'Kijk dan naar haar..' Ik zat met een gefrustreerd gezicht op het balkon van het huis, niet wetende dat er twee mensen naar me staarden. 'Ik weet niet wat er met haar aan de hand is. Ik hoop dat ik haar niet pijn heb gedaan.' De stem van Tyler klonk zacht en verdrietig. Alsof hij wist dat het niet meer goed zou komen. 'Het is jou niet alleen.' Drake stond naast hem met zijn handen in zijn zakken. Hij had niet vaak met Tyler gepraat. Maar hij merkte ook dat ik een goede band had met Tyler. Maar om mij echt te begrijpen moest hij het weten. De geheimen die ik voor hem hield. Alleen was ik dat nooit van plan. Drake wel. 'Wat is er dan met haar?' Drake zocht zijn woorden op. 'Zij is de gebroken geest.' 'Maar, dat is toch een oude techniek voor..' Tyler durfde niet verder te spreken. Hij wist duidelijk wat het was. 'Klopt, iemand die zij goed kende leed eraan. Maar daarna is zij ook nooit dezelfde gebleven. Zij is net zo gebroken als hem.' Tyler snapte er niks meer van. Achter het meisje die met weerwolven sprak lag een heel verleden. Een verleden waar hij nooit aan dacht. 'Wie was het dan?' 'Zijn naam was Blake. Hij was iemand die jij nooit had kunnen zijn. Hij was anders, en daarom hield ze van hem. Maar aan alles komt een einde. En dat heeft ze nog steeds niet kunnen verwerken.' Tyler had medelijden, en Drake merkte het. 'Denk maar niet dat ze zwak is. Ze is sterker dan jij ooit was.' Drake gaf hem een klap voor zijn hoofd waardoor Tyler meteen woest werd. 'Waar was dat voor nodig!?' 'Je hebt haar pijn gedaan.'
Jared kwam bij me zitten. Hij had zijn pak al aan en zag er verpletterend uit, tenminste dat vond hij. 'Je komt toch wel?' Ik schudde mijn hoofd. Ik had genoeg van alles. Zo laag was ik gezakt. 'Hij heeft het gehoord.' Jared wees naar Drake, die opeens in de verte stond. 'Wat gehoord?' 'Gisteravond.. Jij en Tyler.' Ik probeerde me te verschuilen achter mijn grote bos met haren maar Jared veegde die snel uit mijn gezicht. 'Je hoeft je er niet voor te schamen. Niet iedereen kan je leuk vinden. Je moet gewoon doorzetten! En met mij naar het feest gaan. Daar knap je van op.' Ik keek hem aan. In zijn glazen blauwe ogen, waarin ik mijn eigen onzekere weerspiegeling kon zien. Hij had aan de ene kant gelijk. Ik moest het van me af zetten. Ik moest het loslaten. Vergeten. Maar dat kon ik niet. 'Waarom zou ik gaan?' 'Omdat je plezier moet maken. Dat heb je keihard nodig.' Ik glimlachte naar hem. Hij had gelijk. Ik zou gaan.
'Ik ga hoor!' Zachtjes liep ik de trap af. De zwarte jurk sleepte me over de tredes. Voor het eerst droeg ik een jurk. In jaren had ik dat niet gedaan. En het voelde goed. Het maakte me ongelofelijk zelverzekerd. 'Wow.' Jared keek me met grote ogen aan. 'Leugenaar, de enige dame die jij mooi vind is Gina.' Ik grijnste en gaf hem een duwtje. Ik had duidelijk gelijk want hij begon te blozen. 'Zou je haar niet eens ophalen?' 'En jij dan?' 'Ik breng jou en Tyler wel weg'stelde Daniel voor en ondanks dat ik daar niet veel zin in had, stemde ik toe.
'Je ziet er mooi uit..' 'Dankje'zei ik kortaf tegen Tyler terug terwijl we achterin in Daniel zijn zwarte auto zaten. 'Jullie zijn wel gezellig zeg.' Daniel grinnikte maar zo lachen vond ik het niet. 'Ik dacht dat jij ook een date had.' 'Ja, alleen zien we elkaar daar.' 'Wauw, wat een heer.' Vol sarcasme keek ik hem aan maar toch leek hij het niet als een gevecht te zien. Hij deed helemaal niks. Alsof iets hem tegenhield. 'Vertel maar wat er is.' Zuchtend ging ik recht overeind zitten maar hij wist niet wat ik bedoelde. 'Kom op, iets zit je dwars'moedigde ik hem aan maar nog steeds geen reactie. 'Tyler!' Ik werd het wachten zat maar gelukkig kon hij eindelijk antwoord geven. 'Er is niets mis. Ik heb gewoon geen zin hierin, goed.' Ik knikte maar nog steeds vond ik het raar. Er was een soort verdriet in zijn ogen. Verdriet voor mij. En mij maakte het alleen maar bozer.
'Dat duurde lang!' Sophie kwam op Tyler afgerend, een beetje achterdochtig omdat ze mij zag. 'Het spijt me, we kregen op het laatste moment samen een lift.' Sophie keek me nog steeds aan, alsof ze niet had gehoord wat uit zijn mond kwam. 'Maakt niet uit, we gaan.' Ze greep hem bij zijn arm en sleurde hem mee, met mij erachteraan gesjokt.
De zaal was verlicht met mooie zilveren lampen, en verkleurende lichten die op de vloer schenen. Het was donker maar door de lichten gaf het een hele gave sfeer. Een sfeer die me gelukkig maakte maar alleen tegelijkertijd. 'Hé.' Gina stond naast me. Haar had ik al heel lang niet gezien. 'Waar is Jared?' 'Drinken halen. Het spijt me trouwens nog voor dat ik wegging. Ik had niet zo moeten reageren, sorry.' Ik glimlachte naar haar en ik was toch blij dat ze eindelijk haar excuses aanbood. 'Helaas kan ik daar niks tegen doen.' Ze wees naar de dansende Sophie en Tyler. Ze wist dat ik een oogje op hem had. Maar ik kon er niets meer aandoen. Helaas.
'Wat doe je?' De hele avond keek ik al van een afstandje naar het gelukkige stelletje. Maar Sophie verpeste het meteen. 'Ik ga even dansen met Jake.' Jake, de knappe jongen in het atletiekteam, nam haar mee de dansvloer op. En daarmee lieten ze Tyler, woest achter. Zijn ogen veranderden in zijn gele kleur en hij kreeg moeite met zijn controle. 'Tyler!' Ik rende naar hem toe en greep hem vast. 'Rustig.' Het leek niet te werken maar nog steeds hield ik de moed erin. En dat gaf gelukkig resultaten. 'Sorry, ik wist niet wat me bezielde.' Ik keek hem diep in zijn ogen aan. Zijn mooie bruine ogen, die me steeds meer een vertrouwd gevoel gaven. 'Ehm, sorry.' Ik herpakte mezelf, dat was het beste om te doen.
