'Blake, zeg het me. Wat is er mis?' Maar de jongen gaf geen antwoord. Hij zag er gestrest uit, en had zich helemaal afgesloten. Ook voor mij. Zachtjes wilde ik met mijn hand over zijn rug gaan, om hem gerust te stellen. Niet dat dat hielp. Met zijn handen ging hij zachtjes door zijn zwarte haren, die warrig in elkaar zaten. 'Waren dat je echte ouders?'probeerde ik weer, maar het enige antwoord wat ik kreeg was een vermoeide zucht. Ik begon na te denken of ik zijn ouders ooit gezien had, maar de enige soort 'vader' die hij ooit had gehad was Drake. Hij had het eigenlijk nooit over zijn ouders. Opeens liet Blake eindelijk zien dat hij met zijn gedachtes weer bij mij was. 'Het zijn mijn ouders niet.' Verbaasd keek ik hem aan, maar hij leek alles te zeggen met dat antwoord. Toch kon ik moeilijk geloven dat Blake zo heftig reageerde om mensen die niks voor hem betekenden. ''Weet je het zeker?' Even ging hij recht zitten, zodat hij in mijn ogen kon kijken. Hij wilde iets gaan zeggen, maar hij wist nog niet hoe hij het zou moeten verwoorden.
'Ik was de enige persoon in ons huis dat geen weerwolf was. Het was moeilijk voor mij. Mijn ouders wilden het liefst dat ik ook een weerwolf werd, maar het risico was te groot dat ik het misschien niet zou halen. Vroeger was ik nog best wel zwak.' 'Echt waar? Dat geloof ik niet'grinnikte ik, maar hij vond het niet zo grappig. 'Zoals ik al zei, was het lastig voor iemand die geen weerwolf is om tussen weerwolven te leven. Mijn broers waren het ergst van allemaal. Hun konden zich nog niet goed beheersen. En aangezien ik wel vaak ruzie met hen zocht, kwam ik er altijd gewond uit. De kinderbescherming is al vaak genoeg langs geweest om te kijken of het goed met me ging, maar mijn ouders wisten er altijd weer een verzonnen verhaaltje uit te krijgen, zodat het minder erg leek.' 'Wat erg voor je. Ik wist niet dat je mishandelt was..' 'Eerst kon ik nooit geloven dat ze me mishandelde. Ik dacht dat dat zo hoorde tussen broers. Alleen op het moment dat mijn ouders ermee begonnen, wist ik dat het niet zo hoorde.' 'Je ouders!? Echt waar?' 'Ze vonden me een mislukkeling, de rotte appel van de familie. Het waren tijden die ik het liefst was vergeten..'
Zachtjes pakte ik zijn hand vast, wat hij gelukkig toestond. 'Ik durfde me niet eens meer op school te vertonen, met alle littekens, wonden en blauwe plekken die ik had. Dus bleef ik dagen thuis, alleen op mijn kamer, waar niemand me kwam bezoeken. Alleen op die donkere dag..' Hij was even aan het twijfelen of hij het wilde zeggen, het deed hem duidelijk al genoeg pijn om al die herinneringen op te halen. Maar toch deed hij het. 'Het was een nacht die ik nooit zou vergeten. Mijn vader was een alfa geworden die dag, en het hele huis vierde feest. Behalve ik. Ik zat nog steeds alleen op mijn kamer, waar ik me veilig voelde. Tenminste, dat dacht ik. Diep in de nacht hoorde ik kabaal van beneden komen, met mijn schreeuwende moeder. Ze was overstuur. Ik wilde wel gaan kijken wat er aan de hand was, maar dat durfde ik niet. Dus bleef ik op mijn bed zitten, maar ik wist niet dat het gevaar nu naar boven kwam. Mijn deur vloog open, en in de deuropening stond een grote angstaanjagende roodkleurige wolf met zijn tanden ontbloot. Zijn haren stonden rechtovereind en zijn ogen kleurde fel rood. Hij was het engste wat ik ooit had gezien. Binnen enkele seconden stond de wolf al grommend bij me, en ging hij met zijn tong smakelijk langs zijn mond. Hij wilde me opvreten.. Ik wist het zeker. Door de adrenaline probeerde ik zo snel mogelijk weg te komen, maar zo'n klein jochie als ik kon nooit zo'n wolf inhalen. Hij had me met zijn poot stevig op de grond gedrukt, en ik kon wel schreeuwen wat ik wilde, maar niemand kwam me helpen. En dat was de dag dat hij dit had gedaan.'
Geschrokken keek ik naar Blake, die zijn shirt van zijn lijf aftrok. Ik wist eerst niet waarom hij dat deed, maar op het moment dat ik een diepe litteken over zijn zij zag lopen, schrok ik even. 'Ik dacht al dat je het erg zou vinden'zei hij als reactie op mijn gedrag. Zachtjes ging ik met mijn hand over het litteken heen. Ik had nog nooit bij iemand dit gezien. Ik vond kleine krasjes al erg, maar dit. Verschrikkelijk. 'Heeft je vader dit gedaan?' Hij knikte, en wilde weer zijn shirt aandoen. 'Het spijt me, dat je dat moest zien.' 'Ik vind het lief dat je dit met me deelt'zei ik gelijk tegen hem, en hij probeerde ondanks zijn verdriet naar me te glimlachen. 'En wat gebeurde er daarna?' 'Het ging allemaal heel snel. Misschien zelfs zo snel dat ik niet alles heb meegekregen. Ik kan me alleen de pijn van dat litteken herinneren, en dat ik op de rug van een zwarte weerwolf meegenomen werd. Hij had me tegen mijn vader beschermd. Natuurlijk was ik eerst bang, dat ik op de rug van een wolf zat. Na alles wat mijn vader had gedaan met me. Maar die wolf was heel anders. Het was Drake, die me had gered. En hij leidde me naar een plek ver weg in het bos. Hij was niet alleen, er waren nog andere mensen. Ook kinderen van mijn leeftijd, die bij zijn pack hoorde. Ik was gelukkig daar, en Drake bood daarom aan om me een weerwolf te maken.' 'Maar het risico was toch veel te groot? Je had dood kunnen gaan..' 'Drake wist dat ik het ging overleven. De drang die ik had om mijzelf te kunnen beschermen, was te groot. En dat zag hij ook. Er kon niet altijd iemand zijn, die me kon redden. Ik had zelf de kracht nodig. En die kreeg ik. Ik hoorde vanaf dat moment bij de pack van Drake.' Deze keer pakte hij mijn hand vast, en ik keek hem vol medeleven aan. 'Bedankt dat je hiernaar wilde luisteren. Er is eindelijk een last van mijn schouders af..'
