'Naar school, jij. En snel ook! Ik heb geen zin in problemen.' Ik voelde hoe Drake me de voordeur uitduwde, maar tegenstribbelen deed ik niet. Mijn gedachten sloegen op hol. De manier waarop Blake opeens terug kwam, het was zo vreemd. Dat hij al die maanden nog leefde, opgesloten in een oude mijn. En hoe kon hij ook levend zijn. Hij stierf letterlijk in mijn armen. Ik wilde een uitleg. En die verdiende ik ook. Maar wanneer dan? De laatste keer dat ik hem zag reed hij weg in de auto van Daniel, waar Daniel zeker niet blij mee was. 'Kun je hem niet opsporen?'vroeg ik aan Drake, die bijna het huis weer in wilde lopen. 'Eh.. nee, dat kan ik niet..' Hij keek neerbuigend naar de grond, alsof hij iets voor me verschool. 'Niet? Hoe bedoel je niet? Ik dacht dat hij nu wel bij je pack hoorde!' Drake zei niks, en de stilte duurde lang. Het was ondraaglijk voor mij. 'Zeg dan iets!' Mijn geduld raakte weer op maar deze keer wist hij te antwoorden. 'Hij kan niet bij ons horen, Jennifer. Niet meer..' Hij liep nu wel naar binnen, en liet mij verward achter.
Met mijn handen door mijn haren liep ik verder door het bos. Zonder Daniel zijn auto kon hij me niet brengen, maar wandelen is ook goed. Vroeger vond ik dat het fijnste van de dag. Even de zachte wind langs je gezicht en de prachtige bloeiende bloemen. Maar nu ik wist wat er allemaal in het bos verschuilde, kreeg ik toch een beetje kippenvel. 'Hé.' Tyler gooide zijn arm om me heen maar ik haalde die meteen van me af. 'Het spijt me, oké. Ik had niet zo moeten doen. Ik weet hoeveel Blake voor je betekende. Ik hoop maar dat ik je niet heb afgeschrikt.' Sip keek hij naar beneden en ik kreeg medelijden met hem. Het is ook niet zijn schuld dat Blake opeens, uit het niets, verschenen is. Ik had zelf waarschijnlijk ook jaloers geweest als ik in zijn situatie was. 'Het maakt niet uit. Het is niet jouw schuld.' Ik pakte voorzichtig zijn hand vast, waardoor hij weer een beetje glimlachte. Maar toch had ik er een vreemd gevoel bij.
We liepen samen het schoolgebouw in, nog steeds hand in hand. Tyler had ook helemaal geen zin om me los te laten, dus ik had geen keus. Hij praatte met me maar ik luisterde amper. Ik dacht alleen maar aan Blake, die ik gewoon niet uit mijn hoofd kon zetten. Hij had altijd iets mysterieus, iets agressiefs maar toch ook iets vriendelijks. Beheersing had hij niet, maar dat vond ik niet erg. Hij leert het wel, dacht ik altijd. Zo in gedachten verzonken voelde ik dat Tyler me tegenhield en terugtrok. Ik wist niet waarom, maar op het moment dat ik voor me keek snapte ik het meteen. Het was Blake. Hij kwam op ons afgelopen en ik voelde mijn hand nog steeds in Tyler zijn hand geklemd. Ik rukte me los, wat Tyler eigenlijk niet zo leuk vond. Ik durfde eerst niets te zeggen maar gelukkig nam hij het woord. 'Kan ik misschien even met je praten?' Hij gebaarde naar een leeg lokaal en samen liepen we erin. Tyler probeerde ons te volgen maar Blake had de deur al dichtgegooid.
'Kun je me eindelijk vertellen wat er aan de hand is..' Ik ging tegen het bureau staan en keek naar Blake, die een beetje achterdochtig keek. 'Ik denk niet dat dit de beste plek is om je alles te vertellen. Je weet maar nooit wie er afluistert.' Hij keek in één ruk om naar de witte deur. Tyler keek ons aan en schrok meteen van Blake, waardoor hij wegdook. 'Maar ik wilde graag mijn excuses aanbieden'ging hij verder. 'Waarvoor?' Natuurlijk wist ik dat al maar ik wilde het van hem horen. 'Voor de manier waarop ik tegen je te keer ging, en voor dit.' Hij pakte deze keer voorzichtig mijn pols vast waarop de krassen nog stonden. 'Dat maakt niet uit'zei ik snel en vouwde mijn mouw eroverheen, zodat niemand het kon zien. 'Hoe kun je nou weer voor hem gekozen hebben?' Blake zuchtte en keek alweer naar de deur, waar Tyler recht voor zat. Ik zag hoe hij zijn oren spitste, wat betekende dat hij het hele gesprek meeluisterde.
De bel ging en samen liepen we weer naar buiten. Blake gooide de deur open waardoor Tyler op de grond viel, omdat hij het niet verwachtte. 'Hé!' Meteen stond hij weer op en keek woest naar Blake, maar de manier waarop hij keek maakte hem toch een beetje angstig. 'Ga aan de kant..' Blake duwde hem omver en ik probeerde deze keer wel Tyler te behoeden van vallen. 'Waar ga je heen?' Blake keek uit zijn ooghoek naar me om. 'Geen idee, ik zie wel.' Zijn blik schoot meteen weer naar die van Tyler. 'Inidergeval wel in de buurt'pestte hij hem, en hij liep weer verder. 'Kom, we moeten naar de les.' Tyler nam me mee aan mijn schouder maar ik keek Blake nog steeds na. Net zoals hij mij nog nakeek.
Samen met Tyler liepen we het levensbeschouwing lokaal in van mevrouw Westers. Mevrouw Westers was ook wel bekend om haar vreemde gedrag en rare voorspellingen. Soms wist ze dingen over mensen die anderen niet konden weten. En bij anderen kon ze vertellen wat hen dwars zat, en gaf ze advies. Advies op een rare manier. Iedereen verklaarde haar natuurlijk voor gek maar ik wist wel beter. Na wat ik allemaal gezien had. We gingen vooraan zitten bij haar bureau en ik merkte al dat ze me erg bestuderend aankeek. Deze keer werd ik dus haar slachtoffer. 'Kom eens hier, meid.' Ze pakte mijn hand vast en ik keek haar diep in haar grijsblauwe ogen aan. Ze keek star recht voor zich uit, wat me een beetje angstig maakte. Pas later merkte ik dat ze iets dichterbij kwam om me iets in te fluisteren. 'Ga opzoek naar je ware aard en je zult vinden..' Ze ging meteen na die raadselachtige woorden rechtop staan. 'Goed iedereen! We beginnen bij hoofdstuk 12!'schreeuwde ze door al het luide geklets heen, en ze ging op haar grote bureaustoel zitten. Ik keek recht voor me uit, geschrokken door haar boodschap. De boodschap die ik al maanden in nachtmerries kreeg, en waarvan zij wist. 'Wat is mijn ware aard dan?'vroeg ik zachtjes aan haar. 'Wat bedoel je, Jennifer?' Ze wist duidelijk niet meer waar ik het over had.
