Mijn haren vlogen langzaam met de wind mee, terwijl mijn handen zachtjes over het gras streelden. Ik had op moeten staan, in actie moeten komen, maar allebei deed ik niet. Inplaats van achter Blake aan te gaan besloot ik gewoon rustig stilletjes te blijven zitten. Zonder dat iemand ook wist dat ik hier was. Alleen.. Daar was ik nu even aan toe. Ik voelde aan mijn nek, waarmee niks mis was. Helaas.. 'Kijk toch niet zo droevig, je hoort gelukkig te zijn..' Een stem klonk achter me die me zo de rillingen gaf dat ik wel op moest staan. Bang keek ik in zijn duistere ogen die zo glazig waren dat ze niks uitstraalden. Alleen zijn blik was zo indringend, dat het onmogelijk was om me van hem af te wenden. 'Je hoeft niet bang voor me te zijn..' Een duivelse grijns verscheen op zijn mond en hij leek te genieten van mijn angst die ik voor hem voelde. 'Verdwijn, vuile verrader.' Ik probeerde van hem weg te lopen maar door zijn sterke greep om mijn arm heen lukte dat niet. 'Heb je me dan niet gemist..' Tyler trok me steviger naar zich toe, wat alleen maar verzet leverde aan mijn kant. Ik probeerde hem zo hard mogelijk met mijn vuisten te slaan, maar aangezien ik niet zo sterk was als hem had het weinig effect. 'Wat doe je hier!?' Hij keek me diep in mijn ogen aan, terwijl hij mijn vuisten probeerde tegen te houden. 'Ik ben hier om je te waarschuwen'fluisterde hij zacht, en legde voorzichtig zijn vinger op mijn lippen.
'Ik heb jouw waarschuwingen niet nodig.' Ik probeerde hem weer van me af te slaan, maar door zijn serieuze blik wist ik niet goed of ik me wel moest blijven verzetten. 'Je denkt dat dit geen risico voor mij is, zeker. Fout gedacht. Ik doe dit alleen omdat ik je wil beschermen, Jen. Niets anders. Dus luister naar me. Anders kan dit voor ons beiden verkeerd aflopen.'
Het prachtige bloemenveld leek veranderd in een donkere kille plek. De bloemen verwelkten en de zon verdween langzaam achter wat grote wolken die er bedreigend uitzagen. Tyler wist niet precies wat hij moest zeggen. Aangezien hij duidelijk al wist dat ik het meeste toch niet geloofde. Hij manipuleerde me al die tijd. Zonder dat ik ook maar wist dat hij wat met de alfa's te maken had. 'Hij gaat je pijn doen, Jen.. Hij is niet te vertrouwen.' 'En jij wel!? Na al die tijd ben jij de enige die me echt pijn heeft gedaan!' 'Ik moest wel, Jen. Vraag me alsjeblieft niet waarom. Het is teveel om uit te leggen en als ze er ook maar achterkomen dat ik hier met jou aan het praten ben..' Hij balde zijn vuist en ik merkte dat hij ergens mee zat. 'Ik zet alles op het spel. Alleen voor jou'zuchtte hij en hij stond op het punt om weer verder te gaan. 'Ik wil niet dat je de verkeerde keuzes maakt, Jennifer. Vooral niet met hem. Hij bedriegt je net zoals ik doe.' 'Blake zou dat me nooit aandoen!' 'Zo naïef! Wordt toch eens wakker!' Ik was klaar met Tyler zijn leugens. Het ging nu echt te ver. Maar iets in zijn stem klonk toch geloofwaardig, waardoor ik niet wist wat ik moest doen. 'Je liegt..' Hij grinnikte, alsof ik iets heel doms had gezegd. 'Ach, wat een man niet moet doen om alleen maar je vertrouwen te winnen. Hij speelt zijn rol ongelofelijk goed. Een geboren acteur als je het mij vraagt.' 'Hou je mond! Je verzint alles! Leugenaar!' Ik duwde hem verder van me af waardoor hij alleen meer begon te grinniken. 'Dan geloof je me toch niet. Aan jou de keuze.' Hij stond op het punt weg te lopen, en te verdwijnen in de duistere mist die opeens opdook. 'Maar doe me een plezier'zei hij nog. 'Maak geen domme keuzes, waar je toch spijt van gaat hebben.'
Zenuwachtig snelde ik door het bos heen, opzoek naar de anderen. Tyler had me verrast. Dat zeker, maar dat hij zulke verzinsels kon bedenken. Of waren ze echt waar? Nee, tuurlijk niet. Blake zou me nooit verraden. Hij was de enige die ik kon vertrouwen. Toch? 'Ellis, gaat het?' Blake zijn stem klonk door mijn hoofd terwijl ik hem neergeknield zag zitten met Ellis in zijn armen. Ze was gewond en krassen liepen over haar hele lijf. 'Ze vielen ons gewoon opeens aan, zonder dat we ook maar enig verzet konden tonen.' Drake kwam op me afgelopen, en ik merkte dat hij me tegen zich aandrukte. 'Ik ben blij dat jij nog ongedeerd bent. De rest heeft ernstige klappen gehad.' Drake wees naar Daniël die duidelijk ook nog net op zijn benen kon blijven staan. 'Ellis..' Blake keek met een droevig gezicht naar het bewusteloze meisje, die niet leek te ontwaken. Hij had zoveel medelijden met haar, dat je het overal kon voelen. Tyler had gelogen.. Het moest wel.. Ik merkte dat Blake zijn blik op mij wilde richtten maar toch deed hij het niet. 'Laten we naar huis gaan, daar lappen we haar wel op'zei Drake maar op dat moment stortte hij zelf in. Ik kon hem nog net opvangen. 'Pas op..' Hij glimlachte naar me, maar nog steeds had hij moeite om op zijn eigen benen te staan. 'Zullen we dan maar gaan?' Daniël probeerde zich nog sterk te houden maar hij had net als de anderen zoveel pijn. Alleen Blake bleek de enige die ondanks alle pijn, niet op kon geven, en hij tilde Ellis voorzichtig op. 'Goed..'
'Wat is er gebeurd met jullie!?' Mila kwam het huis uit gerend, en op dat moment merkte ik dat Drake wegzakte. Hij viel keihard op de grond, bewusteloos net als Ellis. 'Drake!' Mila greep haar zoon vast, en probeerde hem weer wakker te krijgen maar de verwondingen waren te erg. 'We moeten snel iets doen.' Mila hielp me met Drake te ondersteunen terwijl Blake en Daniël voor ons liepen. Aan Mila's gezicht te zien wist ze niet goed wat er opeens gebeurde, maar dit moment was niet de tijd om vragen te stellen. En dat wist zij ook.
