'Blake? Blake?' Het leek alsof hij in een soort trans was, nog steeds starend naar mijn ogen. En om eerlijk te zijn werd ik er ongelofelijk bang van. Zei hij nou net dat mijn ogen zilver waren! Ik probeerde zoveel mogelijk te knipperen maar Blake zijn blik veranderde niet, en de stilte was om te snijden. Het enige wat ik kon bedenken was om mijn ogen met mijn handen te bedekken. In de hoop dat dat werkte. En dat deed het ook. 'Waar ben ik?' Mijn ogen waren gevuld met zwart terwijl ik Blake hoorde praten tegen me. 'Bij mij, Blake je moet me helpen. Er is iets met me aan de hand.' 'Je ogen, ja!'realiseerde hij zich weer en ik voelde hoe hij me van de grond op tilde en me met mij in zijn armen begon te rennen. Hij was de hele tijd stil, net zoals mij. Meer omdat we allebei niet wisten wat er met me aan de hand was.
'Drake, ik heb je hulp nodig.' Ik hoorde hoe we het huis binnenkwamen en aan Blake zijn stem te horen, was hij duidelijk geschokt. 'Wat is er aan de hand?' Ik voelde hoe ik op de bank werd gelegd, met mijn ogen nog steeds bedekt. Het was even stil, maar gelukkig werd die stilte al snel verbroken, doordat Tyler de trap afstormde. 'Wat heb je met haar gedaan!?' Hij klonk woest, waarschijnlijk naar Blake toe. 'Ik heb niks gedaan! Haar ogen.. ze zijn opeens zilver geworden.' Ik hoorde andere voetstappen binnenkomen, en een vrouwenstem nam de situatie over. 'Snel, wegwezen jullie. Ga naar buiten, laat ons alleen.' Het was Mila haar stem en ik merkte dat de jongens zo snel mogelijk uit het huis verdwenen, waardoor wij alleen achterbleven. 'Haal je handen maar weg, Jen.' Ik deed wat ze zei, alleen hoopte ik dat niet hetzelfde gebeurde bij Mila, als bij Blake.
Ik keek haar aan, en zag dat ze gelukkig niet in dezelfde trans was. Inplaats daarvan ging ze met haar handen langs mijn gezicht. 'En?' Ze gaf nog geen reactie. Totdat ze voorzichtig een spiegel van de tafel pakte, waardoor ik mijn gezicht kon zien. Ik keek in mijn bruine sprankelende ogen, die voor mij gewoon waren. 'Ze zijn weer bruin'zei ik tegen haar en ze knikte naar me. 'Dat is het effect van de spiegel. Die zorgt dat alles weer teruggaat naar zijn normale vorm.' Ik was blij dat mijn ogen weer normaal waren, maar toch had ik nog steeds angst. Angst voor het onbekende. En ik hoopte dat Mila me er meer over kon vertellen. 'Ik heb wel een paar mythes gelezen over wolven met zilvere ogen, maar aangezien jij nooit gebeten bent, is het onmogelijk dat je net zoals ons bent.' 'Wat ben ik dan?' 'Geen idee, maar ik beloof je dat we het gaan uitzoeken.'
Opeens hoorden we allebei kabaal van buiten, en meteen besloten we een kijkje te gaan nemen. Ik zag twee wolven hevig in gevecht, een witte en een grijze wolf. Ze waren duidelijk beiden niet van plan te verliezen. 'Hou op!'schreeuwde ik maar ze hielden niet op. Ze waren alleen maar bezig met het gevecht. 'Waarom doen ze dit!?'gilde Mila naar Drake die ook het gevecht aanschouwde, en besloot niets ertegen te doen. 'Vanwege haar, natuurlijk.' Hij wees naar mij, en ik voelde al dat dat de reden was. Een luid gepiep klonk door de omgeving en ik zag dat Blake keihard door Tyler werd gebeten. Het zag er verschrikkelijk gewelddadig uit en het leek zelfs alsof de witte wolf een nieuwe aanval wilde inzetten, op de grijze wolf die nu op de grond lag. 'Tyler, blijf van hem af!' Zonder na te denken rende ik naar de grauwe, piepende grijze wolf en probeerde hem zo goed mogelijk te beschermen. Maar de sneeuwwitte wolf leek niet af te zien, en ik voelde hoe hij me keihard aan de kant smeet.
Met mijn hand reikte ik naar de grijze wolf, die langzaam terug veranderde in zijn normale gedaante. Blake schreeuwde van de pijn, en het ergste was dat ik niets kon doen. Ik kon niet meer opstaan, en dus moest ik toekijken hoe de witte wolf op het punt stond om zijn genadeslag uit te delen. Totdat Mila in beeld kwam. Als de alfa van Tyler wist ze hem tegen te houden door een keihard wolvengehuil te laten horen, waardoor hij ophield. Zijn wolvenhoofd veranderde langzaam in een mensengezicht, en zijn blik schoot naar mij en Blake. 'Ik..ik' Hij keek verward uit zijn ogen, en het zag er naar uit dat hij niet wist waar hij mee bezig was. Daardoor rende hij zo snel mogelijk weg, en liet ons achter.
'Blake..' Kruipend probeerde ik bij hem te komen, en het zag er naar uit dat hij nog veel pijn leed. Ook Mila en Drake renden naar ons toe, en ze zagen er bezorgd uit. 'Gaat het?' 'Ja, met mij wel maar met Blake niet.' Ik voelde dat Mila me omhoog probeerde te helpen. 'Kan je staan?' Ik knikte, terwijl ze me ondersteunde. In langzame passen nam ze me mee naar het huis, gevolgd door Drake die Blake in zijn armen had. Mijn blik bleef op hem gericht, en het leek erop dat hij bewusteloos was geraakt.
'Waar ben ik?' Op het moment dat Blake weer zijn ogen opendeed, was mijn gezicht het eerste wat hij zag. Ik knielde naast de bank, waar hij op lag, en keek hem nog steeds bezorgd aan. Langzaam probeerde hij met zijn hand naar mijn gezicht te reiken en voorzichtig legde ik die tegen mijn wang aan. 'Je ogen..' Hij keek met zijn stralende bruine ogen in die van mij. 'Ze zijn weer normaal.' Ik knikte naar hem, en voelde hoe hij probeerde overeind te komen. Maar dat ging niet zo makkelijk, dus liet hij zichzelf weer vallen. 'Voorzichtig..'suste ik en hij glimlachte naar me, terwijl hij met zijn vingers door mijn bruine haren ging. En zachtjes, zonder dat ik er echt bewust van was, drukte hij een kus op mijn voorhoofd.
