Het was nacht en met mijn gesloten ogen kon ik horen hoe iemand mijn kamer binnenliep. Ik durfde nog niet te kijken maar toch nam mijn nieuwsgierigheid het over. Heel langzaam probeerde ik te zien wie het was maar toch was er niemand. 'Hallo?' Ik keek nog steeds rond en ik hoorde bij het raam een vreemd gegrom. 'Drake?' Ik bleef keken en een wolf kwam binnengelopen. Alleen deze was niet zwart maar juist helemaal wit. 'Wie ben je? Laat jezelf zien!'zei ik terwijl ik een elektrische vliegenmepper onder mijn bed vandaan pakte. De wolf zijn ogen glinsterden geel en hij veranderde langzaam in een jongen. 'Blake!?' Ik herkende de jongen meteen maar hij zag er niet goed uit. 'Je moet me helpen'zei hij terwijl hij aan zijn hoofd zat. 'Kom, ga snel zitten.' Ik liep naar hem toe en ik wilde hem naar het bed ondersteunen. 'Laat me los!' Hij was duidelijk niet blij met mijn hulp en hij wankelde helemaal zelf naar het bed. 'Wat doe je hier?' Hij bleek duidelijk het antwoord nog niet te weten maar toch kon hij het me vertellen. 'Kimberly zei al dat ik mijn geheugen ben kwijtgeraakt, en ik merk dat ik ze langzaam terugkrijg..' Ik ging langzaam naast hem zitten ookal was ik wel bang dat hij me iets aan zou doen. 'Het punt is dat ik denk dat ik gek word. Ik zie jou overal waar ik ben, overal waar ik kijk en zelfs in mijn dromen achtervolg je me. Je bent gewoon echt overal!' Hij werd gefrustreerd en ik keek toe hoe zijn nagels steeds scherper werden. 'Ik kan me niet beheersen! Ik kan het niet!' Hij bleef schreeuwen en ik was bang dat er iemand wakker werd. 'Rustig maar.. Probeer je gewoon op één herinnering te richtten. Misschien gaat het dan beter.' Hij probeerde mijn advies op te volgen maar ik kon aan hem zien dat het moeilijk was. 'Ik snap niet waarom ik hier ben gekomen. Het was allemaal zinloos.' Hij wilde net wegrennen maar ik kon hem gelukkig nog tegenhouden. 'Niet helemaal, je hebt mijn huis gevonden.' Hij keek rond naar de schilderijen op mijn muur. Hij bleef stil en hij wist niet wat ie moest zeggen. 'Langzaam krijg je je geheugen wel weer terug, ik help je wel.' 'Ik wil je hulp niet! Ik wil mijn geheugen niet terugkrijgen! Ik wil gewoon gelukkig met Kimberly zijn, okay. Ik wou dat je gewoon uit mijn hoofd verdween!' Hij veranderde weer terug in de grote witte wolf en ik keek toe hoe hij zo snel mogelijk mijn balkon afsprong.
'Is het nou nog steeds niet duidelijk!' Ik stond samen met Lisa, een meisje uit mijn klas te praten totdat Kimberly naar ons toe kwam lopen. 'Ik smeer 'm'zei Lisa en ik smeekte haar om dat niet te doen. Toch was ze al meteen weggerend. 'Had je even een leuk onderonsje met mijn vriendje?' 'Hij houdt niet van je Kimberly!' Ze grinnikte. 'Hij is veranderd Jennifer. Misschien moet je eens het verleden laten rusten?' Ik kon haar wel een klap voor haar smoel geven en dat was ik zeker van plan. Het kon me niets schelen dat ze een weerwolf was. Ze verdiende het gewoon. 'Kom dan vechten we dit uit'zei ik terwijl we elkaar boos in de ogen staarde. 'Met alle genoegen.'
'Sla me dan!'daagde Kimberly me uit terwijl we buiten stonden waar niemand ons kon zien. Ik rende meteen naar haar toe maar ik voelde hoe ze met met haar hand tegenhield en me op de grond smeet. 'Kimberly, wat doe je!?' Ik hoorde de stem van Blake die op ons af kwam rennen. 'Hou je er buiten!'schreeuwde ze en Blake schrok ervan. Kimberly pakte me weer vast en ze stond duidelijk klaar om me nog een genade slag te geven. Inplaats van dat kon ik gelukkig haar een keiharde klap op haar hoofd geven die ze niet had verwacht. 'Jij gemene kleine..' Ik keek toe hoe haar gezicht langzaam veranderde en hoe haar hoektanden scherper werden. 'Kimberly doe dit niet..'zei Blake zacht maar ze was vastbesloten om me een lesje te leren. Ik keek toe hoe ze op me afrende en omhoog sprong. Ik sloot bang mijn ogen en probeerde me voor de klap te beschermen. Maar de klap kwam helemaal niet..
Op het moment dat ik mijn ogen weer open deed stond Drake voor me, die Kimberly stevig vast had gegrepen. 'Laat haar met rust!' Drake zijn ogen schakelde naar een rode kleur en ik keek toe hoe Kimberly zat te grijnzen. 'Dat is alweer een tijdje geleden, zeg.' Drake gooide haar in één keer terug op de plek waar ze stond en ze had duidelijk moeite om op haar benen te blijven staan. 'Kim, het is genoeg zo'zei Drake die haar vastgreep maar de woede in haar ogen was niet te stoppen. Ze maakte zich meteen weer klaar voor een tweede aanval. 'Blijf staan, ik regel dit'zei Drake tegen me en ik keek toe hoe meedogenloos Kimberly zich van Blake losrukte. 'Deze keer gaat het me wel lukken Drake!'gilde ze en meteen kwam ze op hem afrennen. Maar Drake stond er duidelijk klaar voor en opeens liet hij een luid gehuil horen. Kimberly schrok ervan waardoor ze even stil bleef staan. Dat was het beste moment voor Drake om haar aan te vallen. Meteen haalde hij haar onderuit en ze bleef stilletjes op de grond liggen. 'Hoe kun je dit doen?' Blake rende naar haar toe en Kimberly veegde meteen het bloed van haar gezicht af. 'Volgende keer.. Ik meen het Drake, ik grijp je..'
'Je bent gewond..' Drake voelde aan de wonden op mijn hoofd terwijl we op een bankje zaten. Kimberly had me harder op de grond gegooid dan ik dacht. 'Het gaat wel'zei ik zacht en ook zijn shirt zat onder de krassen van haar scherpe nagels. 'Bedankt dat je me kwam helpen.' Ik voelde over zijn borst waar zijn shirt helemaal opengereten was. 'Ik voelde dat je in gevaar was.' Ik keek hem diep in zijn ogen aan. 'Mijn gevoelens zijn niet veranderd.. Ik wou gewoon dat je dat wist..' 'Had je gevoelens voor me dan?' Hij knikte en ik wist niet wat ik moest zeggen. 'Ik weet niet wat ik daarmee moet Drake, ik bedoel..' Opeens voelde ik hoe hij me vastgreep en meteen zoende. Van verbazing hield ik mijn ogen open en genieten kon ik er niet echt van. Niet dat hij slecht zoende maar ik kon alleen maar aan Blake denken. Uiteindelijk haalde hij zijn lippen van me af en hij voelde zich duidelijk helemaal geweldig. 'Het spijt me, dat was..' 'Verschrikkelijk!'zei ik meteen. Ik stond op en Drake keek me verward aan. 'Hoe kon je dat doen!?' Hij wist niet zeker wat hij moest zeggen. Ik wilde meteen weglopen maar voordat ik dat deed zag ik Blake naar ons kijken.
