'Ga je nog iets tegen me zeggen.' Ik was thuisgekomen en Tyler gebaarde naar me dat ik op de stoel tegenover hem moest zitten. Het gesprek leidde tot nu toe nog naar helemaal niks. Alleen wat ongemakkelijke blikken. 'Als je iets te zeggen hebt, zeg het dan'probeerde ik nog een keer maar Tyler leek nog steeds zijn mond steenvast gesloten te houden. Totdat het moment aanbrak dat ik bijna weg wilde gaan. 'Ik wil je wat vragen..' 'Vraag maar raak. Ik heb niks te vebergen.' Had ik dat maar nooit gezegd, want hij nam het duidelijk wonderbaarlijk serieus. 'Goed, maar beloof me dat je compleet eerlijk bent.' 'Goed, wat jij wilt.' Zijn ogen staarde me aan met een vreemde blik op zijn gezicht. Een blik die ik nooit bij hem had gezien. 'Hou je nog steeds van hem?' De vraag galmde door mijn hoofd terwijl hij woord voor woord uitsprak. 'Wie?' Mijn handen trilden van de zenuwen en ik probeerde mezelf te kalmeren. Zonder enig resultaat. 'Je weet wie ik bedoel. Hou je van hem?' 'Nee.' Mijn hart klopte steeds harder in mijn keel, en het wachtende gevoel op zijn reactie was ondraaglijk. 'Je liegt.' Alweer onderschatte ik hem. 'Goed dan, ik hou van hem.' Het was stil en zijn gezicht stond hulpeloos. Zo hulpeloos dat ik niet wist wat ik moest doen. 'Ik zal altijd van hem houden. Maar ik hou ook van jou, en dat zweer ik.' Ik wandelde naar hem toe en probeerde zijn hand te pakken. Maar dat liet hij niet toe.
Hij gebaarde naar me dat ik weer moest zitten, en dat deed ik ook. Maar door zijn vreemde blik die me nog steeds aankeek, werd ik steeds meer nerveuzer. 'Wat is dat toch aan jou, Jennifer. Waarom ben je zo, hoe noem je dat.. onbereikbaar.' 'Waarom?'vroeg ik aan hem en zijn ogen bestudeerde me van top tot teen. 'Misschien omdat het lijkt alsof je steeds meer met hem omgaat. En eigenlijk begin ik dat langzaam zat te worden, Jen. Je bent toch niet vergeten dat je mijn vriendin bent.' 'Tuurlijk niet, het is gewoon lastig. Met hem heb ik een verleden. Een verleden waarvan je niet kunt verwachten dat ik die los kan laten.' 'Maar je kan het wel proberen, toch?' Ik schudde mijn hoofd, en dat maakte hem duidelijk niet zo blij. 'Of ben je liever bij hem dan bij mij?' 'Ik weet het niet'jammerde ik tegen hem, en langzaam stond ik op. 'Waar ga je heen? Toch niet naar Blake.' Wat ik eigenlijk wel van plan was, maar door zijn blik bedacht ik me dat ik beter dat maar niet moest doen.
'Jennifer?' Iemand klopte aan mijn kamer deur, terwijl ik huilend van de stress op mijn bed zat. Ik probeerde mijn tranen weg te vegen maar ze bleven maar komen. 'Kom maar binnen'zei ik dus maar jammerend, en ik zag dat Drake de kamer instapte. 'Tjonge, wat is er met je aan de hand? Je ziet er niet uit.' Hij had gelijk. Als ik nu naar mezelf in een spiegel zou staren, zou ik mezelf niet eens herkennen. De wallen onder mijn ogen bedekten zowat mijn hele gezicht, en door de tranen leek het vast steeds erger. Hij kwam zachtjes op me afgelopen en ging bij het bed uiteinde zitten. 'Het gaat wel.' Maar zelfs hij kon zien dat dat niet zo was. 'Hij is wel erg dwingend, Jen. Sinds het moment dat Blake weer in je leven is, is Tyler ontzettend veranderd.' Ik knikte naar hem en wist eigenlijk niet wat ik ermee aan moest. 'Maar wat ga je er tegen doen?' 'Wat kan ik doen?'
Om niet de hele middag opgesloten in mijn kamer te zitten, besloot ik om maar weer door het bos te lopen. Niet omdat ik de natuur zo mooi vond. Nee, deze keer niet. 'Opzoek naar mij?' Ik draaide me langzaam om, naar het vertrouwde gezicht van Blake, die duidelijk wist dat ik naar hem aan het zoeken was. Ookal was Tyler er niet mee eens, ik moest hem zien. Alleen om hem het uit te leggen, wat er tussen mij en Tyler aan de hand was. 'Het moet wel erg dringend zijn om mij zo vaak op een dag te spreken, of had je gewoon zin om me te zien. Dat mag hoor'grinnikte hij naar me maar ik lachte niet terug. 'Hij wil niet meer dat ik je zie, Blake.' Hij knikte, alsof hij allang al wist dat dit zou gebeuren. 'Natuurlijk niet, de egoïst. Hij denkt alleen maar aan zichzelf. Niet meer aan jou.' 'Hij is zo erg veranderd. Ik herken hem gewoon niet meer'zei ik zachtjes en ik voelde hoe hij zijn hand op mijn schouder legde. 'Hij verdient je niet. Jij hebt iemand nodig die je beschermd, een veilig gevoel geeft en er altijd is als je hem nodig hebt.' 'Iemand zoals jou natuurlijk'grinnikte ik maar hij nam het zeer serieus. 'Ja, iemand zoals mij. Geloof me, met mij ben je beter af.'
'Ik weet het niet. Ik kan hem nu niet verlaten, niet nu hij zo is. En je kent hem niet zoals ik. Hij kan hartstikke lief zijn. En hij geeft veel om me.' 'Maar niet zoals ik.' Hij kwam veel te dichtbij staan, en eigenlijk moest ik hem van me afduwen, maar dat deed ik niet. 'Voel dan.' Hij pakte voorzichtig mijn hand en keek er nog even bestuderend naar, voordat hij hem op zijn borst legde. 'Mijn hart klopt alleen maar sneller voor jou, Jen. En dat zal altijd zo zijn.' En op dat moment gebeurde er iets, waardoor Blake meteen naar achter schrok. Verbaasd keek ik hem aan en hij bleef maar naar me staren. Het gaf me een raar gevoel, en ik snapte niet waardoor hij opeens wegschrok. 'Blake, wat doe je?' Nog steeds staarde hij in mijn ogen en langzaam probeerde hij uit zijn woorden te komen. 'Je ogen..' 'Wat is er met mijn ogen!?' 'Ze zijn zilver..'
