'Drake vroeg me of ik op je wilde letten.' Ik keek Cade aan en probeerde toch naar hem te glimlachen. 'Tja, als het echt moet.' Ik voelde me eigenlijk nog een beetje ongemakkelijk bij hem maar het was aardig dat hij me toch probeerde te steunen. 'Daar komen ze.' Twee personen sloegen de deur open van de grote hal. Ze hadden allebei een zwart leren jack aan. Het was sowieso Blake maar ik wist niet wie er naast haar liep. 'Zij lijkt helemaal niet op Lacey.' 'Klopt'zei Cade en hij keek toe hoe het meisje Blake vastgreep en ruig zoende. 'Goed, wat was het plan'zei ik tegen Cade en hij wist duidelijk niet waar ik het over had. 'Hoe we zijn geheugen terugkrijgen natuurlijk!' Ik kon Cade wel voor zijn hoofd slaan maar dat deed ik toch maar niet. 'Jen, het is niet zo simpel als je denkt. Ik denk niet dat je hem ooit terugkrijgt, niet van Kimberly.'
Alleen liep ik het scheikundelokaal in en ik zag dat Blake al ergens zat. Hij herkende me duidelijk wel maar hij had niet veel aandacht voor mij. Zijn blik ging namelijk meteen naar Kimberly die binnenkwam. 'Meneer Twen, wat een genoegen.' Mijn scheikundeleraar schrok zich te pletter toen hij haar naar binnen zag lopen. Ze had een appel in haar handen en ze nam daar een grote hap uit. 'Heeft u me gemist?'grijnste ze en ze legde de appel op zijn bureau. Meneer Twen werd meteen bleek en ik had medelijden met hem. Ik kon niet geloven wat voor dingen Kimberly allemaal uitgehaald zou kunnen hebben. Uiteindelijk was de les gelukkig begonnen en ik zat alleen aan een tafeltje. 'Jennifer, weet jij misschien waar Lacey is gebleven?'vroeg meneer Twen maar toen ik wilde antwoorden was iemand me voor. 'Ze is weg, en nu ben ik weer terug.' De man begreep er duidelijk niets van maar Kimberly barstte in lachen uit. Het was duidelijk dat ze niet haar leven als Lacey was vergeten, wat me eigenlijk een beetje bang maakte.
'Was je me al vergeten?'hoorde ik een stem zeggen terwijl ik mijn boeken in mijn kluisje dumpte. Het was Kimberly die me met gemene ogen aankeek. 'Jongensteler, zo noemde ik je toch?' Kimberly grijnste en ik keek toe hoe ze haar scherpe weerwolf nagels in mijn kluisje stak. Blake zag het van een afstandje en kwam bij ons staan. 'Ken je haar?'vroeg hij aan Kimberly en ze knikte. 'Je bent een hoop herinneringen kwijtgeraakt, liefje. Dit was mijn beste vriendin.. en jouw nieuwe aanwinst.' Haar ogen schakelde naar een gele felle kleur, net zoals die van Blake altijd deden, en ze keek met woedend aan. 'Hoe kon ik nou zo dom zijn om voor zo'n normaal meisje te kiezen.' Hij sprak het woord normaal op een overdreven toon uit en ik wilde niks liever doen dan tegen hem keihard slaan en tegen hem schreeuwen. Toch deed ik dit niet en bleef ik stokstijf staan. 'Eigenlijk moet ik haar een lesje leren..' 'Laat gaan, Kimberly'zei Blake toch alsof hij wel medelijden met me had en ze besloten weer verder te lopen. 'Volgende keer kom je er niet zo makkelijk mee af, meisie'zei Kimberly lachend.
Ik rende deze keer door de bossen naar huis. Ik probeerde zo snel mogelijk thuis te komen omdat ik niet wilde dat er iemand op mijn hielen zou zitten. Toch was dit wel zo. Een zwarte wolf begon naast me te rennen en ik begon steeds zachter te rennen tot ik stilstond. 'Drake?' De wolf veranderde terug in zijn normale gedaante en ik keek hem aan. Drake was nog niet zo oud en hij was al een geboren alfa, vooral nu zijn ziel weer compleet was. Tenminste iets goeds wat er is gebeurd. 'Waarom ren je?' 'Ik ben bang dat ik figuren zoals jou tegenkom.' 'Je hoeft niet meer bang voor mij te zijn, dat weet je toch?' 'Drake, het is moeilijk te vergeten hoe je was. Maar zelfs nu ben je veel aardiger dan Blake voor me is.' 'Hij herinnert je wel weer, we moeten alleen een manier vinden hoe. En ik bang dat Kimberly een tweede aanslag op mijn leven gaat plegen. 'Dat doet ze niet, en anders krijgt ze met mij te maken.'
De dagen die volgden waren apart en voor mij heel raar. Cade bleef me maar volgen alsof ik een puppy was in nood. Blake was degene die me juist ontloopte samen met Kimberly. En eigenlijk wilde ik ook niet meer door het bos naar huis lopen omdat Drake me elke keer aansprak. 'Cade, het gaat wel okay!'zei ik tegen Cade die voor de zoveelste keer achter me aanliep. 'Ik ben gewoon bezorgd om je.''Maar waarom wil je bijna elk moment van de dag bij me zijn? En begin nou niet weer dat Drake heeft gezegd dat je op me moest letten.' 'Ik weet het gewoon niet, Jennifer.' Hij ging met zijn handen door zijn haar. 'Ik moet je wat vertellen maar ik weet gewoon niet hoe.' 'Zeg het gewoon'spoorde ik hem aan. 'Ik dacht sinds je niet meer met Blake bent dat ik misschien een kans maakte.' Ik keek hem aan en dat was zeker het laatste wat ik uit zijn mond wilde horen. 'Maak het nou niet moeilijker dan het is, Cade! Je weet dat ik niks voor je voel. Accepteer het gewoon. Kan je niet zien dat ik al genoeg lijd.' Ik liet Cade alleen achter en ik wist dat ik eigenlijk niet zo bot tegen hem moest doen.
Buiten ging ik op een bankje zitten, nadenkend over wat Cade zei. Misschien moest ik wel verder gaan met mijn leven. Misschien moest ik Blake wel vergeten. Maar hoe kon ik dat? 'Hij is niet meer de Blake die je kent, Jen'hoorde ik een stem zeggen. 'Drake, ik meen het. Kunnen jullie nooit eens stoppen met me volgen?!' Drake had mijn reactie niet verwacht dus kwam hij langzaam naast me zitten. 'Het spijt me.. maar ik denk dat ik voor mijn gedrag tenminste wel een logische verklaring heb.' 'Nou, ik kan niet wachten om die te horen.' 'Jen, op het moment dat ik mijn ziel weer compleet maakte heb ik een aantal herinneringen van Blake overgenomen..' 'Kan je die niet teruggeven?'vroeg ik aan hem en hij schudde zijn hoofd. 'Onmogelijk, anders zou alles weer hetzelfde verlopen en zou ik weer die harteloze gedaante zijn. Ik wil niet weer anders worden.' Een verdrietige blik verscheen op zijn gezicht. 'Maar goed' Hij probeerde zich meteen weer te herpakken. 'Sinds ik zijn herinneringen heb, betrap ik mezelf erop dat ik je achtervolg. En ik ben niet de enige want jij weet het dus ook.' 'Maar waarom volg je me dan?' 'Ik weet het niet.. Misschien komt het door je schoonheid of je prachtige lach.' Ik keek Drake aan en probeerde dat idee meteen uit zijn hoofd te schudden. 'Nee, dat zal het niet zijn. Inidergeval, hou je maar gewoon weer vast aan je doel. Wat dat ook mag zijn en ga weer verder met je leven. Nu je je ziel weer terug hebt verwacht ik dat je nogal wat plannen zal hebben.' Ik stond op en liep weer weg. 'Maar ik heb ook een doel..'zei hij zo zacht dat ik het niet kon horen en zijn ogen schakelden naar een rode kleur. 'Jou'
