Terwijl ik als enige nog om half vijf s'middags door de gangen van het college liep, keek ik naar de prachtige en diepzinnige tekeningen die aan de muur hingen. Wat me vooral opviel was dat sommige tekeningen een speciaal onderwerp hadden wat met een wolf had te maken. 'Vind je ze mooi?'hoorde ik iemand achter me zeggen en ik schrok omdat ik dacht dat ik alleen was. Het was de vertrouwde stem van Blake die door mijn oor galmde. 'Ik dacht dat je van Kimberly niet meer met me mocht praten.' 'Het boeit me niet wat ze zegt. Ik luister toch nooit'zei hij terwijl hij een paar tekeningen probeerde te bestuderen. 'Ze was toch je mate? Dat moet toch iets betekenen?' Hij grijnste naar me. 'Het is duidelijk dat je de meeste verhalen over mij kent..' Hij kwam steeds iets dichterbij me staan. 'Maar waarom weet ik die dan niet over jou..' Ik glimlachte nerveus en dat pikte hij al snel op. 'Hopelijk maak ik je niet bang.' 'Je zou me nooit bang kunnen maken'zei ik en hij keek me meteen verbaasd aan. 'En waarom dan niet?' 'Omdat je me beloofd had me nooit pijn te doen..'fluisterde ik zacht tegen hem en hij snapte er duidelijk niets van. 'Maar goed, ik wilde het met je ergens anders over hebben.' Hij streekte langs een tekening van een witte wolf terwijl hij met me sprak. 'Ik wilde het hebben over jou en Drake. Ik zag jullie wel.' Blake grijnste maar ik vond het meteen ernstig serieus. 'Tussen hem en mij is echt helemaal niets hoor!' 'Ik zei toch ook niet dat ik het erg vond. Het is wel knap van je hoor. Niet velen weten een alfa aan de haak te slaan.' Ik merkte dat hij rondjes om me heenliep en toch werd ik daar een beetje zenuwachtig van.
'Ik weet niet waarom hij me zoende. Het was niks geloof me, nou!' Ik kon wel janken maar Blake bleef met zijn starre blik naar me kijken. 'Je hebt wel iets met weerwolven, hè. Zijn we aantrekkelijker? Zijn we stoerder? Zijn we sterker?' 'Ik had alleen iets met eentje..'zei ik zacht. 'Wat!?'riep hij en hij wilde dat ik het nog een keer zei. 'Dat ik alleen met eentje iets echt had en dat was duidelijk jij!'schreeuwde ik terug maar van angst durfde ik daarna niets meer te zeggen. 'Wat is er dan zo speciaal aan jou?' Ik voelde hoe hij mijn kin optilde en me goed probeerde aan te kijken. 'Ik ben hartstikke normaal.' 'Nee, je bent iets. Ik heb je met een reden uitgekozen, toch?' 'Het was geen keuze. Het punt was dat ik van je hield, en ik dacht jij van mij.' Hij schudde zijn hoofd. 'Kimberly heeft alles. De kracht, de snelheid, de passie. Wat kon jij me geven dat beter was?' Ik keek hem nog steeds diep in zijn ogen aan en hij haalde langzaam zijn hand van mijn kin af. 'Kimberly kan dan misschien alles hebben maar ik gaf je één ding. Het enige ding dat je echt nodig had.' 'Wat dan?' 'Alleen jij kan het weten'zei ik zacht en hij bleef maar verward uit zijn ogen staren. 'Dat kan ik niet! Ik herinner me niks!' 'Dat wilde je toch?' Ik keek toe hoe hij keihard met zijn vuisten tegen het beschermende glas van een tekening sloeg, waardoor het hele glas brak. 'Ik wil het wel! Ik zou alles doen!' Het bloed stroomde langs zijn vingers maar hij bleek er weinig van te voelen. 'Als je echt je geheugen terug wilt, dan moet je ervoor vechten!' 'Wil je me zien vechten?!' Hij haalde zijn handen weg van het glas en keek me weer aan. 'Ja!' Op dat moment ging alles heel snel. Misschien wel iets te snel. Hij pakte me stevig vast en drukte zijn lippen keihard tegen de mijne. Ik was verbaasd en begreep niet waarom hij dat deed. Maar langzaam sloot ik mijn ogen.
Het was een ruige kus, anders dan de andere waarbij Blake altijd voorzichtig was en me geen pijn wilde doen. Ik snapte niet welke Blake ik dus leuker vond, degene die niets met me wilde omdat hij bang was dat hij zich niet kon beheersen of de Blake die gewoon het risico nam. Ik merkte dat hij weer zijn lippen van me afhaalde en ik hield nog even mijn ogen dicht. 'Het werkte niet!' Alweer hoorde ik glas breken en meteen opende ik mijn ogen. 'Hoe.. hoe bedoel je?' Ik was nog steeds een beetje verbaasd en wist niet precies wat ik moest zeggen. 'Ik moest toch alles proberen!?' Alweer bloedde zijn vingers maar ze heelde binnen enkele seconden. Even probeerde ik alles op een rijtje te zetten en hem te begrijpen maar dat was moeilijk genoeg. 'Dus je kuste me alleen maar om je geheugen terug te krijgen?'vroeg ik zacht om hem niet nog bozer te maken. 'Wat dacht je anders!? Domme meid.' 'Ik dom? Nou, ik ben niet degene die met een seriemoordenaar omgaat. Tenminste zo lijkt ze wel.' 'Je bedoelt Kimberly!? Zie je mijn plan dan niet!?' 'Sorry, maar ik kan geen gedachten lezen. Zo ver gaan mijn menselijke krachten niet.' 'Inidergeval ben ik van plan, op het moment dat Kimberly Drake gaat aanvallen, ik haar kan veranderen en haar krachten kan afnemen. Als ik alleen maar een deel van Drake zijn ziel in handen kon krijgen dan..' 'Sorry, maar dit heb je al geprobeerd en het werkte niet zo goed uit als je dacht.' 'Wat bedoel je?' Blake keek gefrustreerd uit zijn ogen. 'Ik bedoel dat doordat je dat gedaan hebt, al je geheugen is verloren omdat Drake zijn deel weer terug van je wou en Kimberly weer haar krachten kreeg enzo.' 'Wat moet ik dan doen!? Het is over drie dagen alweer volle maan en ik weet zeker dat ze dan gaat toeslaan, tenminste dat zei ze.' 'Dan moeten we meteen iets doen! Kom snel, ik weet misschien iemand die ons kan helpen.' Hij knikte en samen renden we de school weer uit.
'Ik weet dat je je verraden voelt'zei hij zacht terwijl ik mijn hoofd uit het autoraam stak om de wind langs mijn haren te voelen. 'Ik bedoel, ik kuste je en niet eens omdat ik je leuk vind.' 'Tja'zei ik en ik ging weer recht zitten. 'Je hebt me al vaker verraden dus ik geef de moed niet op.' 'Diep vanbinnen heb ik ook gevoelens voor je, echt waar. Ik weet alleen niet waar ze vandaan komen.' 'Je krijgt je geheugen terug, dat beloof ik'zei ik en ik legde mijn hand op zijn schouder.
Uiteindelijk waren we na twee uur rijden aangekomen bij een inrichting. Het was al donker maar er waren nog steeds mensen die de wacht hielden. 'We moeten zo snel mogelijk naar binnen glippen.' 'Dat is geen probleem, spring maar op mijn rug.' Dat liet ik me niet nog een keer zeggen en ik zag hoe hij zo flexibel mogelijk naar het dak sprong. 'Oké, wat nu?' 'Er zijn vast ergens bewakingscamera's'zei ik en meteen kwam Blake in actie. 'Ik vind 'm wel.' 'Er zijn er wel veel hè.' 'Maar wat hebben bewakingscamera's nou voor nut zonder bewaker'hij grijnste en zijn ogen wisselde naar een gele kleur. 'Doe wel voorzichtig, en probeer hem niet te killen.' 'Ja, ja' En ik keek toe hoe hij langzaam verdween.
'Psst, Jennifer!'hoorde ik na een tijdje en ik stond meteen op van de koude betonnen grond van het dak. 'Ik heb uitgevonden waar de patiënten worden gehouden. Kom snel.' Hij pakte mijn hand vast en ik keek toe hoe hij langzaam in een raam sprong en mij meesleurde. Ik voelde hoe ik op de grond viel en Blake me rechtovereind hielp. 'Sorry, ik ben niet zo lenig als jij.' 'Begrijpelijk'grijnste hij en samen rende we naar een grote celdeur die bijna niet te doorbreken leek. 'Laat mij maar' Met zijn scherpe nagels vriemelde hij langzaam in het slot en meteen hoorde ik hoe de de deur openging. 'Wauw, ik wist niet dat jullie dat konden!'zei ik verbaasd en hij glimlachte. 'Wij kunnen veel meer dan je denkt.' Samen slopen we de deur binnen en ik hoorde al kabaal komen. Mensen die misvormd leken keken ons hopeloos aan terwijl een ander met woede tegen het onbreekbare glas ramde. 'Waarom gingen we eigenlijk hierheen?' 'Omdat ik weet wie ons met het probleem kan helpen.' 'Wie dan?' 'Mijn vader'
