Regendruppels gleden langs het raamkozijn en met een verbitterde blik keek ik naar buiten. Opzoek naar dingen die mijn ogen konden bedriegen. Ik was altijd opzoek naar dingen die niet te verklaren waren. Één van die mysteries was mijn vader. John Hale, een gewone man op het eerste gezicht met een grote fantastie. Ik hield altijd van de verhalen die mijn vader me voor het slapen gaan vertelde. De verhalen gingen steeds over iets anders. Eerst dacht ik dat mijn vader gelijk had en ging ik altijd opzoek naar de rare wezens waar hij over sprak. Maar terwijl de jaren verstreken wist ik dat er iets mis was met mijn vader. Hij bleef geloven in dingen en hij was vaker in zijn fantasiewereld dan in de realiteit. Er gebeurden dingen met mijn vader. Hij begon te hallucineren en tegen zichzelf te praten. Mijn moeder was bang voor hem geworden. De man die haar altijd vertrouwen was, was er niet meer. Daarom belde mijn moeder een speciaal gesticht die mijn vader kon opnemen. Voor mijn gevoel was het eerder een gekkenhuis. Misschien dat ik daardoor zo uitviel tegen Blake. Omdat ik niet gek wilde zijn, net als mijn vader. 'Ik hou van jullie.' Dat waren zijn laatste woorden en sindsdien had ik hem nooit meer gezien. Misschien wilde ik diep van binnen hem opzoeken maar mijn moeder had dat idee al gauw uit mijn hoofd gehaald.
De deur schoot open en ik draaide me snel om. De verbitterde blik op mijn gezicht was meteen weg. Het was mijn moeder die in de deuropening stond. 'Jen, je moet naar school..'zei ze rustig, niet wetend hoe ik zou reageren. 'Is goed, ik kom eraan.' 'Doe wel kalm, hè. Ik maak me nog steeds zorgen om je.' Ik maakte me geen zorgen meer. Sinds ik Blake zijn andere kant had kunnen zien, wist ik dat hij me geen pijn meer zou doen. En ik zou beter mijn best doen om hem niet te slaan. 'Het komt wel goed hoor mam'gerustelde ik haar en samen liepen we de trap af naar beneden. 'Moet ik je met de auto brengen? Fietsen lijkt me niet zo'n goed idee.' 'Ik ga liever even lopen, ik ben toch optijd.' Ik gaf haar nog een kus op haar wang en pakte mijn schooltas vast. 'En probeer nog een beetje mensen te leren kennen'zei ze nog maar ik had de deur al dichtgegooid.
Op een normaal tempo sloeg ik het bospad in. Ondanks dat ik de route naar mijn school nog niet zo goed kende, wist ik toch elke keer wel de weg te vinden. Ik hoorde de vogels zachtjes fluiten. Het was heerlijk ontspannen en alles in het bos was zo levendig. Doordat ik zo was opgenomen door de natuur, was ik er niet van bewust dat ik bekeken werd. Ik sloot langzaam mijn ogen om nog beter alle prachtige geluiden te horen. Maar niet alles was prachtig en rustgevend. Door het gejank van een wolf, schrok ik meteen en liet ik bijna mijn tas vallen. 'Wolven?' Ik dacht terug aan één van de verhalen die mijn vader vertelde.
Er was eens een meisje, die leefde in een klein houten huisje met haar vader. Haar vader waarschuwde het meisje weleens voor de afgrijselijke mensen die s'nachts in wolven veranderden. Maar het meisje luisterde nooit naar hem. Ze geloofde niet in dat soort rare dingen. Totdat op een nacht de volle maan verscheen en het meisje zo werd aangetrokken door het maanlicht, dat ze naar buiten ging. Haar vader lag nog te slapen, terwijl zij in haar pyjama van het erf afliep. Ze wist niet wat ze aan het doen was en voor ze het wist was ze in het bos beland. Ze dacht terug over wat haar vader zei: 'Pas op voor de aantrekkingskracht van de maan. Niet alleen wolven worden daardoor beïnvloed.' Pas nu had ze gewild dat ze naar haar vader had geluisterd. Ze begon het op een lopen te zetten maar het was al te laat. De volgende dag ging haar vader opzoek naar haar en het enige wat hij kon vinden was een bebloede pyjama van zijn dochter die aan een tak hing.
Gelukkig was het nu nog overdag maar sinds mijn vader over dat verhaal begon, kreeg ik steeds de rillingen. Vooral nu omdat ik stappen mijn kant op hoorde komen. 'Jen?' Ik draaide me om en zag het gezicht van Blake me aanstaren. Meteen voelde ik me gerustgesteld en zuchtte ik diep. 'Gelukkig, jij bent het maar.' 'Wie dacht je dan dat ik was?' 'Niks hoor'lachte ik en samen liepen we verder. 'Eigenlijk wilde ik je nog wat vragen'zei ik tegen hem en ik zag dat hij daar niet op gerekend was. 'Ik bleef er maar over nadenken en..' 'Je bent verliefd op me geworden'grijnsde hij en meteen schudde ik mijn hoofd. 'Nee, natuurlijk niet. Ik wilde je vragen wie die andere man was. Degene waarmee je praatte in de schuur.' Hij keek me dwars aan. 'Welke man? Sorry, maar volgens mij heb je dat verzonnen. Ik was helemaal alleen bij jou.' 'Zou kunnen maar ik hoorde echt iemand praten en hij was behoorlijk boos op je.' 'Jennifer, er was helemaal niemand boos op me. Je wilde waarschijnlijk horen wat je wilde horen. Laat het gewoon gaan.' Hij was meteen wat afstandelijker naar mij toe geworden en ik moest er iets op verzinnen. 'Je hebt vast gelijk, sorry.' 'Geen probleem.' Maar toch wist ik zeker dat er iemand bij ons was.
De pauze brak weer aan en ik was rustig aan het studeren. Aangezien ik niemand had om mee om te gaan, leek me leren wel de beste keuze. Niet wetende dat er wel iemand naar me aan het kijken was. 'Wat heb je toch met haar? Je lijkt net een stalker'zei één van zijn vrienden tegen Blake. Blake bleef me aanstaren alsof ik een prooi was, waarbij hij elk moment kon toeslaan. 'Laat me met rust, ik kijk gewoon. Is dat echt een misdrijf.' 'Het is de manier waarop je naar haar kijkt, Blake. Misschien moet ik Drake maar even inlichten.' Meteen gaf Blake de jongen een duw maar van zijn plek kwam hij niet. 'Cade, Drake is de laatste oplossing. Ik sta op dit moment al niet zo goed bij hem.' Cade keek hem aan en legde zijn hand op Blake zijn schouder. 'Goed dan, maar je weet hoe Drake over meiden denkt hè.' 'Waar praten jullie over?'vraagde een andere jongen aan hen. 'Tja, onze charmeur hier wil niet dat ik iets aan zijn vader vertel'grinnikte Cade maar de jongen leek alweer ongeïnteresseerd en hij draaide zich weg. 'Vader? Kon je niet op iets beters komen.' 'Ik kon hem niet echt de waarheid zeggen of wel.
