'Jennifer! Jennifer!' Mijn moeder schreeuwde van beneden en ik hoorde voetstappen naar boven komen. Meteen keek ik naar de deur die openvloog. 'Ik hoorde iemand schreeuwen. Ik dacht dat jij het was.' 'Ik..eh..' Ik keek weer terug naar Blake maar hij was verdwenen, alsof hij er nooit was geweest. 'Ik dacht dat ik iets engs zag..' 'Goed dan' Ik zag hoe ze de kamer weer uitging en mij alleen achterliet. Tenminste ik dacht dat ik alleen was. Ik wist niet dat Blake nog steeds vanaf het balkon meeluisterde.
'Jen, Jen!' Ik voelde dat iemand aan mijn arm schudde, waardoor ik wakker schrok. Het was Lacey, een meisje uit mijn klas. 'Heb je vannacht niet kunnen slapen ofzo? Je lag net tijdens meneer Groeneberg zijn les gewoon te dutten.' Daar had ze gelijk in. Ik bleef de hele nacht maar denken aan Blake en het feit dat hij een weerwolf was. En de enge man van het bos was ik ook nog niet vergeten. Pas nu viel het me op dat ik en Lacey de enige nog in het lokaal waren. 'O, wat aardig dat je hebt gewacht.' Ze hielp me overeind nadat ik mijn boekentas van de grond pakte. 'Wil je misschien bij mij in de pauze staan? We zijn met een leuk groepje en die zul je vast aardig vinden.' 'Ja, is goed.' Samen met haar liep ik naar de grote hal waar je de pauze kon doorbrengen. Ik keek nog even naar het oude vertrouwde hoekje waar ik eigenlijk altijd alleen stond maar ik was blij dat ik met Lacey mee kon gaan. 'Dit zijn mijn andere vriendinnen, Jennifer.' Ze wees naar een groepje van drie meiden die er gelukkig een beetje normaal en vriendelijk uitzagen. 'Dit zijn Tania, Helen en Astrid.' De meiden lachten naar me en ik kon niets anders dan blij terug lachen.
Ondanks dat de meiden hartstikke gezellig waren voelde ik me toch een beetje het buitenbeentje. Daarom keek ik soms naar Blake die mij vandaag nog geen blik had gegund. Alsof hij alles was vergeten. Hij had ook al de hele tijd niet met me gepraat, toen ik naast hem zat. En inplaats van dat hij op me wachtte, wachtte Lacey. Maar eigenlijk was ik net zo nerveus om met hem te praten.
De bel ging en zonder iets tegen Blake te zeggen liep ik weg, het lokaal uit. Ik had weer besloten om naar huis te lopen maar deze keer niet via het bospad. Toch viel me iets raars op. In de verte stond een man me aan te staren maar ik kon niet goed zien wie het was. Maar de man kwam steeds dichterbij en eigenlijk wilde ik het op een rennen zetten. Maar het was al zinloos. De man stond al voor me. 'Volgens mij heb ik me nog niet goed voorgesteld. Mijn naam is Drake'snauwde de man. Het was dezelfde man die in een wolf was verandert, en nu keek hij me weer aan met zijn rode glansende ogen. 'Jij bent de alfa, toch?' 'Slim meisje, het is duidelijk dat je wat onderzoek hebt gedaan.' Ik probeerde iets steviger in mijn schoenen te staan maar hij had iets intimiderents waardoor dat niet lukte. 'Kom op, je bent toch niet bang voor mij?' Hij grijnst. 'Dat was je toch ook niet voor Blake?' 'Hoe weet je dat?!'Ik probeerde mijn toon te verhogen maar het was zinloos. 'De alfa weet alles. En ik heb je misschien iets nuttigs te vertellen waardoor jij eindelijk mijn advies begint te volgen.'
'Wat moet ik dan weten?'vroeg ik terwijl hij zijn grijnzende blik nog steeds volhield. 'Zo'n schoonheid..' Met zijn hand ging hij langs mijn gezicht. 'Zo'n onschuldigheid.' Ik zag hoe zijn nagels langer werden en scherper. Ik voelde de pijn die hij in mijn wang kerfde en het bloed dat langs mijn gezicht gleed. 'En toch zo dodelijk..' 'Waarom dodelijk!?' Ik haalde zijn vingers van mijn gezicht af en ik zag hoe zijn nagels weer normaal werden. 'Er is een reden waarom ik niet wil dat mijn Beta's met meiden worden betrokken. Uiteindelijk komt het er allemaal op neer dat je gebeten word.' 'Gebeten!? Blake zou me geen pijn doen.' 'Hij heeft je ontlopen, toch?' 'Misschien..' 'Voor hem word je steeds onweerstaanbaarder en uiteindelijk zullen zijn tanden ook in jou worden gezet. Ik heb het ook meegemaakt en uiteindelijk wordt het lijden zo erg dat je je niet meer kan beheersen.' 'Hij kan zich beheersen, ik vertrouw hem.' 'Je kent hem hooguit een paar weken. Ik ken hem al jaren. Beheersing is niet zijn beste eigenschap en soms verliest hij het. Of ben je dit vergeten.' Hij voelt langzaam aan de bult op mijn hoofd. 'Kon hij zich toen ook beheersen?' Ik zuchtte en keek Drake diep in zijn ogen aan. 'Zorg er nou maar voor dat je uit zijn buurt blijft. Dat is het beste voor jullie beiden.' 'Maar wat gebeurd er dan als hij me bijt?' 'Je sterft. Een bijt van een Beta betekent de dood. Alleen ik kan ervoor zorgen dat de persoon een weerwolf word en zelfs bij mij mislukt het. Dus ik hoop dat je nu begrijpt dat ik het beste met je voor heb.' Hij grijnste omdat hij wist dat hij me had overgehaald. 'Drake, wat doe jij hier?' Het is Cade, de vriend van Blake. 'Ik leer dit meisje even een lesje.' Hij bleef grijnzen en ik merkte dat Cade medelijden met me had. 'Laten we nou maar gaan, Drake.' Gelukkig stemt Drake daarmee in en ze laten me alleen achter.
