Ik keek naar Blake die zich nog steeds verzette. Hij zag er niet goed uit, zijn ogen waren zwart en donker. 'Maar wat moeten we nu met hem doen?'vroeg ik. 'Het beste is misschien als ik wat hulp inschakel.' Ik hoorde hoe mijn vader een hels gejank liet horen, en meteen greep ik mijn oren vast. 'Waarom doet hij dat?'vroeg ik aan Drake. 'Hij roept zijn pack op.' Ik keek in de verte en vier personen kwamen om ons aflopen. Ze hadden scherpe klauwen, allemaal felle blauwe ogen en scherpe hoektanden. 'Het is je gelukt!'zei ik blij tegen mijn vader die de Omega's duidelijk gevonden had. 'Het was moeilijk om ze te overtuigen.' Één van hen, stelde zich meteen voor. 'Mijn naam is Stan, en dit zijn Jake, Sasha en Vivian.' 'Komen jullie ons helpen met Kimberly?' 'Zeker weten, en met de Concisus Spiritus.' Stan keek meteen naar Blake die duidelijk in een gevecht met zichzelf was. 'Concisus Spiritus?'vroeg ik. 'De gebroken geest.' 'Geloof me John, in deze fase is hij nog te zwak om iets te doen maar ik weet zeker dat hij zich zal bevrijdden. En dan gaat hij opzoek naar zijn leider'zei Drake tegen mijn vader die begreep wat hij bedoelde. 'Kimberly.. Ze zal vast niet kunnen wachten om hem aan het werk te zien.' 'We moeten toch iets kunnen doen.' Ik wilde bijna weer naar Blake lopen maar ik durfde het niet. De manier waarop hij me aankeek, alsof hij elk moment mijn keel kon vastgrijpen. 'Hij zou me nooit pijn doen..' 'Ik weet dat hij je dat heeft beloofd maar dit is Blake niet meer..' Drake probeerde me te troosten maar dat lukte niet.
'Er is misschien een manier..'hoorde ik Sasha, één van de meiden zeggen. 'Als we Kimberly weten uit te schakelen, is Blake misschien ook genezen.' 'Ik zou er niet op vertrouwen.' Ik voelde de tranen over mijn wangen glijden terwijl mijn vader die woorden uitsprak. 'Wat moeten we nu doen? We zijn Blake kwijt waardoor Kimberly nog sterker is. Zij zal hem gebruiken om ons aan te vallen. En wat hebben wij?' 'Jennifer, je weet toch dat ik zei dat weerwolven niet tegen zilver kunnen. Ik weet misschien hoe we haar kunnen stoppen maar daarvoor hebben we maar één kans.' Ik keek toe hoe mijn vader uit zijn tas een groot pakketje haalde. 'Ik help je wel'zei ik en pakte het pakketje langzaam uit. Het was duidelijk een kruisboog met één speer. 'Deze speer is gemaakt van zuiver zilver en titanium die direct door het hart moet gaan. Zo niet, verliest de speer zijn kracht en hebben we niets meer om op te vertrouwen.' 'Goed dan, dat risico moeten we nemen. Maar wie gaat er dan schieten?' 'Ik denk dat jij dat het beste kunt doen, Jen'hoorde ik mijn vader zeggen en iedereen was duidelijk net zo verbaasd als mij dat hij mij uitkoos. 'Maar ik heb niet zulke krachten als jullie en zoals al vaker tegen me is gezegd, kan ik het maar beter aan de anderen overlaten.' 'Maar daarom juist'zei Drake die mijn vaders keuze duidelijk ook begon te begrijpen. 'Ze zullen het nooit zien aankomen!' 'Goed dan'zuchtte ik. 'Ik doe het maar ik moet wel oefening hebben hoor'grinnikte ik en meteen ging Jake zijn hand omhoog. 'Dat doe ik wel, ik ben vreselijk goed in dat soort dingen.' Hij glimlachte en ik ook maar ik keek meteen weer Blake zijn kant op. Dat had ik beter eerder kunnen doen want de touwen lagen op de grond en hij was nergens te bekennen.
'Waar is hij heen!?' 'Hij is naar Kimberly, zijn leider gegaan. We kunnen nu niets meer voor hem doen..' 'Maar als hij werkelijk zo sterk is als jullie zeggen, dan moeten we toch een oplossing zien te vinden. Om hem te verzwakken?' 'Laat mij dat maar uitzoeken'begon Sasha weer. Het merkte me op dat alleen Vivian nog helemaal niets had gezegd. 'En hoe denk jij erover?'vroeg ik aan haar en duidelijk had ze dat niet verwacht. 'Nou, er is een speciaal paars plantje waarmee we hem zouden kunnen vergiftigen. Dat klinkt misschien heel erg maar het kan wel werken om hem uit te schakelen.' 'Wolfsbane..'zei Drake die er duidelijk bekend mee was. 'Dat is aardig gevaarlijk spul. Weet je zeker dat we dat moeten gebruiken?' 'Wil je anders dat we allemaal afgeslacht worden?'vroeg Vivian en ik vond dat ze gelijk had. 'Ik denk dat dat onze enige oplossing is.' 'Oké goed, we gaan er meteen naar opzoek en Jen, lieverd. Ga alsjeblieft weer naar school. Misschien is Blake daar ook, zorg dat je afstand houd. Hij zal vast nu niet toeslaan maar let wel op jezelf'zei mijn vader en ik knikte naar hem, ookal had ik helemaal geen zin om nu naar school te gaan.
Terwijl ik weer het college binnenliep kwam er meteen een paniekerige Cade op me af. 'Jen, er is echt iets compleet mis met Blake! Je moet snel meekomen want dit is niet goed. Echt niet goed, hij viel net zomaar mensen aan en de blik in zijn ogen. Heb je die al gezien!?' 'Rustig maar, Cade. We weten wat er met hem aan de hand is en we zijn nu bezig om iets te verzinnen.' 'En Drake heeft mij er niet eens bij gehaald?' 'Ik denk dat hij dat wel gaat doen. Hij wilde je vast niet storen.' 'Zo, zo. Je bent eindelijk terug'hoorde ik iemand zeggen en meteen draaide ik me om. 'Wat vind je van hem? Aantrekkelijker is hij wel geworden hè, en ook nog veel gehoorzamer'grijnste Kimberly terwijl de duistere vorm van Blake naast haar stond. 'Wat dacht je ervan haar even te laten schrikken? Daar knapt ze vast van op.' Dat liet Blake zich niet nog een keer zeggen en meteen ontblootte hij zijn tanden. 'Blake, stop! Dit wil je niet!' Ik voelde hoe hij me in één keer optilde en me weer terug naar buiten meenam. 'Zet me neer!' En dat deed hij ook, maar niet op een fijne manier. Hij smeet me keihard op de stenen en ik zag hoe zijn vingers steeds scherper werden. 'Val aan!'hoorde ik Kimberly zeggen en meteen voelde ik de pijn door mijn lichaam gieren. 'HEEEELPP!!!!!' Ik schreeuwde zo hard mogelijk. Cade kwam daardoor meteen in actie en probeerde tegen Blake te vechten. Maar Cade gooide hij ook keihard op de grond, die meteen bewusteloos raakte. 'Stop! Blake, je bent niet zo.' Hij pakte me bij mijn keel en tilde me daardoor helemaal omhoog. Ik merkte dat het steeds moeilijker werd om adem te halen. En uiteindelijk voelde ik hoe hij mijn luchtpijp dichtkneep. 'Goed zo, dit is genoeg'zei Kimberly en ze klapte tevreden in haar handen. Door die woorden liet hij me meteen los en ik probeerde meteen diep adem te halen. 'Denk je nu nog steeds dat je ons kan verslaan, kleine meid.' Ik keek toe hoe ze Blake een kus gaf op zijn wang maar Blake bleef gewoon star voor zich uit staren. Nadat ze weer het gebouw in waren verdwenen, kroop ik langzaam naar Cade. Ik keek toe hoe hij levenloos op de grond lag en ik probeerde zijn hartslag te horen op zijn borst. Maar ik kreeg geen reactie..
