Met mijn ogen gesloten lag ik tegen Tyler aan, maar ik kon aan hem merken dat iets hem dwars zat. 'Wat is er?'vroeg ik zachtjes gapend en hij leek nog klaarwakker te zijn. 'Ik vraag me alleen iets af..' 'Wat dan? Je kan me alles vragen..' 'Ik snap gewoon niet waarom je nog steeds bij mij bent. Ik bedoel, ik dacht dat jij en Blake best hecht waren geworden.' 'Ow..' Het was even stil, en ik wist niet of ik het met hem zou kunnen overleggen. 'Ik dacht namelijk steeds meer dat je hem leuk vond.' 'Het is moeilijk, maar ik ben nu bij jou. Dat is het belangrijkst, toch?' Ookal miste ik Blake wel, en ik vroeg me vooral af waar hij nu was. En of ik hem nog zou terugzien. Want eigenlijk wilde ik liever in zijn armen zijn, dan in die van Tyler. Ik probeerde weer te gaan slapen, maar dat was moeilijk dan ik dacht. Vooral omdat ik Tyler zijn gevoelens nog beter kon voelen, en er zat hem nog steeds iets dwars. Iets wat al dagen aan hem knaagde. Iets wat hem al weken achtervolgde. En ookal wist ik niet wat, ik merkte dat het ernstig was.
'Goedemorgen..' Het zonlicht straalde steeds meer in mijn ogen die ik met moeite probeerde open te houden. 'Je ogen zijn nog steeds zo..' 'Zo wat?' 'Zo zilver'hoorde ik Tyler zeggen terwijl hij me met zijn slaperige ogen bestudeerde. 'Het gaat sneller dan ik dacht..' 'Wat!?' Ik schrok van zijn plotselinge woorden, en ook hij was er verbaasd van. 'O, niks hoor!'zei hij snel, alsof hij iets voor me verborg. Maar doorvragen deed ik niet, aangezien hij niet meer zo spraakzaam leek te zijn. 'Ik ga alvast naar beneden, goed?' Hij knikte kreunend en haalde meteen de dekens weer over hem heen. 'Dan zie ik je zo?' 'Ja, ja'hoorde ik hem nog zeggen en ik liep de kamerdeur uit.
Terwijl ik de trap afliep, zag ik Drake met Daniel in gesprek. Het leek een serieus gesprek totdat ze mij zagen. 'Hé, Jen! Lekker geslapen!' 'Heerlijk'glimlachte ik naar Daniel, ookal zat Blake me de hele nacht nog dwars. 'Ik hoop het maar, want wij hadden een iets heftigere nacht..' Drake ging met zijn hand gefrustreerd over zijn voorhoofd. 'Wat was er dan?' Ik kwam bij hun zitten, en pakte een koekje die in de schaal op de tafel lag. 'Een andere pack heeft weer wat Beta's verloren. Het ziet ernaaruit dat de alfa's nog steeds bezig zijn.' 'Wat erg! En jullie hebben hun verblijfplaats nog steeds niet gevonden?' Daniel schudde zijn hoofd en ook hij zag er weer gestrest uit. 'Ik hoop maar dat alles goed is met Troyd. Als ze hem wat aan hebben gedaan, vergeef ik het mezelf nooit.' 'Kon ik maar weten waarom ze dit doen. Ze moeten wel een doel hebben'hoorde ik Drake zeggen. 'Natuurlijk hebben ze een doel, dat hebben ze allemaal.' Mila kwam nu ook de ruimte binnengewandeld en ze knikte begroetend naar mij. 'Maar goed, zullen we dat gesprek maar een andere keer voortzetten. Ik wil nu even jou onderzoeken.' Ze keek me glimlachend aan, maar snapte niet wat ze nou precies wilde doen.
'Goed, laat me eens kijken.' Ze keek naar mijn ogen, maar ondertussen verscheen er een verontrustende blik op haar gezicht. 'Is alles goed?' 'Ja, ik vraag me alleen af of je ook weer met je gewone ogen zal kunnen zien.' 'Waarom?' Ze zuchtte en probeerde de woorden te vinden om het uit te leggen. 'Volgens mij ben je nog steeds blind met je normale ogen, en als ik nu een spiegel voor je neus zou houden, zal je meteen weer duisternis zien. En deze keer weet ik niet hoe we je zilveren ogen weer terug kunnen krijgen. Aangezien Blake weg is.' 'Dus je weet het?' 'Ik hoor alles, lieverd. Twijfel daar maar niet aan'zei ze en voorzichtig legde ze haar hand op mijn schouder. 'Dus nu moet je nog even hiermee moeten overleven.' 'Is niet erg hoor.' Ik glimlachte naar haar. 'Met mijn wolvenogen zie ik zoveel meer, alsof de wereld allemaal duidelijker is geworden.' 'En dit is pas het begin.'
Gapend kwam Tyler na een tijdje naar beneden, en hij schrok er een beetje van dat iedereen al beneden was. 'Ben ik zo laat?' 'Maakt niet uit, je had je rust nodig'hoorde ik Mila zeggen die op hem af kwam lopen. 'Je ziet er alleen wel een beetje bleek uit. Laat me je..' 'Nee!'onderbrak hij haar en pakte haar arm stevig vast voordat ze ook maar iets kon doen. Drake kwam in één ruk omhoog en keek beschermend naar zijn moeder. 'Kalm maar..' Mila haalde voorzichtig haar hand weg. 'Sorry, ik wilde niet zo reageren'zei Tyler meteen, die naar het gezicht van Drake keek. 'Maakt niet uit, je hebt duidelijk nog wat rust nodig. Blijf vandaag maar lekker binnen. Laat het patrouilleren maar aan ons over.' Mila klonk zo begripvol en vriendelijk. Alleen Tyler leek dat dus niet te waarderen.
'Waarom deed je dat?' Tyler kwam naast me zitten, terwijl de rest uit de deur verdween. Hij zag er zenuwachtig uit en de zweetdruppels liepen over zijn voorhoofd. 'O, ik weet het niet. Volgens mij voel ik me niet zo goed.' 'Dat kan gebeuren maar je reageerde wel heel fel. Ze probeerde je alleen maar te helpen.' 'Ik heb haar hulp niet nodig, en jouw advies ook niet..' 'Tyler!?' Verward keek ik hem aan, en het zag er naaruit dat hij die woorden meteen terug wilde nemen. 'Sorry, zo bedoelde ik het niet..' 'Nee, dat hoop ik niet. Het ziet ernaaruit dat je geen hulp nodig hebt.' Ik wilde opstaan maar hij hield me meteen al tegen. 'Wat!?' 'Zo bedoelde ik het echt niet. Ik wilde je niet van streek maken. Blijf alsjeblieft hier.' Zijn hand hield zo stevig mijn arm vast dat ik maar toe moest stemmen. Maar het gevoel dat hij me nu gaf, was zo beangstigend dat ik me eigenlijk helemaal niet op mijn gemak voelde. Wat ik wel bij Blake had.
