Met mijn schoolboeken in mijn handen liep ik langs de lokalen van het college, nog steeds nadenkend over wat er gisteravond was gebeurd. Mijn vader die een echte alfa bleek te zijn, dat had ik nooit verwacht. 'Jennifer..'klonk heel zacht door mijn hoofd maar ik kon niemand zien. 'Jennifer..' Ik keek rond maar ik was duidelijk helemaal alleen. 'Wie is daar?' 'Ben je me nu al vergeten?' Ergens kon ik de stem van herkennen maar ik wist even niet meer van wie. Totdat Kimberly opeens recht voor me stond. Ik voelde hoe ik al mijn boeken in één keer op de grond liet vallen en ik wist niet wat ik moest doen. Het enige wat ik kon doen was vluchten. Helaas werkte dat niet. 'Dacht je nou echt dat ik je zomaar zou laten gaan?' 'Ik heb je niks aangedaan!' Ik wilde weer doorlopen maar dat liet ze niet toe. 'Misschien jij niet, maar je lieve vader wel. Ik weet dat hij hier is en je kan hem niet verbergen. Want geloof me hij zal er ook aangaan. Twee alfa's zijn veel leuker dan één!'grinnikte ze en meteen vloeide de woede alweer door mijn lichaam heen. Maar nu wist ik van wie ik mijn agressie had en ik was vastbesloten om die ook te gebruiken. 'Ik ben dan misschien geen weerwolf als jij maar ik kan net zo hard vechten.' Ik balde mijn vuist en wilde naar haar toeslaan maar ze hield me tegen. 'Heb je nou nog steeds niet je lesje geleerd? Door wie word je nu gered? Door Drake, of misschien door Cade? Ik hoorde dat hij ook een oogje op je had.' Maar voordat ik iets terug kon zeggen stond er al iemand meteen voor me om me te beschermen. 'Door mij'gromde Blake die zich zo breed mogelijk maakte zodat Kimberly niet meer bij me kon.
'Pfoe, dat is me even een verassing..'zei Kimberly zacht terwijl ze Blake woedend aankeek. 'Ik dacht dat je aan mijn kant stond!' 'Niet meer'zei Blake en ik merkte dat Kimberly daar heel kwaad om werd. 'Hoe durf je!? Alles wat ik je heb beloofd, macht en kracht. Wil je dat opeens niet meer?' 'Niet op deze manier, Kimberly!' 'Dan belooft het dus een groot bloedbad te worden'lachte ze met een helse en onheilspellende lach en meteen was ze weer verdwenen. 'Blake, hoe kon je dat doen? Als je haar nog even te vriend had gehouden, dan was jij onze verassingsaanval geweest.' Blake keek me diep in mijn ogen aan en hij wist niet precies wat hij moest zeggen. 'Ik.. ik kon gewoon niet meer bij haar zijn. De duisternis om haar heen is te sterk, Jen. Ik heb gekozen voor jullie en ik denk niet dat ik daar spijt van krijg.' Zijn woorden betekende veel voor me en hij legde zachtjes zijn hand op mijn schouder. 'Kom, we moeten Drake waarschuwen.' Samen met Blake liepen we de gangen uit terwijl hij zijn arm om mij heen had geslagen.
We liepen zachtjes door het bos en ik keek naar Blake die met zijn gele felle ogen het gebied probeerde te verkennen. 'Hij is daar'zei hij en wees in de verte naar het houten hutje waar ik ook opgesloten had gezeten. 'Is ie alleen?' Blake knikte en samen renden we ernaartoe. Drake zat op een stoel met zijn handen in elkaar gesloten. Hij zag er wanhopig uit en wist niet goed wat hij moest doen. 'Drake?' Meteen keek hij op maar toen hij Blake zag sloegen zijn ogen weer neer. 'Wat doen jullie hier?' 'We zijn hier om je te waarschuwen'zei Blake op een agressieve toon en ik liep voorzichtig naar Drake toe. 'We weten wanneer Kimberly wilt toeslaan, Drake.' Drake bleek het duidelijk al te weten want hij knikte instemmend naar me. 'Klopt, ik ook en ik weet niet wat ik er tegen kan doen.' 'Wij kunnen je helpen'zei ik zachtjes. 'Jullie? Een Beta weerwolf en een gewoon meisje. Wat moet ik daar nou weer mee? Jullie zijn nog eerder afgeslacht dan mij.' 'Dat zou ik niet zo snel geloven, jochie. Hun kunnen meer dan je denkt, net zoals ik.' Ik hoorde een man binnenkomen en ik herkende hem meteen. 'Pap!' 'Zo, dus je hebt even je vader erbij gehaald. Wat zou hij kunnen om Kimberly te verslaan.' Mijn vader zijn ogen wisselde naar de onheilspellende rode kleur en hij gaf een harde kreet wat Drake duidelijk niet had verwacht. 'Twee alfa's zijn sterker dan één'zei ik tegen Drake die meteen knikte. Hij leek duidelijk iets meer hoop te krijgen.
'Gaan jullie maar alvast? Ik ga nog opzoek naar wat Omega's.' 'Is goed, pap. Ik en Blake gaan alvast naar huis'zei ik en samen met Blake liep ik het hutje uit. 'Waarom deed je eigenlijk zo raar tegen hem?' 'Ik weet het niet, er kwam opeens een woede over me toen ik hem zag. Alsof ik hem elk moment op zijn bek kon slaan.' 'Onthoud dat hij juist degene is die we moeten beschermen, hè'glimlachte ik en hij moest gelukkig ook weer lachen. 'Je weet dat ik me ook zorgen over jou maak'zei Blake zacht die zich er eigenlijk voor moest schamen. 'Waarom? Ik kan best sterk zijn hoor'grinnikte ik maar Blake voelde zich daardoor niet echt gerust gesteld. 'Als Kimberly jou ook maar iets aandoet, dan kan ik het mezelf nooit vergeven.' 'Rustig maar, ze zal me niks kunnen doen. Vertrouw me. Ik heb ook nog wat verassingen.' 'Ik ben benieuwd of dat zal werken.' 'Tuurlijk zal het werken, ik ben best krachtig hoor.' 'Krachtig? Volgens mij houd je het niet eens zo lang vol. Ze hoeven je maar met één vinger aan te raken en je ligt al op de grond.' Ik voelde de kracht in mijn vuist. 'Hoe durf je!?' 'Hoe bedoel?' Blake begreep er niets meer van maar ik kon er echt niet meer tegen. 'Ik ben echt geen hulpeloos meisje die gered moet worden, hoor. Ik kan mezelf wel redden. Wacht maar af!' Woedend liet ik Blake achter die daar duidelijk geen genoegen mee nam. 'Loop nou niet boos weg. Je weet dat ik het alleen maar goed bedoel.' Alleen daardoor maakte hij het alleen maar erger. 'Goed bedoel!?' Ik zuchtte boos en liep nog steeds weg. 'Waag het om te volgen, Blake!'schreeuwde ik tegen hem en gelukkig bleef ie deze keer ook staan.
