'Nee, stop! Doe elkaar geen pijn!' Maar daar was het al te laat voor. Tyler veranderde zichzelf in een bloeddorstige zwarte wolf. Zijn sneeuwwitte wolvengedaante was weggevaagd. Misschien werd hij ook wel beheerst door de jagers, maar toch leek er iets niet te kloppen. Hij leek volledige controle over zijn gedachtes en zijn lichaam te hebben. Misschien was hij wel een handlanger, maar niet één van hen. Daar was hij net niet te angstaanjagend voor. 'Pas op, Jennifer. Ik wil niet dat je je hiermee gaat bemoeien.' Dat waren Blake zijn laatste woorden, en in slechts een seconde veranderde hij in een donker grijze wolf, met zijn tanden ontbloot.
Ze kwamen op elkaar af, staken hun tanden in elkaars vel, en sleurde elkaar mee verder het bos in. Ik was bang dat Blake het niet zou redden. Hij was al ernstig gewond door het gevecht wat wij dus hadden gehad, ookal kon ik me daar niks over herinneren. Er klonk een ernstig gehuil en gegrom, waardoor ik probeerde omhoog te komen. Maar het mislukte. Zwakte overwelmde mijn lichaam en angst drong door tot mijn ziel. Verschrikkelijk dat ik tot niets in staat was. Ik bleef met mijn gezicht tegen de grond aangedrukt naar de geluiden staren waar ze vandaan kwamen. En op dat moment zag ik hem weer. De grote zwarte wolf met bloed over zijn haren gelopen kwam op me afrennen. Wat misschien het ergste kon betekenen. 'Nee! Blijf weg!'schreeuwde ik naar hem maar dat was hij niet van plan. Hij had één doel voor ogen, en dat was ik. Beschermend hield ik mijn armen voor mijn hoofd, wachtend op wat er zou komen. Maar er gebeurde niks. Langzaam probeerde ik te kijken en zag ik een grijze wolf voor me staan, die boos gromde. 'Blake!' Hij leefde nog, en leek het gevecht nog niet te willen eindigen.
In één keer greep de grijze wolf, de zwarte wolf zijn poot beet, en gooide hem met een stevige worp tegen een boom aan. De wolf jankte, maar kwam weer op zijn poten te recht. 'Voorzichtig, hij is sterker..'fluisterde ik tegen de grijze wolf, die mij nog even met een glinstering in zijn ogen aankeek. Alsof hij wist dat hij het misschien niet ging redden. Maar zo mocht hij niet denken, hij moest vechten. En winnen. 'Ik weet dat je het kunt!' En door die woorden kwam hij gelijk van zijn plaats, op de zwarte wolf af. Maar die gaf zich duidelijk ook nog niet gewonnen. Langzaam wachtte hij tot Blake dichterbij was, en beet zonder enige aarzeling in zijn poot. Die een brekend geluid gaf. Blake viel in één keer op de grond neer, huilend van de pijn. De andere wolf leek er van te genieten, dat hij het zo snel opgaf. Maar opgeven deed hij niet. Ondanks zijn gebroken poot stond de grijze wolf op, met bloedspetters over zijn hele lijf. Hij zat onder de wonden, en alle hoop in hem begon bijna te verdwijnen. Maar toch ging hij door.
Hij stond op drie poten, terwijl hij die ander een beetje mank in de lucht hield. Niemand zou het op deze manier kunnen winnen, maar hij gaf niet op. 'Ik geloof in je!'schreeuwde ik, en hij luisterde. Maar doordat hij even was afgeleid, sprong de zwarte wolf alweer op hem. Hij probeerde hem aan stukken te scheuren, maar dat liet Blake niet toe. Er zat nog kracht in hem. Hij gooide de zwarte wolf van hem af, en beet in zijn nek. Hij liet niet los, maar dat leverde wel meer verzet aan Tyler zijn kant. Niet dat dat verzet iets opleverde. Blake had hem in zijn greep, hieruit kon hij nooit loskomen. Maar wat er toen gebeurde, kon ik niet geloven. Blake trok zijn nek om, waardoor de zwarte wolf nog één laatste kreet gaf, en op de grond viel. Hij was terugveranderd in zijn normale mensengedaante, die er nog erger uitzag. Zijn ogen waren wijd open, met zijn nek gebroken. Even leek de hele wereld stil te staan. Mijn gedachtes en herinneringen namen de overhand. Ik dacht terug aan al die tijden met Tyler. Dat geluk wat we even mochten beleven, samen. Totdat hij me bedroog. Maar toch had ik ondanks dat, tranen in mijn ogen. Ze dwarrelden langs mijn wangen. 'Je.. je hebt hem gedood..?'
De grijze wolf liep wankelend op me af, maar ik schoof mezelf steeds meer naar achteren. 'Nee, laat me even..' Ik probeerde het te verwerken. Ik wilde dat Blake hem versloeg, maar dat hij hem doodde. Na alles wat we hadden meegemaakt. Een deel van mij hield nog van Tyler. Hij verdiende dit niet. Er zat iets goeds in hem. Ik hield mijn handen voor mijn ogen, om de tranen te bedekken. En zonder dat ik het echt realiseerde had iemand al twee armen om mijn middel geslagen. 'Het spijt me..'fluisterde de stem zacht, en hij legde zachtjes zijn hoofd op mijn schouder. Ookal had ik hem het liefst van me afgeslagen, hield ik hem dicht tegen me aan. Hij had het moeten doen, anders had Tyler hetzelfde gedaan. 'Het is goed..' Hij hield me nog ietsjes steviger vast, alsof het veel voor hem betekende. Maar langzaam voelde ik dat ook hij wegzakte. 'Blake! Blake!' Ik probeerde hem op de grond te leggen, en te voelen of hij nog ademde. Wat hij gelukkig ook deed. 'Rustig maar, ik vind wel hulp!' Maar dat kon ik niet. Alles deed nog zeer, waardoor ik niet van mijn plaats af kon komen. 'Nee, niet nu!' Trillend probeerde ik op mijn benen te staan, maar elke stap was een kwelling. Ik keek nog even terug naar Blake, die bewusteloos op de grond lag. En naar Tyler, maar tot mijn grootste schrik lag hij daar niet meer. De jongen was als sneeuw voor de zon verdwenen, zonder dat ik het had gemerkt.
