'Dat ik daar naar moest luisteren..' Blake leunde achterover in zijn stoel, terwijl hij ons maar een beetje ongeïnteresseerd aanstaarde. Hij vond het verhaal duidelijk nutteloos, en snapte niet hoe het de situatie zou verbeteren. Ik eigenlijk ook niet. 'En hoe kan dit ons helpen?' 'Omdat we nu weten waarom ze je willen hebben..' Mila keek ons strak aan, zonder enige emotie te tonen. 'Als Liesbeth al in staat was om haar eigen pack te kunnen uitmoorden, wat voor dingen zou jij dan kunnen doen. Zij stond er al om bekend dat ze een magische connectie met de maan kreeg, waardoor ze zijn krachten kon adsorberen. Dus ik denk dat jij dat ook kan'ging ze verder, terwijl Drake haar verward aankeek. 'Maar waarom gebeurd dit nu pas bij Jennifer. Ze is altijd een gewoon meisje geweest.' 'Tja, misschien was ze nooit echt normaal. Dat je toch een weerwolf aan het worden was, net als je vader. Alleen de vraag is. Hoe kon je dan een maanwolf worden?' Mila keek me bestuderend aan, en eigenlijk kreeg ik er een beetje de rillingen van. Maar ze had wel gelijk, en ze verdiende een antwoord. 'Ik weet het..'fluisterde ik zacht, en dacht terug aan de maanden waarin ik mijn leven in de inrichting doorbracht. Ik was gebroken en depressief. De zin van het leven had ik kwijtgeraakt. Hoe kon ik ook nog leven zonder mijn vader en Blake? Het was zinloos. Wat ik ook deed, het gebroken gevoel bleef bij me. En in al mijn slapeloze nachten, was alleen de maan die uit mijn raam scheen, het veiligst. Die gaf me een vertrouwd gevoel, en kracht. Die de maanden in mijn cel, wat verbeterde.
'Dus daarom ben je een maanwolf geworden. Maar dat kan toch helemaal niet. Waarom is het dan zo langzaam gegaan? Liesbeth was meteen al zo sterk'hoorde ik Drake zeggen, terwijl ik hun het verhaal ook verteld had. 'Drake, Liesbeth was een volgroeide weerwolf. Jennifer nog niet. Ze kon pas haar ware aard laten zien, als ze een weerwolf was.' Die twee woorden bleven galmen door mijn hoofd. Ware aard. Mijn ware aard. Al mijn dromen die daar alleen op gefocust waren. Alsof mijn hoofd al wist wat er zou gebeuren. Alleen ik zelf nog niet. Blake staarde me aan, terwijl ik weer uit mijn gedachten opschrok. 'Ik denk dat we maar beter weer kunnen gaan slapen. Ik let wel op je, Jennifer. Als je dat wilt.' Ik knikte naar hem, en voelde hoe hij me voorzichtig overeind hielp. 'Wacht even, Blake. Ik wil je nog even wat vragen stellen. Jennifer redt zich wel voor heel even.' Ik voelde dat hij me voorzichtig losliet, en me nastaarde terwijl ik naar bovenliep.
Mijn kamer was donker, donkerder dan het ooit was. De angst die opkwam, voelde nog steeds verschrikkelijk. Zoals het altijd deed. De schaduwen op de muren, maakte het niet beter. En steeds begon ik me af te vragen, of er niet iets onder mijn bed verschool. Ik lag daar maar een beetje, met mijn ogen wijd open. Ik probeerde wat van het gesprek op te vangen, maar daar waren mijn weerwolfzintuigen nog niet zo goed voor. Wat ik ook probeerde, het lukte maar niet. Maar eigenlijk had ik ze ook niet echt nodig. Blake zijn stem klonk al hard genoeg. 'Ik had haar moeten beschermen! Ik heb gefaald!' Hij klonk woest, alsof al zijn stress die hij had opgekropt, eruit moest. Ik wist dat Blake er moeite mee had maar dit had ik niet verwacht. Er vielen wat spullen, en er braken wat glazen. Blake zat nog erger in de put, dan ik dacht.
Langzaam sloop ik naar de gang, en keek vanaf de trap naar Drake, Mila en Blake. Ze zagen er allemaal gefrustreerd uit. 'Het is niet jouw fout, Blake! Dat weet je toch!' Hij ging met zijn handen door zijn haren, en probeerde niet zijn controle kwijt te raken. Maar daar was het al te laat voor. 'Ik kan niet..' Hij greep stevig met zijn vingers de tafel beet. Het leek erop dat hij zich niet meer kon beheersen. 'Blijf rustig'zei Mila's kalmerende stem, maar dat hielp niet. 'Aan de kant!' Boos probeerde hij haar op afstand te houden. Zijn ogen kleurden rood en zijn huid werd overspoeld met grijze haren. 'Het spijt me..' Dat waren zijn laatste woorden. Hij was helemaal in zijn wolfvorm gekropen, en wilde net de deur uitrennen. 'Blake! Wacht!' De wolf draaide zich naar me om, en keek me voor vijf seconden strak aan in mijn ogen. Maar de wolf wachtte niet meer. In een topsnelheid verdween hij in de duisternis, en liet mij achter.
'Je had dat niet mogen zien, Jennifer.' Mila kwam naar me toegelopen, terwijl ik rustig de trap afkwam. 'Een transformatie kan voor sommige ogen nog steeds lastig zijn. Hoe een jongen opeens in een monster veranderd, geeft je geen beter gevoel.' 'Het maakt niet uit. Ik vind het niet erg. Vooral nu ik er zelf ook één ben. Ik vraag me alleen af, waarom hij opeens transformeerde.' Ik keek langs Mila, naar Drake die schuldig naar de grond staarde. 'Ik wilde hem niet kwaad maken. Ik had niet verwacht dat hij zo zou reageren.' Mila probeerde me tegen te houden, door mijn arm vast te pakken, maar ik was haar al te snel af. In een vastbesloten pas liep ik op Drake af. 'Wat heb je gedaan!?' Drake zei niets, en bleef stilstaand zwijgen. 'Laat hem, hij zei niets speciaals. Alleen Blake reageerde opeens heel fel.' 'En nu!? Waar is hij heen!?' Ik sloeg mijn handen op Mila's schouders en schudde die heen en weer. 'Zeg het me!' Mila keek me verbaasd aan, dat ik opeens zo reageerde. Maar dat weerhield haar niet om het mij te vertellen. 'Hij besloot om je nu wel te beschermen, Jennifer. En ik denk dat hij de juiste keuze heeft gemaakt.' 'Dus door weg te gaan! Is hij gek! Nu ik hem het meeste nodig heb..' Tranen dwarrelden langzaam over mijn wangen, terwijl ik naar de deur keek die nog steeds openstond.
