Vanuit de stoel in de woonkamer keek ik naar Mila en Blake die hevig in gesprek waren. Ze wilde duidelijk weten wat hij de afgelopen maand mee bezig was geweest, maar zelfs ik wist dat hij dat niet zomaar ging vertellen. 'Laten we hun maar eerst proberen te genezen'hoorde ik Blake zeggen die een beetje gefrustreerd werd door al haar vragen, en hij keek naar Ellis en Drake die beiden nog niet waren ontwaakt. 'Er moet toch iets zijn wat we kunnen doen..' Hij keek rond in het huis totdat zijn blik uiteindelijk stopte bij mij. 'Jen! Jij kan ze redden! Je helende krachten, ik weet zeker dat ze werken!' Blake haalde me opgewonden overeind, terwijl hij de pijnscheuten probeerde te verbergen. 'Nee, nee. Dat kan niet..' 'Tuurlijk wel'onderbrak hij me en meteen zette hij me neer bij Drake. Ik keek toe hoe hij mijn handen op zijn lichaam legde, en afwachtte totdat ik iets ging doen. Maar ik kon helemaal niets. 'Kom, doe nou wat!' Hij schudde me aan mijn schouders, maar nog steeds gebeurde er niets. 'Ik kan het niet..'jammerde ik, en op dat moment greep hij me bij mijn arm en nam me mee naar buiten.
'Auw!' Zonder me ook maar een blik te gunnen, hield hij me stevig vast en eigenlijk deed het best zeer. 'Wees niet zo'n egoïst, Jennifer. Ik had wel meer van je verwacht.' Ik schudde me van hem af, en luisterde met volledige ongeloof naar zijn opmerking. 'Ik wil hun heel graag helpen maar ik kan het niet!' 'Waarom niet!?' Ik zuchtte, terwijl hij me geërgerd aankeek. 'Ik kan niks meer, Blake. Sinds jij weg ging, lukte het me gewoon niet meer..' 'Maar ik ben er nu weer, dus zorg er nou maar voor dat het wel lukt.' Het voelde verschrikkelijk, de manier waarop hij me dwong. Het begon me aan het twijfelen te zetten, of ik echt mijn hele leven met hem wilde doorbrengen. 'Het spijt me als je nog emotioneel bent, of geïrriteerd omdat ik zomaar wegging. Maar ik moest haar redden, dus schiet nou maar op en help haar.' Ik kon niet geloven dat hij zo gemeen kon zijn. Dat hij niet kon begrijpen dat ik niet zomaar mijn krachten tevoorschijn kon halen. Ik was niet zoals hem. 'Ik kan niks voor ze betekenen.' En met die woorden wilde ik weer het huis inlopen, maar toch hield hij me tegen. 'Je ruikt vreemd..'zei hij terwijl hij zijn hand om mijn pols klemde. 'Doe niet zo raar.' Ik wrikte me los uit zijn greep en liep weer verder. 'Blijf staan!' Zijn stem klonk angstaanjagend, bijna bedreigend, waardoor ik stokstijf stilstond. Hij kwam weer dichtbij me staan en ik hoorde hoe hij met zijn neus stevig de geur probeerde op te nemen.
Het bleef even stil maar opeens hoorde ik hem schreeuwen van woede. 'Als ik hem te pakken krijg!' Ik schrok van zijn reactie en zag hoe zijn tanden zich ontblootte. 'Wat heeft hij met je gedaan, zeg het me!' 'Niks.. Echt niks'stotterde ik geschrokken, maar hij leek het niet te geloven. Zijn nagels werden langer, en het leek erop dat hij de controle verloor. 'Rustig, hij kwam alleen met me praten!' Maar hij luisterde al niet meer naar me. Bang keek ik toe hoe hij langzaam veranderde in een grijze wolf, met zijn haren rechtovereind. Zijn wolvengedaante zag er heel anders uit. Hij leek groter, en gevaarlijker. Niet dezelfde wolf die me daarnet begroette in het prachtige bloemenveld. 'Blijf rustig, alsjeblieft.' Maar de wolf lette niet op, en besloot van zijn plek te komen. In een bloedvaart vloog hij tegen me aan, waardoor ik met een grote klap op de grond viel. Het deed zeer, en alles om me heen begon te draaien. Ik zag alleen nog hoe hij in de verte verdween, tussen alle bomen door.
'Jennifer!' Daniël kwam wankelend naar buiten gestormd, terwijl ik nog steeds versteend op de grond lag. 'Wat is er gebeurd!?' Hij knielde voorzichtig bij me neer, en legde mijn hoofd op zijn knie. 'Het gaat wel..' Maar ook hij wist dat dat niet zo was. 'Kom, ik help je.' 'Nee, nee. Daar ben je nog niet sterk genoeg voor'zei ik tegen hem terwijl ik naar zijn grote wonden keek die op zijn armen zaten. Maar hij leek niet te luisteren. 'Wat is die geur toch?' 'Het is niks..'fluisterde ik zachtjes, maar hij wist al wat het was. 'Een andere weerwolf.. maar wie?' Hij probeerde het uit te vinden maar door de pijn leek het voor hem moeilijk om te concentreren. 'Laat nou maar'zei ik tegen hem, en gelukkig nam hij daar genoegen mee. Hij stond langzaam op en reek zijn hand naar me uit. 'Weet je het zeker? Ik kan zelf wel opstaan denk ik.' Maar de pogingen die ik deed waren allemaal mislukt. Blake had me harder geraakt dan ik dacht. Ik greep zijn hand stevig vast, en voelde hoe hij me omhoog trok. Het was niet zo moeilijk, aangezien hij toch erg krachtig was. 'Hij was wel erg tegen je tekeer aan het gaan.' Ik knikte maar wilde er liever niet verder over doorgaan.
'Ik heb misschien een oplossing gevonden waardoor we ze beter kunnen maken'zei Mila tevreden terwijl ze met haar rug naar ons toestond. Ik kon zien dat ze een boek vast met verschillende kruiden erin. Toen ze zich weer omdraaide, keek ze geschrokken naar mij. 'Tjonge, hebben we nog een gewonde erbij.' Ze keek naar mijn been die helemaal bloedde, wat ik ook pas net op had gemerkt. 'Hoe is dat gebeurd?' Maar ze kon wel zien dat ik er ook aardig verrast door was. 'Goed, Daniël en ik gaan opzoek naar de kruiden. Neem jij ondertussen maar wat rust, terwijl je op Drake en dat meisje let. Goed?' Ik stemde ermee in, en voelde hoe Daniël me terug in mijn stoel zette.
