'Ach, hij komt wel terug. Hij kan toch niet zolang bij je wegblijven.' Maar terugkomen deed hij niet.
-1 Maand Later-
Ik was alleen. Zelfs met alle steun van iedereen, voelde ik me alleen. Niemand kon me helpen. Blake brak mijn hart. Het hart die al genoeg mee had gemaakt. Mijn vader was dood. Dat had ik geaccepteerd. Tyler was een verrader, dat drong ook tot me door. Maar Blake. Bij hem bleef alles een raadsel. Hij ging dood, herleefde en verdween. Dat was zijn levensverhaal. De details zal ik maar besparen. En mijn leven was nog ingewikkelder. Ik had niemand meer. Alleen de angst voor mijn voorspelling. Dat was het enige waar ik me nog mee bezighield, nadat Blake me had verlaten. De voorspelling over de bloedmaan. De voorspelling waaraan ik niet veel waarde meer aangaf, omdat er op dat moment belangrijkere dingen gebeurde. Tenminste dat dacht ik. De bloedmaan kwam steeds dichterbij. De maan die ook mij zou beïnvloeden. Waarschijnlijk nog erger dan de andere wolven. Aangezien ik de maanwolf was. Maar zoveel hechtte ik me niet echt daaraan. De laatste tijd was ik niet instaat om ook maar iets met mijn weerwolfzintuigen te doen. Ik leek weer hetzelfde hulpeloze meisje, die ik al die jaren was geweest.
'Je blijft nog steeds thuis, geloof ik.' Mila verscheen in de deuropening, terwijl ik op mijn bed zat. Het bed waar ik dagen doorbracht, nadenkend over Blake. En waar hij nu zou zijn. 'Dat dacht ik al.' Ze keek naar mijn gezicht, die duidelijk al het antwoord gaf. En ze sloot zachtjes de deur weer dicht. Ik had geen zin meer om naar school te gaan. Uiteindelijk stak ik er toch niks van op. Het was dan wel belangrijk voor mijn toekomst, maar op dit moment boeide het me niet. Mijn leven bestond nu uit helemaal niets.
'Je bent te hard voor jezelf.' De deur schoot open en Drake zijn strakke gezicht staarde dwars door me heen. Hij was er klaar mee. En misschien was ik dat ook wel. 'Nog iets gehoord, hebben jullie al sporen gevonden?' Ik probeerde hoopvol te klinken maar na al die dagen hetzelfde antwoord te krijgen, wist ik dat deze dag niet anders was. 'Nee, hij is nergens te bekennen. Net zoals Tyler, en zijn vriendjes de alfa's. Ze hebben al een maand niet meer van zich laten horen. Alsof ze verdwenen zijn.' 'Maar dat zijn ze niet..' Ik greep mijn deken stevig beet en keek toe hoe Drake voorzichtig bij me kwam zitten, op het uiteinde van het bed. 'Ik voel ze..' De rillingen liepen over mijn lijf terwijl ik terug dacht aan Tyler die mijn handen vastbond. En aan Blake die me had gered.
'Waarom huil je nou?' Ik voelde Drake zijn ruwe maar toch zachte hand over mijn gezicht strelen. 'Het spijt me..' Meteen haalde ik de tranen weg. 'Probeer hem te vergeten. Doe het nou maar.' 'Hoe dan?' Ik haalde zijn hand van mijn wang af en hield die stevig vast. 'Hij is weg'fluisterde Drake maar ik kon het niet geloven. Ik wist dat hij ergens was. Ergens diep in de bossen. Rennend, zo snel als de nacht. Maar na weken zoeken, was hij nog steeds spoorloos. 'Ik moet weg. Ik en de jongens gaan nog jagen voordat de zon ondergaat. Neem een beetje rust, dan kan je misschien de volgende keer ook mee.' 'Ik denk het niet..' Drake stond weer op terwijl ik naar mijn handen staarde. Ze waren normaal, te normaal. Ik wilde klauwen, een stevige warme vacht en zilveren ogen waarmee ik alles kon zien. Maar veranderen kon ik niet. 'Je hebt Blake niet nodig om te transformeren. Geloof me, uiteindelijk kan je het zelf. Zoals ons allemaal.'
Het was nacht. De maanlicht scheen stralend mijn kamer in en de schaduwen van de bomen weerspiegelden tegen mijn muur. Ik had mijn ogen wijd open. Slapen kon ik niet. Misschien omdat ik bang was dat iemand me elk moment wilde meenemen. Dat was meestal het geval. Maar deze keer kwam het meer door het vreemde getik boven op het dak, dat niet leek te stoppen. Ik durfde niet te gaan kijken. Ik wist ook niet hoe ik op het dak zou moeten komen. Als ik nou toch kon veranderen.. Het getik werd luider. Zo luid, dat ik me begon af te vragen of niemand anders wakker werd. Maar het bleef stil in huis. 'Jennie...' Geschrokken hoorde ik mijn naam. Ik wist niet wie het was. Maar het leek alsof de wind het fluisterde. Jennie.. Jennie. Ging het maar door, en de rillingen liepen alweer over mijn lijf. 'De alfa's' Verstijfd gooide ik de dekens over me heen en verborg me zo stilletjes mogelijk. Ze kwamen me halen.. Ik voelde het.. Ze zouden me grijpen. Het perfecte moment. Ik was hulpeloos, ik kon helemaal niks doen en schreeuwen kon ik al niet meer. Alsof mijn stem gestolen was. Mijn hart bonsde in mijn keel, terwijl mijn lichaam omringt werd door de kou. Het raam stond open, dat moest wel. Ze zijn binnen..ze zijn binnen! Trillend sloot ik mijn ogen en wachtte op het moment dat ze actie gingen ondernemen. En dat deden ze ook.
De dekens werden van mijn lijf getrokken terwijl ik bang om me heen begon te trappen. Hopend dat ik één van hen zou raken. 'Blijf v..van m..e af!'probeerde ik te schreeuwen maar de woorden kwamen er niet goed uit. 'Shhhh' Ik voelde mijn voeten vastgegrepen worden, waardoor ik niks anders kon dan me overgeven. Mijn ogen had ik nog steeds gesloten, en van angst trilde ik nog steeds. 'Het is goed..'
Die stem..! Mijn ogen schoten open, vliegensvlug. Alle angst was in één keer verdwenen. Ik rukte mijn benen los, en stond meteen rechtovereind op de grond. 'Het spijt me..' Dat was het enige wat uit zijn mond kwam. 'Blake..' Regendruppels van zijn donkere natte haren drupten op mijn bed terwijl hij naar beneden staarde. Ik staarde hem aan en stond voor hem. Voorzichtig keek hij in mijn ogen. Ik was sprakeloos en hij duidelijk ook.'Ik..ik..'begon hij maar voordat hij nog iets kon zeggen had ik al mijn armen om zijn middel geslagen. Ik drukte me stevig tegen zijn borst aan, en voelde de warmte die van zijn lichaam afkwam. De warmte die ik zo gemist had. 'Ik wist dat je terug zou komen..' Hij drukte een kus op mijn voorhoofd. 'Ik hou van je, Jennifer Hale.'
'Word wakker!' Geschrokken zat ik meteen rechtop en keek in de ogen van Mila. Mila keek me met een vriendelijk gezicht aan, terwijl ik beduusd haar aanstaarde. 'Je hebt heerlijk gedroomd zie ik.' Ze glimlachte maar ik was nog steeds overdonderd. 'Ehh.. ja, best wel. Ehh..' Ik kwam niet zo goed uit mijn woorden, maar dat vond ze niet zo erg. 'Ik hoop dat ik je droom niet verpest heb. Drake was zo opgewonden, en vroeg me of ik je wilde wakker maken. Hij heeft duidelijk een grote planning voor vandaag. Hopelijk heb je er een beetje zin in.' Mila verdween de kamer uit, en liet mij alleen achter. Was alles een droom? Alleen een suffe stomme droom! Boos pakte ik de dekens vast, maar toch merkte ik iets aan ze. Regendruppels.. Kleine regendruppels die nog steeds niet opgedroogd waren.
-----
I'M BACK ! Sorry, voor het lange wachten. Had het nogal druk met school maar kan nu ook gelukkig weer een beetje verder met schrijven
xx
