'Lieverd, je moet naar school!'hoorde ik van beneden geroepen en binnen enkele seconden stond ik op. Ik wist welke dag het vandaag was, de dag dat we eindelijk Kimberly konden uitschakelen. Of zij ons maar dat liet ik niet gebeuren. 'Ik kom eraan'zei ik vastbesloten terug en op het moment dat ik beneden was, kwam ik helemaal aangekleed en wel de woonkamer in. 'Dat was snel. Heb je zin in vandaag?' 'Zin? Dat weet ik niet maar ik ga hard mijn best doen'glimlachte ik tegen mijn moeder die duidelijk trots op me was, ookal wist ze niet de echte reden waarom. 'Nou, je kan het hoor.' Ik glimlachte nog naar der terwijl ik de deur uitliep met mijn boekentas op mijn rug.
Ik liep door het bos en was helemaal niet van plan naar school te gaan. Inplaats daarvan ging ik naar de ontmoetingsplek waar alle weerwolven zich verzamelde. 'Jen, daar ben je. Nu kan onze training pas echt beginnen. Jij moet het deze keer tegen Drake opnemen.' Ik keek meteen naar Drake die mij ook een beetje verward aankeek. 'Ik wil niet dat je gewond raakt dus dan moet je ook leren vechten.' Ik knikte naar mijn vader maar Drake was er niet echt mee eens. 'Sorry maar ik kan echt niet met haar vechten.' 'Ben je bang dat je word ingemaakt door een meisje?'grinnikte ik ookal wist ik zeker dat dat niet het geval was. 'Ik zal wel rustig aandoen, oké'zei Drake maar ik wilde eigenlijk diep van binnen dat het een echt gevecht werd. 'Goed dan, begin maar'hoorde ik mijn vader zeggen en meteen dook op Drake af. Hij wist me in één keer van zich af te duwen maar dat stopte me niet om het nog eens te proberen. 'Kom op, Jen. Je kan toch wel beter dan dit'zei hij terwijl hij me weer naar achter wist te duwen. 'Wacht maar af..' Ik rende weer op hem af maar deze keer probeerde ik hem met mijn been onderuit te halen. Hij was daar duidelijk alweer op gerekend en hij liet me zachtjes op de grond vallen.
'Waarom ben je zo sterk?'vroeg ik aan Drake na ons gevecht die duidelijk zijn schouders ophaalde. 'Misschien omdat ik diep vanbinnen wel een weerwolf kan zijn'grinnikte hij en ik moest er wel om lachen. 'Ik denk trouwens dat Jake op je aan het wachten is.' 'Ik heb niet zo'n zin om weer met de kruisboog te trainen.' 'Maar uiteindelijk is dat wel onze enige redding.' 'Goed dan..' Ik liep naar Jake toe die zelf ookal bezig was met de kruisboog. 'Dus je bent hier eindelijk om mij gezelschap te houden. Dat is lief van je'zei Jake die duidelijk al zes pijlen in cirkel had geschoten. 'Kan jij niet beter bij volle maan schieten?' 'Dat is geen goed idee, Jennifer. Ik word zelf ook door de maan beïnvloed, weet je nog? Daarom leer ik het aan jou.' Hij overhandigde de kruisboog aan mij en ik pakte een pijl uit zijn hand. 'Nou, ik weet zeker dat het je lukt.'
Zo snel als we begonnen waren, zo snel waren we klaar. Een uur voordat de zon onderging riep iedereen zijn eigen pack bijeen om de vergadering bij te wonen. 'Ik weet dat jullie alles zouden doen om Kimberly uit te schakelen maar zij is op dit moment veel sterker dan ons'begon mijn vader en ik hoorde aan de geluiden dat niemand daar echt mee eens was. 'Dat komt omdat ze een Concisus Spiritus tot haar beschikking heeft'zei Stan en meteen was het weer stil. Sommige weerwolven ontblootte meteen hun tanden terwijl Stan die woorden uitsprak. 'Maar niemand mag hem iets aandoen!'schreeuwde ik meteen maar mijn vader hield me tegen. 'Alleen in het ergste geval, mag dit wel.' Ik was er zeker niet mee eens en ik kon niet geloven dat mijn vader dat zei. 'Maar de allerbelangrijkste taak is dat we Drake beschermen, zodat ze niet de kans heeft om alfa te worden'ging hij verder terwijl ik boos met mijn handen over elkaar stond.
'Jen, wacht even'hoorde ik opeens iemand roepen nadat de vergadering was afgelopen. 'Drake, kun je me alsjeblieft even alleen laten..' 'Sorry, Jen maar de zon gaat bijna onder en ik wilde je gewoon even zeggen dat ik mijn best zal doen om Blake niet pijn te doen. Ik weet hoeveel je om hem geeft.' 'Dat is lief van je, Drake. Ik wist niet dat je zo begripvol kon zijn aangezien we..' 'Ik weet niet wat me bezielde, Jen. Het spijt me daarvoor, en ik hoop dat ik de situatie tussen ons niet ongemakkelijk heb gemaakt.' 'Bedankt, Drake. Misschien een beetje maar nu kunnen we tenminste als goede vrienden verder'glimlachte ik en ik merkte dat Drake daar niet zo heel mee eens was maar toch nam hij er genoegen mee. 'Succes zometeen'zei hij tegen me en hij liep langzaam weg. 'Probeer in leven te blijven'zei ik nog terug en ik hoorde hem nog even nerveus lachen.
Terwijl de zon onderging werd alles in één keer donker en ik stond zachtjes ergens alleen achter een boom te verschuilen. Ik had de kruisboog in mijn handen maar ik trilde zo erg dat die steeds tegen mijn been aantikte. 'Jennifer, weet je nog waarover onze ruzie ging..' Blake stond voor me en ik wist niet wat ik moest doen. Ik kon niets zeggen alsof mijn stem verdwenen was. 'Dat meende ik eigenlijk niet..' Ik keek hem diep in zijn ogen aan maar nog steeds leek het alsof Blake zichzelf niet was. 'Ik bedoel, je bent nog zwakker dan ik dacht.' Ik voelde hoe zijn vinger langs mijn haren gleden en dat zijn gezicht zo dichtbij de mijne was. 'Wat kan jij nou eigenlijk? Je hebt niet eens de kracht om iets te doen, laat staan mensen te redden.' Ik wilde Blake van me afslaan maar het leek net alsof ik geen kracht in mijn lichaam had. 'Wil je dan niet net zoals mij zijn? Inplaats van zo'n zielig klein meisje. Want we weten allemaal hoe zwak en zinloos jij eigenlijk bent! Je bent niets waard!' Het geschreeuw van Blake werd luider en ik voelde de angst in mijn lichaam gieren. 'Jennifer.. Jennifer..' Ik keek omhoog maar ik wist niet precies waar het geluid van mijn naam vandaan kwam. 'Jennifer!' Het werd steeds luider en luider.
