'Hij heeft nog veel rust nodig, maar het komt vast allemaal goed.' Mila probeerde me te gerust stellen maar mijn bezorgde blik verdween daardoor niet sneller. 'Maar waarom geneest hij dan niet?' Blake lag zachtjes te slapen, terwijl ik met mijn hand over zijn hoofd ging. Ik voelde zijn pijn en merkte dat het niet makkelijk voor hem was, om zomaar weer beter te worden. Tyler had hem echt te grazen genomen. En mij ook. Ik voelde me bedrogen door hem, dat hij zo stom kon zijn om een gevecht te beginnen. 'Door jaloezie zijn mensen tot de ergste dingen in staat'hoorde ik Mila zeggen, die duidelijk merkte wat me dwars zat. 'Dat weet ik, maar wat hij deed was nergens voor nodig.' Mila staarde me even indringend aan, en ik kreeg meteen al spijt van de woorden die ik had uitgesproken. 'Weet je dat zeker? Zelfs ik heb de manier gezien waarop je naar hem kijkt'zei ze tegen me terwijl ze naar Blake keek. 'En hij naar jou.'
De donkere lucht verscheen over de horizon, en de maan scheen sprankelend door het raam. Ik begon mezelf af te vragen waar Tyler was, die waarschijnlijk nog niet zou terugkomen. Niet na wat hij had gedaan. 'Het was hem niet..' Ik hoorde de stem van Blake, en verbaasd kwam ik naar hem toegerend. Hij legde zijn hand stevig op zijn borstkas, omdat die nog steeds verwond was. En aan zijn gezicht te zien, was de pijn nog steeds niet weg. 'Hoe bedoel je?'vroeg ik zachtjes aan hem, en hij probeerde nog ietsjes meer overeind te komen. 'Hij begon het gevecht niet, dat deed ik..' 'Maar hoe kon je dat doen?' Blake keek me aan, en het zag er naar uit dat hij hoopte dat ik niet kwaad zou worden. 'Ik kon er niet meer tegen. Ik kon niet meer toekijken en gewoon alles laten zoals het is. Zo kan ik niet leven. Dus daarom daagde ik hem uit, maar het leek erop dat hij steeds strijdlustiger werd. En een alfa zonder pack, is nog niet zo sterk.' Hij staarde wanhopig naar beneden, wachtend op mijn antwoord. 'Ik snap waarom je het deed maar het was niet slim. Je had nog erger gewond kunnen raken.'
De volgende ochtend werd ik wakker, zonder enige problemen. De eerste keer dat ik eindelijk goed had geslapen in maanden. Misschien kwam het doordat ik zo vertrouwd in Blake zijn armen in slaap was gevallen, maar het kon ook iets anders zijn. Misschien doordat ik mijn eerste stap van mijn ware aard had voltooid. Maar wat was ik dan? Geen één wolf had zilveren ogen. Tenminste niet dat ik weet. En zelfs Mila, die bijna alles van mythes en legendes af weet, wist ook niet wat ik was. Het enige wat ik wist was dat ik met mijn ogen, Blake helemaal in een trans kon krijgen. Maar waardoor werden ze dan zilver? 'Goedemorgen.' Blake fluisterde in mijn oor, en ik schrok er een beetje van, omdat ik zo in gedachten was verzonken. 'Rustig maar, ik wilde je niet bang maken.' 'Nee, nee. Dat doe je ook niet.' Ik stond zo snel mogelijk op en merkte dat ik bloosde. Wat ik meteen wilde verbergen. 'Het gaat alweer goed met me hoor, ik ben volledig genezen.'
'Geloof je het zelf..' Nog steeds merkte ik dat hij pijn had, wat hij natuurlijk niet wilde laten zien. 'Maar het gaat wel beter'grinnikte hij en ik keek naar de diepe krassen op zijn arm, die maar niet leken te genezen. 'Misschien kunnen Mila en Drake je helpen. Ze zijn wel bekend op het gebied van genezingen.' Blake schudde zijn hoofd en staarde naar Drake, die gefrustreerd door een aantal boeken doorbladerde. 'Ze zijn al druk genoeg om uit te vinden wat er nou met jou aan de hand is. En eigenlijk ben ik dat ook.' Hij probeerde de plukjes haar uit mijn gezicht te halen, om diep in mijn ogen te kijken. 'Het was net alsof de maan in jouw ogen leek te reflecteren. En voordat ik het wist was ik mezelf al verloren.' 'Ik weet niet of ik het wel echt wil weten. Ik wil liever mijn normale zelf blijven'zei ik tegen hem, maar dat had ik beter niet kunnen zeggen. 'Je bent nou eenmaal niet normaal, Jen. Dat zie je toch, dit is je lot en dat moet je onder ogen zien. Alsof ik ervoor heb gekozen om een weerwolf te zijn.' Daar had hij gelijk in, waardoor ik toch meer benieuwd werd naar zijn tijden voordat hij een weerwolf was geworden.
'Ik werd eigenlijk altijd gepest, maar toch had ik een paar vrienden kunnen maken, waarmee ik goed op kon schieten'legde hij uit. 'Geloof me, het waren echt geweldige vrienden, totdat er op een dag iets in hen knapte. Ze veranderden in één klap, waardoor ze zich steeds meer te goed voor de wereld begonnen te voelen. De jongens waarmee ik altijd keihard kon lachen, waren er niet meer. En eigenlijk werd ik het beu, om steeds meer door hen als vuil te worden behandeld. Daarom besloot ik hen op een dag te volgen, door het bos. Het was zo donker, dat ik het eigenlijk best raar vond dat ze diep in de nacht opeens naar buiten gingen. Maar de reden daarvan liet me versteld staan. Er was een vergadering plaatsgevonden, waar alle weerwolven bij elkaar kwamen. Ik dacht eerst dat het een kampvuurfeestje was, maar dat beeld veranderde meteen. Op het moment dat ze gingen transformeren.' 'En wat gebeurde er daarna?'vroeg ik nieuwsgierig en ik merkte dat hij door mijn enthousiasme best versteld stond. 'Nou, goed. Ze wisten duidelijk dat ze bekeken werden, en de meeste hadden mijn geur al opgepikt. Niet dat ik dat wist natuurlijk, totdat er één achter me stond. Het ging vanaf dat moment te snel en ik voelde dat ik extreem werd neergeslagen door hen allemaal. Zo erg dat ik bewusteloos raakte, en pas de volgende ochtend weer wakker werd. En vanaf die ene dag was ik ook veranderd.'
