'Daar is ze..' Ik keek wanhopig omhoog naar de duistere en donkere lucht met zijn glinsterende sterren. Het was al laat en nog steeds had ik mijn bestemming nog niet bereikt. En zoals ik al voorspelde hadden hun het probleem vast al opgelost. Ik keek in de verte naar Drake die een grijze wolf in zijn handen droeg. Hij zag er niet goed uit en hij lag bewusteloos in zijn armen. Het bloed druipte langs zijn vacht en hij had overal verwondingen. Het zag er zielig uit. 'Wat is er gebeurd!?' De wolf die naast Drake loopt, die ook grijs is, verandert langzaam in haar gewone gedaante, een vrouw. 'Mila?' Ze knikte naar me en pakte voorzichtig mijn schouder vast. 'Ik weet niet of hij de nacht haalt. Hij heeft al heel lang vastgezeten zo te zien en volgens mij naderde zijn einde bijna. En hij heeft hij moeite met genezen.' Daniel en Tyler kwamen naast haar staan. Tyler keek nog steeds een beetje neerbuigend, alsof hij niet in mijn ogen durfde te staren. 'Waar heb je hem gevonden?' 'Ik kon hem horen.. Al weken hoor ik een zacht gehuil ergens vandaan komen maar nu was het luider dan ooit. Hij wilde echt gered worden. Hij was helemaal opgesloten in een oude mijngracht hier niet ver vandaan. Ik ben bang dat de alfa's ermee te maken hebben.' Drake gebaarde dat we wel door moesten lopen maar hij onderbrak ook zelf ons gesprek. 'Je weet wat zijn vacht betekent, hè'zei Drake tegen zijn moeder, en zij knikte. Ik snapte er even niks van en dat merkte ze. 'Hij heeft dezelfde grijze vacht als mij. Weet je wat dat betekent, lieve schat?'vroeg Mila aan me maar ik had geen flauw benul. 'Het betekent dat hij een ernstig verleden achter de rug heeft gehad, net zoals ik..' Net voordat ik wilde vragen wat er met haar was gebeurd, keek ze me aan met een blik dat ze het er liever niet over wilde hebben. En dat respecteerde ik.
We waren al snel thuisgekomen omdat iedereen in een bloedvaart begon te rennen. Gelukkig mocht ik deze keer wel op Tyler zijn rug, aangezien we toch geen haast hadden. Maar ik maakte me wel zorgen om de grijze wolf die daar zo in Drake zijn armen lag. 'Hij redt het wel, geloof me. Met een beetje goede verzorging komt hij er wel weer bovenop.' 'En wanneer kan hij weer transformeren?'vroeg ik terwijl Tyler me mee door de voordeur nam. 'Nog een tijdje niet. Het ziet ernaar uit dat hij al een tijdje in zijn wolvenvorm is blijven hangen, waardoor het moeilijker word om hem daar uit te halen.' Drake legde de wolf zachtjes neer op de bank terwijl ik me van Tyler zijn schouders liet afglijden. 'Bedankt'zei ik en ik probeerde naar hem te glimlachen, wat niet zo heel goed lukte. 'Als je wilt kun jij een beetje op hem letten?'vroeg Mila vriendelijk aan me en dat kon ik natuurlijk niet afslaan. 'Graag! Heb ik tenminste wat te doen, als jullie met zijn allen wolfje aan het spelen zijn.' Ik grinnikte om mezelf en ik hoorde de anderen ook een beetje lachen. Ookal wisten ze nu ook wel dat ik er toch een beetje moeite mee had.
'Het komt allemaal goed..' De wolf kwam een beetje bij terwijl ik met een doekje zijn wonden probeerde schoon te maken op de bank. Hij keek me met stralende ogen aan en hij vond het gelukkig niet erg. 'Hopelijk vind je dit fijner dan de mijn waar ze je uit moesten halen..' Hij knikte wat ik eerst best raar vond, maar aangezien in de wolf ook een mens verschuilde, ik het wel snapte. 'Niet te close worden, hè'grinnikte Tyler die door de woonkamer liep met het boek in zijn handen, wat Daniel ook las. De wolf begon te grommen, op een manier die ik niet begreep. 'Kalm, dat is Tyler maar.' Tyler keek me meteen een beetje beledigend aan maar hij moest gelukkig ook weer lachen, op het moment dat ik mijn schouders ophaalde.
Ik lag al een paar uur bij de wolf op de bank te liggen met mijn ogen gesloten. Ik sliep natuurlijk niet, aangezien ik nog steeds bang was voor de nachtmerries die me te wachten stond. Maar toch kon ik mezelf afsluiten en hoorde ik alleen mijn eigen ademhaling. Totdat ik zachtjes voelde hoe iets likte aan mijn hand. Ik opende mijn ogen en keek naar de wolf die nu voor me stond. Hij zag er beter uit, veel beter zelfs. 'Wauw, je bent bijna helemaal genezen'glimlachte ik blij en ik aaide hem voorzichtig over zijn zijdezachte hoofdje heen. Dat leek hij fijn te vinden maar Tyler duidelijk niet, die nog steeds aan het lezen was. 'Hé, beetje afstand houden'zei hij uitdrukkelijk tegen hem maar de wolf begon alweer te grommen. 'Kun je hem niet vragen hoe hij heet?' 'We kunnen niet echt praten als wolf, Jen. We communiceren met elkaar via gedachten. Alleen kunnen we dat helaas met onze eigen pack alleen doen. Dus niet met hem. Jammer hè.' Tyler hoefte het ook niet te weten, dat liet hij zeker merken.
'Kom, het is al laat. Moeten jullie niet al naar jullie kamers?' Drake kwam naar binnengestormd, hij had duidelijk nog even wat te bespreken met Mila. 'Ach, ik slaap toch niet..' De blik van de wolf keek me vragend aan maar ik had even geen zin om het aan iemand uit te leggen waarbij ik toch geen antwoord kon verwachten. Met zijn allen liepen we naar boven en ik zag de wolf aan het einde van de trap naar ons kijken. Hij wilde waarschijnlijk niet alleen zijn. Al die tijd was ie dat al geweest, dan is het toch zielig om dat nu ook te zijn. Maar zonder daar nog enige gedachte aan te schenken liep ik al mijn kamer in. 'Welterusten'hoorde ik Tyler nog zeggen. 'Ja, slaap lekker'zei ik terug maar nog steeds had ik een raar gevoel die maar niet leek weg te gaan. En het had met hem te maken.
