Met tranen in mijn ogen zat ik op mijn bed. Het gevoel om voor het eerst ruzie gehad te hebben met Blake was ondraaglijk. Ondanks dat hij niet meer mijn vriendje was, doordat hij zich niks meer herinnerde, voelde alles zo vertrouwd bij hem. Maar hij gedroeg zich ook echt als een idioot. Een bezorgde idioot dan wel maar toch. Ik kan ook vechten en dan misschien niet met scherpe klauwen maar ik kan het wel. Met een beetje oefening kan ik ook een talent hebben. 'Ik hoorde jullie van mijlenver tegen elkaar schreeuwen. Is alles goed?' Mijn vader kwam langzaam via het raam naar binnengeslopen ik schudde meteen mijn hoofd. 'Ik weet het niet, ik voel me gewoon zo machteloos. Ik ben de enige die geen kracht heeft en hij wreef het keihard bij me in. Daar kan ik gewoon niet tegen.' Hij kwam naast me zitten en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. 'Het is goed, meisje.' 'Pap, ik wil geen klein hulpeloos meisje zijn. Ik wil ook sterk zijn, net als jullie.' 'Zoek dan je kracht, je hebt toch verborgen talenten. Probeer daar dan iets mee.' Ondanks dat zijn advies me niet echt hielp bracht hij me wel aan het nadenken. 'Ik kan alleen goed dansen.. maar wat moet ik daar dan mee.' 'Door dansen ben je snel, toch? Doe wat met die snelheid. Je was altijd zo goed in rennen.' 'Maar ik wil niet vluchten! Ik wil vechten!' Duidelijk begreep mijn vader het niet maar waarom zou hij ook. Hij had de kracht, de snelheid en de macht om alles te doen wat hij wilde. Dat had ik niet. 'Kan je me geen weerwolf maken dan?' Meteen schudde hij zijn hoofd. 'Nee, nooit! Dat zou ik nooit doen. Haal het ook niet in je hoofd om me zoiets weer te vragen.' 'Oké, oké. Maar wat moet ik dan?' 'Laat het gewoon aan ons over, Jen. Ik wil niet dat je in gevaar komt.' 'Best! Ga nu maar weer mijn kamer uit, ik ga slapen.' Mijn vader keek me in mijn ogen aan maar ik wilde dat hij wegging. En dat deed ie. Zo snel mogelijk ging hij weer via het raam naar buiten en sprong in één keer van het balkon af.
'Hoi, mam. Ik ga naar school.' Ik wilde net de deur uitlopen maar ik werd door iemand tegengehouden. 'Trent?'vroeg ik aan mijn kleine broertje die mij op een vreemde manier aankeek. 'Heb je contact met pap?' Ik schrok ervan en kon niet meteen antwoord geven. 'Waarom zou je dat denken?'vroeg ik en Trent bleef me maar aankijken. 'Ik wilde gisteren even bij je kijken maar toen zag ik dat je met iemand aan het praten was. Het klonk heel erg als pap.' 'Sorry hoor broertje, maar dat heb je je vast verbeeld.' Trent keek me ongeloofwaardig aan en eigenlijk werd ik er nogal nerveus door. 'Ik ga hoor, anders kom ik nog te laat.' Ik duwde zijn arm weg en liep in een versneld tempo het huis uit. 'Ik kom er wel achter hoor!'hoorde ik Trent nog schreeuwen maar ik gaf er geen aandacht meer aan.
Deze keer rende ik zo snel als ik kon naar school omdat ik geen zin had in onverwachte ontmoetingen. Maar tevergeefs want een witte wolf zag ik al uit mijn ooghoek naast me rennen. 'Ik heb hier geen zin in, Blake.' Ik probeerde mijn tempo te versnellen zodat hij me niet bij kon houden, maar de wolf was sneller dan ik dacht. Ik merkte dat mijn ademhaling verzwaarde en mijn hartslag sneller ging. Maar toch hield ik vol totdat de wolf me wist onderuit te halen. 'Blake!'schreeuwde ik boos en de wolf keek me met grote ogen aan terwijl ik op de grond lag. 'Ga van me af.' Ik probeerde de wolf van me af te halen en die deed dat gelukkig ook. Hij keek me met zielige ogen aan terwijl ik langzaam overeind kwam. 'Ik ben nog steeds boos hoor.' De wolf keek me met zielige ogen aan terwijl ik mijn boekentas van de grond greep. 'Ik ga naar school. Alleen. Vind maar een andere route.' Met opgeheven hoofd liet ik de wolf alleen. Wat ik niet wist, was dat iemand de wolf in de gaten hield en de kans greep om naar hem toe te gaan zodra ik weg was.
Met een klap schoot de deur open en ik ging meteen weer achteraan zitten. Ik keek om me heen en iedereen zat al op zijn plek. 'Sorry, meneer. Ik had nogal wat vertraging.'zei ik meteen omdat iedereen mij aanstaarde. 'Nou goed dat je er nu bent. Is voorderest ook iedereen aanwezig? Ik keek naar de plek naast mij, waar Blake weer zat nu hij Kimberly de waarheid had verteld, maar die was leeg. 'Blake komt niet opdagen vandaag'grijnste Kimberly. 'Is hij ziek geworden?' 'Zoiets' Meteen keek haar blik naar mij en ik schrok ervan. Ze had 'm vast iets aangedaan.
'Wat heb je met hem gedaan!?'zei ik tegen Kimberly op het moment dat de les was afgelopen. 'Ahh, wat schattig dat je mij verdenkt.' 'Het was dan ook meteen overduidelijk dat jij er iets mee te maken had.' 'Sorry lieverd, maar soms moet je gewoon enige concurrentie uitschakelen om tot je doel te komen. Dat snap je toch wel.' Zo makkelijk liet ik haar der niet mee weg komen. 'Vertel me waar hij is!' 'O, please. Denk je nou echt dat ik je dat ga vertellen? Haha, ik ben toch veel slimmer dan dat'grijnste ze en ik merkte dat ik moeite had om mezelf te beheersen. 'Maar als je het zo lief vraagt, dan is het moeilijk om het verborgen te houden. Hij is gewoon in het bos hoor, ga maar snel zoeken.' 'Dat ga ik zeker doen!'schreeuwde ik ondanks dat ik vond dat ze zeker iets te verbergen had. Zo makkelijk kon het toch niet gaan. Waarom wilde ze perse dat ik hem zou vinden?
Ik rende zo snel mogelijk naar het bos en het bleek dat iemand me al aan het opwachten was. Het was Drake.. 'Jennifer, blijf staan.' 'Laat me erdoor! Ik moet Blake helpen!' 'Hij is niet meer te helpen, Jennifer. Blijf hier, dan kan niks gebeuren!' Ik voelde hoe Drake me vastgreep maar ik sloeg me meteen los. 'Nee! Laat me gaan!' Ik rende langs hem en hij probeerde me niet meer tegen te houden. 'Pas op!'schreeuwde hij wel nog maar ik snapte niet waarom. Al snel zag ik Blake vastgebonden met zijn handen aan een tak van een boom en mijn vader die voor hem stond. Hij was er duidelijk veel sneller bij dan mij. Waarschijnlijk omdat hij misschien had gehoord wat er met hem was gebeurd. Hij had de hele nacht in het bos geslapen en had ook zijn zoektocht vervolgd naar Omega's. Ik rende naar hem toe maar hij was duidelijk niet blij om me te zien. 'Jennifer, blijf staan! Dit wil je niet zien.' Maar ik luisterde niet naar hem en rende meteen naar Blake. Ik greep zijn gezicht langzaam vast maar ik voelde hoe hij me met zijn benen trapte en me op de grond smeet. 'Jennifer, ik had je nog gewaarschuwd..' Mijn vader knielde rustig naast me neer en probeerde me weer omhoog te helpen. 'Wat heeft Kimberly met hem gedaan?'vroeg ik terwijl Blake keihard aan het schreeuwen was en zich probeerde los te maken. 'Ze heeft hem een moordwapen gemaakt. Alsof alles dat puur en goed is in zijn lichaam is verdwenen..' 'Dit is Blake niet meer, Jennifer.. dit is een demoon , die zijn lichaam heeft overgenomen'hoorde ik Drake zeggen en hij knielde ook naast ons neer. 'Kan dat? Ik bedoel..'vroeg ik aan hun allebei. 'Dat kan zeker, het heet het breken van de geest. Een eeuwenoude techniek van onze voorouders om een wraaklustig wezen te creëren die alles om zich heen te breken. Het is duidelijk dat Kimberly haar research heeft gedaan..' 'Is er dan geen manier om hem te genezen?'vroeg ik en Drake schudde zijn hoofd. 'Een gebroken geest, is nooit meer te helen.'
