Met Blake zijn arm om mijn middel heengeslagen, kwamen we de kamer binnen. Het was koud, en nog steeds donker. We hadden de hele weg niets meer tegen elkaar gezegd. Meer omdat we nog steeds nadachten over wat er net was gebeurd. Vooral ik, die maar aan één woord moest denken. Maanwolf. Zo hadden ze me genoemd. Iets wat klonk als een verzonnen sprookje, leek steeds meer echt te zijn. Ik hoorde stemmen, die meteen mijn aandacht trokken. Het waren Mila en Drake. Ze stonden op de trap, naar ons te staren. Mila was de eerste die actie ondernam. 'Wat is er gebeurd!?' Ze rende naar ons toe, en begeleidde ons naar de woonkamer die nu sterk verlicht werd. 'Je weet dat ik het haat als je midden in de nacht verdwijnt, Jennifer. Er had zo maar wat gebeurd kunnen zijn.' 'Er is ook wat gebeurd'biechte ik op, en meteen keken ze ons onderzoekend aan. 'Wat dan?' 'Tyler is niet zoals je denkt dat hij is..' Het werd meteen stil en vragende blikken keken mij indringend aan. 'Hij hoort bij de alfa's. De hele tijd al. Hij heeft ons voorgelogen en bedrogen. Het is een verrader.' Ik vouwde boos mijn handen in elkaar, terugdenkend aan het moment waarop Tyler mijn handen opeens vastbond. 'Maar hoe ben je dan van hem ontsnapt?' 'Blake kwam me redden. En daar ben ik nog steeds ongelofelijk dankbaar voor.' Hij krabte meteen achterin zijn nek, zoals hij wel vaker deed. 'Tja, redden is wel een groot woord. Ze hadden me bewusteloos geslagen, waardoor het uiteindelijk allemaal op haar aankwam. En op dat moment gebeurde het'zei hij vol verwondering, terwijl hij glimlachend naar mij keek. 'Wat gebeurde er?'vroeg Drake nieuwsgierig, die aandachtig naar ons verhaal luisterden. 'Ik werd een weerwolf..'
Mila keek ons allebei verward aan, terwijl Drake juist opgewonden van het idee werd. 'Ik kan het niet geloven!' 'Doe dat ook maar niet'zei Mila opeens, die de sfeer door één zin verergerde. 'Het is onmogelijk. Kijk dan naar de feiten. Je bent nooit gebeten, en als het erfelijk was had je allang een weerwolf moeten zijn. Het kan dus niet.' Ze klonk vastberaden, maar ik wist wat er echt gebeurde. En dat wist Blake ook. 'Het kan wel. Geloof me, ze veranderde echt. En ze heeft mijn wonden ook geheeld.' Mila wist niet wat ze ervan moest vinden, dus keek ze maar een beetje nadenkend rond. 'Mila, je moet ons geloven. Het is echt zo. Ze zeiden dat ik een maanwolf was..' Een geschokte blik verscheen op haar gezicht, en iedereen werd er stil van. Zelfs Drake, durfde even niet op zijn moeder af te stappen. Ze leek ermee bekend te zijn, maar er kwam nog niks uit haar mond. 'Mila, vertel me alles wat je weet. Je moet me echt helpen.' Uiteindelijk slaakte ze een diepe zucht, en wandelde ze naar de grote boekenkast tegen de muur. Ze haalde een groot, oud boek tevoorschijn, die onder het stof zat. Het was duidelijk al een tijdje niet meer aangeraakt. 'Als je wilt weten wat ik weet, zou ik maar goed luisteren.' Ze sloeg het boek open en begon het voor te lezen.
'Het was de achttiende eeuw waarin Liesbeth leefde. Een prachtige schoonheid van een dame, die toch een groot geheim met haar meedroeg. Op haar jonge leeftijd werd ze uitgehuwelijkt aan Nathan Parker, een levenloze en kille man. Iemand waarom je niet snel zou geven. Helaas deed zij dat wel. Liesbeth was jong, naïef. Ze wilde iedereen helpen, waar ze ook maar kon. En dat probeerde ze ook met Nathan. Hij bleek een vriendelijke man diep vanbinnen te zijn. Maar dat nog steeds door zijn angstaanjagende uiterlijk, niet werd vertrouwd. Alleen Liesbeth wist beter. Ze gaf meer om hem, en hij gaf meer om haar. Daarom besloot hij op een dag, haar een gunst te verlenen. Hij zou haar de beet geven. De beet die ervoor zou zorgen dat ook zij een weerwolf werd, net als hem. En ze stemde daarmee in. Niet wetende dat haar leven steeds lastiger zou worden..' 'Maar wat heeft dit dan te maken met mij?'vroeg ik aan haar, maar ze legde al haar wijsvinger op haar mond, wat betekende dat ik stil moest zijn. 'Liesbeth was als weerwolf, één van de zwakste. Dat kwam vooral omdat ze niet gemaakt was voor gevechten of jagen. Ze wilde het liefst gewoon helpen. Maar dat konden de andere weerwolven niet begrijpen. Nathan werd steeds meer uitgelachen, waardoor hij zijn respect als alfa begon kwijt te raken. Maar zo'n man als hij, kon dat nooit laten gebeuren. Hij probeerde weer te laten zien hoe meedogenloos hij was, en moest daarom van de anderen weerwolven Liesbeth straffen. Ookal hield hij zoveel van haar. Ze werd gemarteld, geslagen en opgesloten. Ze was over haar hele lichaam verminkt, waardoor Nathan uiteindelijk zelfs besloot om haar uit zijn pack te verbannen. Omdat ze te zwak was.'
'Wat zielig voor haar. Dat hij haar dat zomaar kan aandoen.' 'Alfa's staan erom bekend dat ze alles doen om hun macht te houden. Zelfs wij willen niets anders dan macht. Zonder dat kunnen we niets meer.' Mila keek naar Drake en Blake die beiden knikten, ookal had Blake nog niet een echte pack. 'Maar goed, het verhaal is nog niet afgelopen..' Ze ging weer verder met haar verhaal terwijl wij aandachtig luisterden. 'Liesbeth had zoveel pijn, dat het haar bijna teveel werd. Ze had verwondingen overal, maar het ergste was vooral haar gebroken hart. Die steeds meer zeer begon te doen. Ze zou de nacht niet halen. Dat wist ze al. Alleen de maan, haar grootste hoop, was het enige waarop ze nog kon vertrouwen. De maan had altijd een grote invloed op haar gehad. Ze vond de maan fascinerend, en vooral de volle maan omdat die maar eens per nacht verscheen. En dit was zo'n nacht. Terwijl ze al haar moed verloor, wilde ze het bijna opgeven. Zelfs de maan kon haar niet meer troosten. Ze was er klaar voor om te sterven. Om in vrede te rusten.'
'Totdat ze werd omgeven door het licht van de maan, die op haar neerstraalde. De kracht die door haar heen vloeide was krachtiger dan ooit. Haar ogen begonnen helder zilver te glinsteren, en haar wonden verdwenen. Ze onderging een transformatie. Een transformatie die ervoor zorgde dat ze een maanwolf werd. Het leek alsof ze herboren was, zo sterk was ze nu. Alleen haar hart, was het enige dat niet genezen kon. Maar nu voelde ze geen verdriet meer. Nee, nu was het woede. Liesbeth was vastbesloten dat ze Nathan en zijn roedel één voor één zou grijpen. Haar liefde voor de mens was er niet meer. Alleen maar wraak. Dat wilde ze nog. En die kreeg ze. Haar eeuwigdurende wraak, waarvan ze tot haar dood nog steeds van genoot.'
