Blake keek me sprakeloos aan maar ik was vastbesloten om door te lopen. 'Wacht!'riep Blake maar ik bleef doorlopen. Ik had geen zin in vragen beantwoorden en ik wilde zo snel mogelijk bij mijn vader zijn. Ik dacht altijd dat hij gek was maar nu weet ik dat niet meer zo zeker. Misschien had ie al die tijd gelijk. Uiteindelijk waren we bij de laatste cel beland en ik zag hoe een man met zijn rug naar ons toe op een stoel zat. 'Papa! Papa!'schreeuwde ik maar hij kon me duidelijk niet horen. 'Blake..' Blake ging recht naast me staan. 'Ik probeer wel iets' Ik keek toe hoe Blake een zacht gehuil liet horen waardoor de man opkeek. 'Papa, ik heb je hulp nodig!' De man stond op en liep in zijn witte gewaad naar het onbreekbare glas toe. 'Jennifer..'hoorde ik hem zacht zeggen en meteen knikte ik fel. 'Ja, Jennifer! Papa, ik ben het.' Ik kreeg tranen in mijn ogen terwijl er een kleine glimlach op mijn vaders gezicht verscheen. Blake daarentegen kwam meteen ter zake. 'Je dochter zei dat je ons misschien kunt helpen.' Mijn vader bleek duidelijk niet te begrijpen wat Blake bedoelde. 'Misschien frist dit uw geheugen op.' Blake zijn tanden ontblootte en zijn ogen schakelde weer van kleur. Terwijl hij dat deed liet hij weer een helse kreet horen waardoor mijn vader naar achteren schoot van angst. 'Wat doe je!? Ben je helemaal gek?' 'Wacht maar af..' Ik keek toe hoe mijn vader opstond en weer naar het glas liep. Zijn blik leek te veranderen en zijn hoektanden werden scherper. 'Pap! Wat gebeurt er met je!?' Hij liet ook een helse kreet horen waardoor het 'onbreekbare' glas brak. Bang kroop ik weg in Blake zijn armen die me probeerde te troosten.'Rustig maar, hij gaat je niks doen. Kijk..' Langzaam draaide ik mijn hoofd weer naar mijn vader en door al het opstuivende stof zag ik twee felle rode ogen ons aankijken. 'Hij is een alfa.'
Ik keek toe hoe mijn vader weer in zijn gewone gedaante veranderde en me meteen van Blake wilde vastpakken. 'Jen, wees niet bang.' Toch hield ik Blake nog steeds stevig vast en durfde ik hem niet los te laten. 'Laat haar maar even'hoorde ik Blake zeggen terwijl hij me langzaam optilde. 'Dus wat is het plan?' 'Nou het plan is meneer Hale om hier zo snel mogelijk uit te komen. En daarna hebben we uw hulp heel erg nodig.' 'Goed dan, ik doe mee.' En ik voelde hoe Blake het op een rennen zette.
Terwijl we in de auto zaten zat ik op de achterbank naast mijn vader. 'Jen, ik wilde je niet bang maken'zei hij en hij probeerde voorzichtig mijn hand vast te pakken. 'Waarom heb je het me nooit verteld?' 'Ik wilde het je niet aandoen, Jennie. Ik wilde niemand iets aandoen.' 'Bleef je daarom zo lang in het gesticht? Terwijl je jezelf gewoon kon bevrijden'zei Blake en mijn vader schudde zijn hoofd. 'Het ging anders. Natuurlijk ging ik vrijwillig mee omdat mijn vrouw zo vervreemd van me was. Alleen kon ik het haar niet vertellen. Ookal probeerde ik het wel. Al mijn gebeurtenissen wist ik altijd in mijn fantasieverhalen te stoppen waardoor ik toch jullie altijd op de hoogte kon houden. Maar mijn vrouw was bang dat ik echt gek was geworden. En ik gaf haar geen ongelijk. Met volle moed ging ik dus mee naar deze inrichting waar ze mijn enige strijdlust en hoop braken, waardoor ik niet meer in staat was enig verzet te leveren. Totdat jullie kwamen.' 'Maar waarom heb je het nooit gezegd?'vroeg ik aan hem en hij keek me met een zielige blik aan. 'Ik wilde dat je een normaal leven leidde en dat je niet in angst hoefte te leven. Daarom hield ik jullie altijd zo goed verborgen.' 'Heeft u ook een eigen pack?'vroeg Blake die het duidelijk heel spannend vond. 'Lang geleden, maar nu niet meer. Waar heb je hem eigenlijk vandaan gehaald, Jen?' 'Ik en Blake hebben nogal een verleden met elkaar, eentje waarover hij niks meer kan navertellen. En als we daar toch over beginnen kan ik maar beter ook vertellen over Kimberly.' 'Kimberly Ruth!?' Ik knikte terwijl ik mijn vader verbaasd aankeek. 'Voor haar moet je oppassen. Die heeft ze niet allemaal op een rijtje. Ik had haar als klein meisje bijna een hele familie zien afslachten. Gelukkig kon ik nog net ingrijpen en haar kunnen verbannen. Maar ik wist niet dat ze in jouw nieuwe dorp woonde'zei hij en ik keek meteen naar Blake. 'Nou, lekkere vriendin heb jij. Een echte psychopaat.' Blake bleek het duidelijk niet grappig te vinden dus ik ging weer door met mijn verhaal.
'Het punt is dat ze Drake, Blake zijn leider, van plan is aan te vallen op volle maan. Waardoor zij alfa kan worden en alle macht kan grijpen. En ik kan me niet voorstellen wat er gaat gebeuren als zij alfa is.' 'Dat meisje moet zo snel mogelijk uitgeschakeld worden. Maar ik denk dat we dat het beste op volle maan kunnen doen.' 'Maar dan worden weerwolven beïnvloed door de maan.' 'Precies ja, behalve ik. In al mijn jaren heb ik geleerd hoe ik me kon beheersen en op mijn doel kon richtten. Dus we hoeven alleen maar de belangrijkste voorbereidingen te treffen.' 'Volle maan is dus erg riskant maar als jij het kan pap dan geloof ik in je.' Ook keek ik weer even naar Blake die duidelijk een beetje nerveus voor zich uitkeek terwijl hij aan het rijden was.
'Goed, we moeten dus eerst Drake waarschuwen. Hij kan zijn pack bijeenroepen om hem in zijn gevecht te helpen. Ik kan Drake wel proberen te overtuigen maar ons gesprek de laatste keer ging niet helemaal goed.' 'Ik ga wel met je mee'zei Blake, die wist wat er tussen ons gebeurd was. 'Goed, ik kan misschien andere Omega's opsporen die uit hun groep verbannen zijn.' 'Oké pap, ik denk dat dat wel gaat lukken. In de tijd dat Drake zo harteloos was heeft hij waarschijnlijk een paar van zijn pack genoten weggestuurd.' 'Zeker weten en dat was geen pretje om te zien.' 'Ik heb trouwens nog wel een geheim wapen achter de hand liggen'zei mijn vader en ik keek hem verbaasd aan. 'Jullie kennen de mythes toch dat weerwolven bang zijn voor zilver'hij grinnikte en ik keek toe hoe Blake die auto parkeerde bij ons huis.
