Trillend probeerde ik mezelf vooruit te krijgen, langzaam over het modderige bospad. Mijn kleren waren verscheurd, alles deed zeer en boven alles wist ik niet precies wat er net was gebeurd. Tyler had nooit op kunnen staan, hij was echt dood. Niemand overleefde dat wat Blake bij hem had gedaan. Maar hoe kon hij dan opeens verdwenen zijn. Het werd iets teveel voor me. Mijn hoofd kon niet meer helder denken. Ik stortte in, ik zakte gewoon door mijn benen. Mijn lichaam schakelde zich uit. 'Hier is ze! Ik heb haar gevonden!' Om mij werden twee armen geslagen, die me weer rechtovereind probeerde te helpen. Maar dat lukte amper. 'Jennifer?' Voorzichtig schoof de gedaante mijn haren aan de kant, zodat ik zijn gezicht kon zien. Het was Drake, die me vol met medelijden aankeek. 'Doe voorzichtig'fluisterde iemand die van een afstandje naar ons keek. 'Ze is haar zelf weer, je hoeft niks te vrezen!' Drake draaide zich om naar Daniël. Hij zag er angstig uit, wat mij nog meer banger maakte. Wat was er aan de hand? Wat had ik gedaan? Drake trok me omhoog, en trok me stevig tegen zich aan, zodat ik niet kon omvallen. 'Ga aan de kant!' Mila kwam op ons afgerend, terwijl ze Daniël aan de kant schoof. 'Jennifer! Gaat het met je!?' Ik voelde hoe ze me ook vastpakte, en ik merkte dat ze aan het huilen was. 'Ik was zo ongerust'fluisterde ze zacht, en eindelijk voelde ik het. Het gevoel dat ik eindelijk een familie had. Een nieuwe familie. Die van me hielden. Mila maakte het niet uit wat er was gebeurd. Zij behandelde me alsof ik haar eigen dochter was.
'Blake..'kwam er eindelijk uit mijn mond, terwijl ik bevend wees naar de richting waar ik vandaan kwam. Ze schrokken even. 'Is alles goed met hem? Heb je hem..' 'Shhh'onderbrak Mila hem, omdat ze wist wat hij wilde vragen. En dat wist ik ook. Meteen schudde ik mijn hoofd, wat ze een beetje geruststelling gaf. 'Ik ga kijken'bood Daniël aan, en hij kwam zo snel mogelijk van zijn plaats. Aan Drake zijn hoofd te zien wilde hij ook graag hem volgen, maar dat ging nogal moeilijk aangezien ik aan hem vastgeklampt zat. 'Laten we hopen dat alles goed met hem gaat, hij was er ernstig aan toe'zei Drake, die bezorgd mij aankeek. En alleen door die woorden, hield ik hem steviger vast. 'Rustig maar, het komt goed'zei Mila zachtjes, die het merkte.
Ik liet ik Drake een beetje los, maar mijn benen waren nog steeds niet sterk genoeg om te blijven staan. 'Hé, kom hier. Je bent nog steeds zwak.' Drake tilde me langzaam van de grond op, in zijn armen. Ik keek hem aan met een vriendelijke blik in mijn ogen, waardoor hij glimlachte naar me. 'Hij leeft nog!' Daniël kwam met moeite de bosjes uit met Blake op zijn rug. Blake was duidelijk zwaar, en hij had moeite met hem tillen. 'Ach, ik help je wel.' Mila liep op hem af, en pakte Blake aan zijn ene arm beet. 'Nou, gaan we nog. Ze moeten gelijk behandeld worden.'
'Dit zal wel helpen.' Thuis had Mila wat kruiden over mijn ergste wonden heen gesmeerd, nadat ze me in een dikke sweater en joggingbroek had getrokken. Mijn blik schoot steeds naar de jurk, die gescheurd aan de deurhanger hing. 'Sorry..' Dat was het enige wat uit mijn mond kon komen. 'Maak je niet druk, er zijn ergere dingen waar we ons druk om moeten maken.' Ik keek naar Blake, waarbij de zweetdruppels van de koorts over zijn hoofd liepen. Hij was nog steeds niet wakker geworden, en dat maakte me alleen nog meer ongeruster. 'Heb ik hem echt pijn gedaan?'vroeg ik aan Mila, op het moment dat ik me ietsjes beter voelde. 'Tja, het ging er nogal heftig aan toe. Ik weet niet zeker of je het echt wilt horen.' 'Alsjeblieft, ik heb er recht op.' Langzaam greep ze mijn hand vast, en maakte ze zich klaar om alles aan me uit te leggen.
'Het was tijdens de vergadering dat Blake opeens iets voelde. De andere alfa's vonden het schandelijk dat hij opeens midden in het gesprek op stond om weg te gaan. Ook Drake en ik waren verbaasd. Hij legde uit dat er iets aan de hand was met één van zijn packgenoten. Meteen dachten anderen dat het de duistere alfa's waren, die precies een goed moment hadden gegrepen om toe te slaan. Maar Blake probeerde daar niet van uit te gaan. Transformerend schoot hij de deur uit, gevolgd door ons. Wij hadden aangeboden om hem te gaan helpen, zodat de anderen verder konden gaan om hun plannen te bespreken.' Mila zuchtte even diep, maar doordat ik haar zo indringend aankeek moest ze wel doorgaan. 'Zijn beta, Gray, de jongen waarvan wij dachten dat hij je had ontvoert, lag er gewond bij. Blake wist niet wie het gedaan had maar na een tijdje liet de dader zich zien. Het was jij. Ik herkende je uit duizenden. Ookal was je in een andere vorm..' 'Hoe zag ik eruit dan?'vroeg ik aan haar. 'Je was monsterlijk, niet meer de prachtige maanwolf die je ooit was. Je was één van hen geworden, één van die duistere alfa's. Je hele vacht was bedekt met pikzwarte haren, en je ogen gaven een donkere gloed af. Je was ongelofelijk gevaarlijk. Blake probeerde nog te kijken of je daar nog ergens was. Hij probeerde met je te praten, maar met jou viel er niets te zeggen. Je gooide hem zonder enige moeite weg, zo sterk was je geworden. Je verwondde hem, en hij verwondde jou. Niet expres, hij moest zich verdedigen. Uiteindelijk hadden jullie een nek aan nek gevecht met elkaar. Maar Blake kon je niet pijn doen, hij was voorzichtig. Ookal was jij dat niet. Je sleurde hem mee verder het bos in, zo ver dat we jullie uit het zicht verloren. Ik weet niet wat er daarna was gebeurd, maar het ziet ernaar uit dat je hem nog erger verwond hebt dan we dachten.'
'Dat was ik niet!'schreeuwde ik meteen in protest. 'Dat was Tyler, hij verscheen opeens. Blake vocht ook met hem. Ze bleven maar vechten.' 'Maar Tyler, die is niks vergeleken Blake.' 'Nee, normaal niet. Maar hij was een alfa geworden. Hij was sterker dan hij ooit was. Ik dacht dat Blake het niet zou redden. Ik was bang, en toen.. Toen..' Tranen verschenen weer in mijn ogen. 'Wat!? Vertel het me, Jennifer!' Mila schudde me door elkaar wat een beetje zeer deed. Maar zij wist al wat er gebeurd was. Mila keek even geschokt uit haar ogen. Tyler was haar Beta, Tyler was haar leerling. Ookal had hij voor de alfa's gekozen, de band die Mila met hem had was onverbrekelijk. Zij had hem gebeten, hij was ook als een zoon voor haar. 'Mila.. Ik..' Ik probeerde Mila te troosten, die verdrietig naar de grond keek. 'Nee, Blake heeft het goed gedaan. Hij was slecht, ik had hetzelfde gedaan.' Maar zelfs ik wist dat ze die woorden niet meende. Zij vond ook dat Tyler het niet had verdiend. De jongen was altijd een onzeker jochie geweest. Een jochie die toch een puur hart had, die toch nog bezorgd om me was. Ookal koos hij voor het verkeerde pad.
