Mijn pas versnelde zich, iedere keer wat meer, terwijl ik aandachtig naar de stem luisterde. De stem werd steeds luider, en begon steeds meer vertrouwder te klinken. Ik wist niet meer waar ik was, maar dat maakte me niet uit. Als ik de stem maar volgde, die zou me brengen naar de plek waar ik moest zijn. Maar uiteindelijk hoorde ik niets meer. De stem was gestopt en nu stond ik midden op een open plek. Een plek, die ik nooit eerder had gezien. Gevuld met prachtige rode bloemen. Ik hoorde zacht geritsel achter me en keek diep in de ogen van een grijze wolf. De wolf had een stevige vacht en zag er ondanks wat littekens ontzettend goed uit. Zachtjes knielde ik in het gras, terwijl hij met grote passen mij naderde. Zijn blik had iets nobel, en eervol. Iets wat niet iedereen had. Maar toch leek de wolf iets dwars te zitten. 'Wat ben je van plan, Blake?' Ik streelde zachtjes door zijn haren. De wolf wendde zijn blik van me af, en keek naar de grond. 'Je kan me alles vertellen..' Langzaam veranderde hij voor mijn ogen weer terug in zijn mensengedaante, die mij met dezelfde blik aankeek. 'Het is moeilijk, Jen. Je zal het niet begrijpen..' 'Doe dan een poging. Ik kan het altijd proberen'moedigde ik hem aan terwijl we samen opstonden. 'Vertrouw me nou maar, dat is het enige wat ik van je vraag..' Hij wilde er niet meer verder over praten, en dat moest ik respecteren.
'Ik had er voor je moeten zijn..' 'Je bent er nu.. Dat is het belangrijkst..' Het leek hem niet gerust te stellen. 'Alsnog, ik kon gewoon voelen dat het niet goed met je ging. Je leed zo erg. En ik was alleen bezig met mezelf.' 'Alsjeblieft, Blake. Het is gebeurd, blijf niet hangen in het verleden. Zo ken ik je helemaal niet.' Hij grinnikte, waarschijnlijk omdat hij mijn reactie niet echt had verwacht. 'Jij bent ook veranderd'fluisterde hij zachtjes. Voorzichtig greep hij mijn hand vast en liepen we verder door het grote bloemenveld heen. 'Ik moet je weer verlaten, Jen. Alleen weet ik nu niet of ik terugkom. En je moet me beloven, dat je niet me volgt.' 'Ik weet niet of ik dat kan..' Voorzichtig kneep hij iets harder in mijn hand. 'Ik zal altijd bij je zijn, geloof me. Onze band.' Hij legde langzaam mijn hand op zijn borst. 'Voel je dit?' Zijn hart klopte keihard en het maakte me eigenlijk een beetje verrast. 'Wow..' Hij grijnste een beetje, de grijns die ik al heel lang gemist had. 'Jennifer, ik wil je iets vragen.' Verbaasd keek ik hem aan, maar zijn blik leek serieus.
'Ik heb je nodig..' Voorzichtig voelde ik hoe hij zijn voorhoofd tegen die van mij hield, en zijn ogen sloot. 'Ik moet sterk zijn, maar ik kan alleen echt sterk zijn met jou.' Hij greep nu allebei mijn handen vast. 'En ik kan het niet meer verdragen. Ik moet je de mijne maken. Je bent gewoon te..' Hij schrok van zichzelf en liet me meteen los, maar dat liet ik niet toe. 'Je kan jezelf beheersen Blake. Vertel het me nou maar..' Hij schudde zijn hoofd en zuchtte nog één keer heel diep. 'Ik wil dat je alleen van mij bent, Jen. Van niemand anders.' Hij klonk een beetje obsessief maar terwijl ik terug dacht aan de verhalen die ik allemaal gelezen had over weerwolven, begreep ik waar hij heen wilde. 'Je wilt dat ik je mate word?' Hij leek een beetje gespannen, iets wat ik nooit eerder bij Blake had gezien. 'Al sinds het moment dat ik je zag..'fluisterde hij zacht en hij streelde zachtjes door mijn haren. 'Ik wil'glimlachte ik, en het voelde net alsof hij me ten huwelijk vroeg. Ookal deed hij dat eigenlijk ook, op zijn manier. 'Weet je het zeker? Het is niet zomaar iets. Je zal altijd aan mij verbonden zijn.' 'Is dat iets negatiefs?' Ik grinnikte en voelde dat hij weer mijn hand vastpakte. 'Goed dan, weet dat er geen weg terug meer is als het eenmaal gedaan is..'fluisterde hij.
Langzaam zaten we alweer in het gras, en keek ik hem diep in zijn bruine ogen aan. Ik wist niet wat hij ging doen, maar zijn blik geruststelde me. 'Ik beloof je, het zal geen pijn doen..' Ik merkte dat zijn gezicht dichtbij de mijne kwam, terwijl hij voorzichtig mijn haren opzij schoof. 'Wees niet bang..' Ik voelde zijn adem tegen mijn nek aan, en voorzichtig sloot ik mijn ogen. Ik merkte dat hij zijn tanden ontblootte en elk moment kon toeslaan. Dan zouden we eindelijk echt verbonden zijn. Hij stond klaar om zijn tanden in mijn nek te zette, en ik voelde dat hij mijn nek stevig vastgreep. 'Oké.. Één..Twee..' Hij zette bijna zijn tanden erin totdat er opeens een luid geschreeuw uit de bossen kwam. 'Ellis!'hoorde ik Blake schreeuwen, die duidelijk de andere schreeuw herkende en verbaasd keek ik toe hoe hij zijn oren spitsten. 'Het spijt me.' Hij keek me aan, en ik zag dat hij er moeite mee had. 'Ga..ga snel.. het is niet erg..' Hij transformeerde zo snel mogelijk en rende er met een bloedvaart vandoor. Toen hij uit het zicht was merkte ik dat er een traan over mijn wang liep, maar die probeerde ik alweer zo snel mogelijk weg te halen.
