, ik help je wel.'
'Het doet geen pijn meer, toch?' Samen liepen we door het bos, terwijl Blake nog steeds bestuderend keek naar mijn arm. 'Nee, ik ben wel wat gewend.' Blake glimlachte naar me, maar al snel ging zijn aandacht naar iets anders uit. Hij spitste zijn oren en ik voelde hoe hij beschermend zijn arm voor me stak. 'Blijf achter me..' Zenuwachtig keek ik om me heen en ik merkte dat Blake alleen op één punt gericht was. Het punt waar een grote witte wolf vandaan kwam, die ons grommend begroette. 'Tyler!' Ik wilde naar hem toe rennen maar ik voelde de sterke arm van Blake me tegenhouden. 'Blij hier..' Hij wandelde met gebalde vuisten langs mij, op de witte wolf af. Hij stond op het punt te transformeren maar ik was hem net voor. 'Wacht! Niet vechten!' Ik probeerde ze tegen te houden en ondanks de woeste en grommende blikken, bleven ze wel op afstand. 'Ga aan de kant, Jennifer'probeerde Blake nog maar steenvast bleef ik aan de grond genageld staan. 'Doe hem niks.' Door mijn woorden keerde hij zich terug en ook de witte wolf leek weer gekalmeerd, en rende zo snel als hij gekomen was weer weg.
'En nog steeds neem je het voor hem op.' Blake zijn stem klonk alsof hij bedrogen was, en hij wilde langzaam weglopen. 'Wacht.' Hij stond stil en draaide zich weer naar me om met zijn gekwetste blik. 'Wat?' 'Waarom doe je nou zo?' Voorzichtig liep ik naar hem toe en zijn blik wende zich van me af. 'Ik hou er niet van als je met iemand anders bent.' Ik bloosde maar voelde ook de pijn, die hij in zich had. Elk moment dat hij me met Tyler zag, moest een kwelling voor hem geweest zijn. 'Het spijt me, ik probeerde verder te gaan met mijn leven.' Hij zuchtte en ik merkte dat hij alweer op het punt stond om weg te gaan. 'Dat doe je goed. Vergeet het verleden, vergeet mij.' Snel greep ik zijn hand vast en hield hem tegen. 'Maar dat is het nou juist. Ik kan je nooit vergeten.'
Hij grijnste maar hield me wel op afstand. Hij wilde niet meer conflicten hebben, en ik ook niet. 'Kan je het niet gewoon uitmaken met hem, en met mij verdergaan.' Zoals hij het zei leek het makkelijk, maar de band die ik die maanden zonder hem met Tyler had gekregen was ongelofelijk sterk. Die kon ik niet zomaar laten vergaan. Vooral niet omdat ik degene was die hem leuk vond als eerst. Dus eigenlijk was het allemaal mijn schuld. En als Blake er nooit was geweest, waren we nu een gezellig stelletje. 'Je weet dat ik je nog van je houd, toch? Dat zal ik altijd vinden'fluisterde hij tegen me en hij hield zachtjes mijn hand vast. 'Dat weet ik, maar ik hou ook van Tyler. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen.' Gestrest keek ik naar beneden maar hij tilde mijn kin alweer zachtjes omhoog, zoals hij altijd deed. 'Ik zal nooit stoppen om voor je te vechten. En als je eindelijk realiseert dat die jongen je niet waard is, sta ik voor je klaar.'
