'Blake, ga van me af!' Ik duwde Blake van me weg en hoorde hem keihard op de grond vallen. 'Wat ben je aan het doen!?' 'Sorry.' Ik opende voorzichtig mijn ogen maar het enige wat ik zag was een wazige gloed.. 'Maar het heeft wel gewerkt, ze zijn weer zilver.' 'Maar waarom ben je dan nog niet in een trans geraakt?'vroeg ik, terwijl ik steeds ietsjes beter kon zien. 'Ik weet het niet, deze keer gebeurd er niks.' Zijn gezicht werd langzaam zichtbaar en hij zag er geschokt uit. 'Kan je wel weer zien?' Ik keek toe hoe zijn handen naar mijn wangen toereikte, maar ik kon ze nog net vastpakken. 'Ja, helemaal goed. Het is alleen een beetje anders..' Ik keek om me heen en om de één of andere manier kon ik dingen in de verte, van dichtbij zien. 'Ik wist wel dat je een wolf was.' Ik keek Blake aan, met zijn blik die me nu verwonderd aankeek. 'Hoe weet je dat?' 'Ik kan het voelen.. , maar er is wel iets mis..' 'Hoe bedoel je?' 'Ik weet het niet, maar het is alsof je een soort kracht uitstraalt. Een kracht die ik nog nooit bij iemand heb gezien.' Ookal wist ik niet of hij het goed of slecht bedoelde, voelde ik me meteen gevleid door zijn woorden. 'Nog nooit? Dan ben ik dus eigenlijk best speciaal'grinnikte ik, en ik voelde dat hij me een duwtje gaf. 'Niet teveel overdrijven, hè. Je bent nog niet sterker dan mij, hoor.' Opeens ging de deur open en onze blikken schoten meteen naar Mila, die hijgend in de deuropening stond. 'We hebben hem gevonden!' 'Wie!?' Blake stond gelijk op, en iets aan hem toonde een soort agressie, die hij al eerder had getoond. 'Tyler'zei hij tegen me, zonder dat Mila ook iets had gezegd, en nu kwam ik ook overeind. 'Waar!?' Ik rende met haar mee, en merkte dat Blake niet achter ons aankwam.
'Laat me hem zien!' Ik zag hoe Drake iemand omhoog hielp. 'Tyler?' De jongen zat onder donkere as, en hij was amper te herkennen. Hij zag er zwak uit en zonder enige levenslust. Totdat hij mij zag. 'Jennifer!' Ik greep hem vast, en de tranen rolden over zijn wangen. 'Waar was je!? Ik was zo ongerust..' Voorzichtig ging ik met mijn hand door zijn haren, en ook bij mij kwamen nu de tranen los. 'Het spijt me, ik wilde je niet bezorgd maken..'zei hij heel zacht en ik liet hem weer langzaam los. 'Ik zal me nooit meer zo idioot gedragen. Kun je me vergeven?' 'Altijd.' Hij drukte een kus op mijn voorhoofd, en terwijl hij dat deed zag ik Blake uit het raam naar ons kijken. Met zijn starre rode ogen, die er woedend uitzagen.
'Het is maar goed dat je terug bent, Tyler. Ik was eigenlijk bang dat je mee was genomen door de alfa's'hoorde ik Mila zeggen, terwijl Tyler zijn arm om mijn schouder heensloeg. 'Ik had even tijd nodig, maar nu ben ik weer terug.' Hij glimlachte naar me, en zelfs ik kon voelen dat hij weer de oude leek te zijn. Alsof de laatste paar weken niet gebeurd waren, waarbij hij zich zo vreselijk gedroeg. 'Goed dan, ik denk dat hij wel even wat rust verdient. Kom maar mee.' Samen liepen we weer naar binnen, en ik keek weer naar het raam. Alleen Blake stond er niet meer.
'Ik wilde ook mijn excuses aanbieden, Tyler. Ik had niet zo moeten reageren.' Blake kwam op ons afgelopen en ik zag hoe hij Tyler zijn hand schudde. 'Maakt niet uit man, ik snap best dat je een beetje jaloers was. Wie wil haar nou niet? Ik kon nu pas inzien hoe gelukkig ik eigenlijk ben met haar aan mijn zijde.' Ik voelde hoe hij onverwachts mij een kus gaf, maar nog steeds voelde het gewoon niet goed aan. Het was raar, al wist ik niet wat het was. Maar ik gaf om hem, dus probeerde er niet teveel aan te denken. Maar ik dacht wel meteen aan Blake zijn reactie, die nog steeds naast ons stond. 'Ja, je boft maar.' Hij liep de deur uit, en ik kon zien dat hij nog even zijn vuisten balde. Hij had verloren, dat dacht hij vast. Maar zo wilde ik hem niet laten voelen. Ookal voelde ik bij Blake altijd dat ik hem zou verliezen. En nu leek alweer zo'n moment te zijn.
'Waar ga je heen!?' Ik rende achter Blake aan, op het moment dat Tyler naar boven ging, om te rusten. 'Ik ben het vechten beu, Jennifer..' 'Hoe bedoel je?' Ik probeerde hem tegen te houden maar hij leek niet te willen stoppen. 'Ik dacht echt dat je nog van me hield..' 'Ik hou ook van je!'probeerde ik, maar dat leek niet te helpen. 'Je kan niet ons allebei aan een lijntje houden. Je hoort te kiezen, Jen. En je hebt duidelijk je keuze gemaakt. Daar moet ik mee leven.' 'Maar ik wil je niet kwijt!' 'Ik ben het zat. Ik geef het op. Hij heeft gewonnen. Ik heb geen zin meer, zoek maar een ander slachtoffer.' 'Voor wat?' Blake bazelde onzin uit, maar diep vanbinnen had hij wel gelijk. 'Iemand anders, die je kan bedriegen en kwetsen. Want ik hou er mee op.' 'Dus je laat me zomaar gaan..' Ik stond stil en dat merkte hij duidelijk ook. 'Ik laat je gaan omdat ik van je hou. En omdat je beter bij hem af bent, dan bij mij.' Na die woorden veranderde hij in zijn grijze wolvengedaante, en verdween in de verte. Niet wetende dat ik hem nog steeds met mijn zilveren wolvenogen aan het volgen was.
