'Laat me eens kijken.' De tranen rolden over mijn wangen terwijl Mila voorzichtig mijn handen vastpakte. Drake was nog steeds aan het flippen maar daar lette ik niet op. Het belangrijkste was nu dat Mila wist wat ik had en hoe ik er vanaf kon komen. 'Heb je ooit een angstaanjagende of ernstige gebeurtenis meegemaakt?'vroeg ze terwijl ze diep in mijn ogen keek. 'Ja, ik heb de dood in de ogen gekeken..'zei ik zachtjes en Mila snapte wat ik bedoelde. 'Goed, dat verklaart het rare nachtmerrie gedrag. Nu is het enige onverklaarbare dat je droom, in de werkelijkheid schade aanbrengt.' Ze voelde zachtjes over mijn nek en dat deed ongelofelijk veel pijn. 'Rustig maar'zei ze snel want ze kon al merken dat ik het niet prettig vond. 'Het belangrijkste is dat je de controle niet moet verliezen. Zelfs in nachtmerries en dromen bestaat er de mogelijkheid om de macht in handen te hebben. Maar dit zal niet gemakkelijk zijn.' 'Maar wat heb ik dan?'vroeg ik in de hoop dat ze een antwoord zou geven. 'Het punt is dat er iets onverklaarbaars met je aan de hand is. En ik zal zoveel mogelijk mijn best doen om een antwoord te vinden.' Mila greep zachtjes mijn arm vast en ik kon zien dat ze een deel van de pijn van me af wilde nemen. Net zoals wat Drake bij me deed, toen ik erg gewond was door de aanval van Blake. 'Ik denk dat angst op dit moment je grootste vijand is..'zei Mila zachtjes en ze liet me weer de spiegel zien, zodat ik zag dat de kras van het mes helemaal hersteld was. 'Bedankt..' 'Geen dank, dit is nog niet zo'n hele erge verwonding. Als je maar niet zorgt dat er iets ergers gebeurd.' Ik knikte naar haar en ik keek toe hoe ze weer samen met de nog steeds geschrokken Drake de kamer verliet.
'Je hoeft niet naar school te gaan'zei Daniel die op me wachtte om me een lift naar school te geven. 'Ik wil wel, er is toch niks meer aan de hand'glimlachte ik maar zelfs hij wist dat het een neplach was. 'Zorg nou maar dat je niks meer overkomt..' 'Als ik wist hoe.' Samen liepen we de deur uit en gingen we naar de grote zwarte Mercedes die voor het huis stond geparkeerd. 'Vertel me trouwens iets meer over gisteren. Jullie waren aan het patrouilleren, toch?' Daniel wist niet zeker of hij het me mocht vertellen maar hij besloot het toch maar wel te doen. 'Klopt, er zijn weer drie Beta's gemist van een andere pack en we zijn bang dat ze uiteindelijk één van ons zullen krijgen.' Ik keek naar Daniel zijn gezicht, wat duidelijk in één keer verdrietig stond. 'Gaat het met je?'vroeg ik aan hem terwijl ik instapte. 'Jawel, ik kende alleen twee van hen. Daardoor is het moeilijker te verwerken..' Ik wilde mijn hand op zijn schouder leggen maar dat liet hij niet toe. 'Het gaat wel.'
'Geef eens die camera!' Ik gooide zachtjes mijn kluisje dicht en ik keek naar Sophie en Tyler die met zijn camera's foto's nam. Sophie gritst 'm uit Tyler zijn handen. 'Wacht!' 'Zo, al mijn foto's zijn gedelete hoor, gore stalker.' Ze gooit de camera weer in zijn handen en ze loopt in een echt modellenloopje snel weg. Tyler was duidelijk een beetje van streek en ik liep langzaam naar hem toe. 'Is alles goed?'vroeg ik zachtjes en meteen verscheen er weer een lach op zijn gezicht. 'Ja hoor, ik snap gewoon niet waarom ze me zo treitert.' 'Wil je erover praten? We kunnen wel even ergens gaan zitten. Ik heb toch genoeg tijd.' Ik wees naar twee stoelen die tegen de muur stonden.
'Ik begrijp niks van Sophie..' 'Waarom?' Hij wist niet zeker hoe hij het aan me moest uitleggen maar toch ging hij een poging doen. 'Ehm, het komt erop neer dat we elkaar al sinds de basisschool kennen. We waren altijd beste vrienden en ze vond het altijd leuk als ik foto's nam, het is uiteindelijk nogal een hobby geworden. Maar nu zegt ze tegen iedereen dat ik een stalker ben maar dat ben ik helemaal niet. Geloof me, ik maak ook veel foto's van andere dingen.' Tyler liet me zijn galerij zien waarop allemaal mooie foto's stonden van de omgeving maar ook van sporten en allerlei activiteiten. 'Ze was gewoon altijd al mijn inspiratie geweest.. Alleen nu is ze zo veranderd.' Door zijn zielige blik krijg ik toch veel medelijden met hem en probeer ik zoveel mogelijk hem te helpen. 'Misschien moet je eens met haar praten.. Je vind haar ook best leuk, toch?' Hij knikte maar hij wist niet of hij dat wel had moeten doen. 'Je kan me vertrouwen, geloof me.' Ik glimlachte naar hem en hij glimlachte gelukkig ook terug.
'Je moet misschien geen foto's meer van haar maken. Dat vind ze duidelijk niet zo leuk.' Tyler knikte naar me terwijl we naar onze les liepen. Ik zag Sophie al samen met wat anderen vriendinnen aan het wachten, en op het moment dat ze ons zagen begonnen ze meteen met elkaar luid te praten. 'Trek je maar niks van hun aan.' Ik pakte Tyler bij zijn arm en ik merkte dat hij zich meteen verlegen voelde en wat ongemakkelijk. 'Kom, even stoer worden'zei ik tegen hem in de hoop dat het hielp, maar dat was natuurlijk niet zo. 'Zo, nieuwe vriendjes gemaakt? Jullie passen wel goed bij elkaar, zeg'hoorde ik Sophie grinniken en meteen besloot ik naar haar toe te lopen met Tyler meegesleurd. 'Tja, ik ben tenminste niet zo zielig als jij.' Ik maakte een schuin neplachje en ging meteen met Tyler het lokaal in. Die jongen wist niet wat hem overkwam, maar dat maakte het juist zo grappig. 'Je moet een beetje losser worden. Alsof de hele wereld niks uitmaakt, en iedereen kan zeggen wat ie wil, maar het toch niets boeit.' Tyler knikte ookal begreep ik zelf bijna niet eens wat er uit mijn mond kwam. 'Goed, iedereen zitten.' 'Ik ga wel naast Tyler, meneer.'
