Samen zaten we aan een tafeltje in het scheikundelokaal waar het helemaal leeg was. 'Ik weet niet of je de waarheid wilt weten maar je hebt het recht erop'legde Blake mij uit. 'Er was niet zomaar een reden waarom ik Lacey als afleiding gebruikte, Jen..' Ik keek hem recht in zijn ogen aan en ik voelde de spanning steeds meer opbouwen. 'Ze is anders..' Hij greep zijn rugzak beet en was duidelijk opzoek naar iets. 'Wat ben je aan het zoeken?' 'Dat zul je zo zien..' Hij pakte iets eruit en het leek op een oude verkreukelde foto. 'Dit is Kimberly Ruth..' Hij liet me de foto zien en ik zag een meisje die Blake een kus op zijn wang gaf. Ergens herkende ik het meisje van maar ik wist niet waarvan. 'En wat heeft dit met Lacey te maken?' 'Rustig maar, daar kom ik zo op.' Hij stond er duidelijk klaar voor om me iets te vertellen.
'Drie jaar geleden werd ik op een nacht van volle maan gebeten door Drake. Hij heeft me altijd al gezegd dat het een fout was en hij zich niets meer kon herinneren van die nacht. Maar sinds hij me in zijn pack had, bleek hij niet teleurgesteld met me te zijn. Ik was sneller dan zijn andere Beta's en ik kon met iedereen goed overweg, ook met Kimberly Ruth. Kimberly was het mooiste meisje dat ik ooit had gezien en ondanks haar verschrikkelijke temperament bleken we samen de perfecte combinatie te vormen. Ze hield van me en ik hield net zoveel van haar. Maar er was iets sterkers dan onze liefde, haar eeuwige zoektocht naar macht. Elke keer begon ze over hoe ze Drake zou uitschakelen en hoe wij samen de nieuwe alfa's konden worden. Ondanks dat het me een geweldig idee leek, was ik toch op mijn hoede. Drake was de sterkste weerwolf die ik ooit had gezien en Kimberly moest wel met iets beters komen om hem te verslaan. Uiteindelijk kregen we een keer diep in de nacht een stevige ruzie. Ik wilde niet meer doorgaan met het plan om de macht over te nemen en daar bleek zij niet tevreden mee te zijn. Ze besloot dus zelf Drake te doden en mij op te sluiten zolang als het nodig was. Helaas was Drake zich bewust van Kimberly's pogingen en hij wist haar bewusteloos op de grond te krijgen. Ik kon gelukkig ontsnappen en was net optijd want Drake stond op het punt een einde te maken aan haar leven. Ik smeekte hem met alle kracht die ik in me had, om haar te laten leven. Drake had duidelijk medelijden met me en besloot haar in leven te houden, maar misschien niet op de beste manier als ik had gewild. Drake verwijderde al haar herinneringen en hij nam haar krachten af.' 'Hoe bedoel je? Het was toch eens een weerwolf, altijd een weerwolf.' 'Dat dacht ik ook, alleen bewees Drake mij het tegendeel. Maar het ging niet zo gemakkelijk als ik dacht. Drake was niet meer dezelfde man daarna. Hij werd kil en harteloos, waardoor wij hem niet meer zagen als een vriend maar meer als een echte leider.' 'En wat gebeurde er met Kimberly?' 'Doordat Kimberly haar geheugen kwijt was, waren we in staat om haar een nieuw leven te geven. En hierdoor veranderde mijn Kimberly Ruth in de lieve en naïeve Lacey..' 'Dus je bedoeld dat Kimberly Lacey is?' 'Dat klopt, en ondanks dat ze zo veranderd is, was zij de enige waarbij ik nooit mijn beheersing kwijtraakte.' 'Maar nu met mij gaat het toch al iets beter?'vroeg ik maar hij schudde met zijn hoofd. 'Jen, ik weet waarom je me vanochtend sloeg en ik kan niet geloven wat er allemaal had kunnen gebeuren als je dat niet had gedaan.'
'Mevrouw Hale! Is het een gewoonte om in het scheikunde lokaal te blijven zitten'ik hoorde de stem van meneer Twen, mijn scheikundeleraar, die duidelijk niet blij was. 'Maar ik moest even praten met..' Ik keek opzij maar er was geen Blake te bekennen. Alsof hij vluchtte, op het moment dat hij iemand hoorde. 'Praten met jezelf? Volgens mij moet je even langs de schooltherapeut. Ik schrijf wel even een afspraak voor je uit.' 'Nee, nee , dat hoeft niet hoor'zei ik een beetje nerveus en ik stond langzaam op. 'Wat jij wil maar volgens mij heb je het echt nodig. Misschien is het even goed om over je gevoelens te praten met iemand. Je cijfers worden er misschien wel beter op.' Ik grinnikte maar liet niet al te veel merken. 'Tja, ik denk niet dat je dat kunt oplossen in één sessie.' 'Het is het proberen waard.' Hij wilde me een blaadje overhandigen maar ik pakte het niet aan. 'Ik moet echt gaan, nog veel plezier met lesgeven'zei ik tegen hem en ik snelde de deur uit.
'Had je me niet even kunnen waarschuwen?'vroeg ik aan Blake, die duidelijk zijn gedachten ergens anders had. 'Hallo? Blake, ik praat met je. Sinds ons gesprek doe je echt een beetje raar.' 'Ik hoef tenminste geen gesprek met de schooltherapeut.' Hij grinnikte wel even maar voorderest zag hij er maar afwezig uit. 'Vertel me nou maar wat er is'zei ik tegen hem. 'Goed dan, Drake wilt ons oproepen maar ik weet niet zeker of ik er heen ga. De laatste keer heeft ie ons nogal de angst aangejaagd.' 'Nou, dat lijkt me echt niks voor hem.' Ik grijnste en ook Blake moest er een beetje om lachen. Op dat moment zag ik een bekend figuur onze richting opkomen. Het was Cade en ik kon aan hem zien dat hij twijfelde of hij door zou lopen. 'Cade'zei Blake op een lage toon terwijl we hem passeerde. 'Blake'zei hij terug en ik zag dat hij naar mij nog probeerde te glimlachen. Maar ik glimlachte niet terug. Sinds die avond dat ik hem had gezoend wilde ik hem niet nog meer aansporen. 'Hebben jullie nog steeds problemen?' Blake knikte en wilde het er duidelijk niet over hebben.
