'Jen..Jennifer...' Een zachte stem wekte me uit mijn slaap, en rustig keek ik met knipperende ogen het huis door. Buiten was het donker, misschien zelfs iets te donker. De stekende pijn in mijn been hield niet op maar toch deed ik mijn best om me sterk te houden. 'W..Wie is daar?'antwoorde ik terug maar niemand zei iets, totdat ik opeens de arm van Drake langzaam zag bewegen. Hij kwam weer bij! Ik probeerde op te staan, maar dat was moeilijker dan ik dacht. Daarom kwam ik op een wankelend tempo bij Drake aan, en legde mijn hand voorzichtig op zijn voorhoofd. 'Shhh, het is goed'geruststelde ik hem, maar het was helemaal niet goed. Drake zag lijkbleek en had veel bloed verloren. Het zag er naaruit dat zijn wonden hem teveel zouden worden, maar toch hield hij zich sterk. Hij wilde nog iets zeggen maar ik hield hem tegen. 'Je moet rusten.' Ik trok de dekens iets meer over hem heen, wat hij bleek te waarderen.
Regendruppels ketste op het dak, terwijl het steeds later werd. Mijn hoofd lag tegen de stoel aan met mijn ogen half gesloten. In slaap vallen kon ik niet. Wat als er wat ging gebeuren. Daniël en Mila waren nog steeds niet terug, en Blake was ook nergens te bekennen. Ookal vond ik dat nu niet zo erg. Hij was erg boos geworden, wat mij een beetje angstig maakte. En het begon me aan verschillende dingen te laten twijfelen. Misschien ook door het gesprek dat ik en Tyler hadden gehad. Maar ik wist dat hij het meeste verzonnen had. Diep in mijn hart wist ik het gewoon. Blake zou me nooit pijn willen doen. Toch? Ik keek naar mijn been, die nog steeds bloedde, maar ik wist niet wat ik er tegen moest doen.
Opeens schoot de deur opeens open, en ik voelde hoe een koude windvlaag het huis binnenkwam. Ik hoorde geen stem, alleen voetstappen die steeds dichterbij kwamen. Nieuwsgierig keek ik of ik de gedaante al kon zien, maar hij leek nog niet de woonkamer binnen te stappen. 'Wie is daar?' Geschrokken keek ik naar de gedaante die zichzelf eindelijk liet zien. Hij zag er niet uit, zijn benen bedekt onder de modder, zijn kleren afgescheurd en zijn lichaam was zeiknat. 'Blake..'fluisterde ik zachtjes maar hij leek me geen blik te gunnen. Hij bleef staan, maar aan zijn hele lichaam te zien was hij woedend. Bang probeerde ik iets te zeggen, maar niks kwam uit mijn mond. En het geduld had hij er duidelijk niet voor om te wachten op een reactie. In een flits was hij alweer verdwenen, en hoorde ik voetstappen de trap opgaan.
'H..Hij..' Drake keek me aan, terwijl ik nog bevend op de stoel zat na te trillen. 'Er is niks aan de hand'zweerde ik maar Drake zijn bezorgde blik liet me niet los. 'Ga maar weer slapen.' Maar dat leek hij niet te doen. Ik keek toe hoe hij langzaam rechtovereind probeerde te komen, wat door zijn wonden nogal moeilijk ging. 'Nee, nee.' Ik probeerde hem tegen te houden, maar ik viel door mijn benen op het moment dat ik uit de stoel kwam. 'Jennifer'hoorde ik hem met moeite zeggen, maar ik geruststelde hem dat ik nog heel was. 'Gaat het met haar?' Daniël en Mila kwamen naar binnengestormd, en ook zij waren drijfnat. Ze hadden waarschijnlijk gezien dat ik door mijn benen was gezakt, en Daniël hielp me gelijk omhoog. 'En hebben jullie iets kunnen vinden?' 'We hebben wel iets, maar het ligt eraan of het ook echt werkt.' Mila ging naast haar zoon, en ze was opgelucht dat hij weer bij was gekomen. 'Je krachten als een alfa laten je gelukkig nooit in de steek'zei ze en voorzichtig drukte ze een kus op zijn voorhoofd. 'Blijf van me af, mens.' Glimlachend keek ik naar Drake die zijn moeder van zich af probeerde te duwen. 'Helemaal de oude zie ik.' Maar Drake zijn wonden waren nog steeds ernstig, en ondanks dat hij wat beter kon praten, zag het er nog niet naaruit dat hij compleet genezen was. 'Snel, de kruiden'moedigde Mila Daniël aan, die een zakje in zijn handen had. 'O, ja' Hij snelde naar de keuken, nadat hij mij weer in de stoel had gezet. 'Jij kan ook wel wat kruiden gebruiken.' Mila kwam naar me toegelopen, terwijl ze mijn wond onderzocht. 'Het valt wel mee'zei ik, terwijl ik mijn pijn een beetje probeerde te verbergen. En op dat moment voelde ik dat er iemand vanaf de trap aan het afluisteren was.
'Ze is nog steeds niet wakker..' Mila keek zonder enige hoop naar Ellis, die nog steeds op dezelfde manier op de bank lag. Ze zag er lijkwit uit, alsof ze gestorven was, maar gelukkig ademde ze nog. 'Er is niet veel wat we voor haar kunnen doen. Een Beta heeft een veel langere tijd nodig om te genezen, vooral als ze is aangevallen door de alfa's.' 'Straks haalt ze het niet, wat moeten we dan'zei ik tegen Mila, maar zij had ook geen idee. Als ik haar toch kon redden, dacht ik bij mezelf terwijl ik hopeloos naar mijn handen staarden.'Het heeft tijd nodig.' Drake keek naar me, en hij wist duidelijk meteen waar ik aan dacht. 'Is Blake al terug?'hoorde ik Daniël vragen maar iemand was me al te snel voor om antwoord te geven. 'Ja, ik hoorde hem een tijdje geleden binnenkomen. Hij was naar boven gegaan. Ik zou hem maar niet storen'zei Drake terwijl hij mij aankeek, en ik zag dat Daniël dat inderdaad niet van plan was. 'Volgens mij is hij doodop. Ik kon zijn geur door het hele bos ruiken. Alsof hij ergens naar opzoek was.' Ik keek naar Mila die niet goed wist wat er nou eigenlijk mis was met Blake. Maar ik kon haar het ook niet vertellen. Aangezien ik het zelf eigenlijk ook niet wist.
