'Jennifer, kan jij ons misschien vertellen waar Tyler is.' 'Geen idee'antwoorde ik op de docent zijn vraag. Na uren zoeken was Tyler nog steeds niet gevonden. Zelfs ik, die niks kon, probeerde hem op te sporen. Maar dat was tevergeefs. Als weerwolven het niets eens konden, waarom zou ik het dan wel kunnen. 'Ik denk dat hij ziek is geworden, en de komende dagen nog niet zal verschijnen'hoorde ik Blake van achterin de klas zeggen, en hoe geloofwaardig hij ook klonk, ik wist dat hij loog. De docent knikte naar Blake en pakte wat blaadjes. Het was duidelijk de toets van vorige week, waarvan ik me weinig kon herinneren. Meestal had ik wel een gevoel dat het goed ging of juist heel slecht. Maar deze toets kon ik niet meer in mijn gedachten terugvinden. Alsof ik hem nooit gemaakt had.
'Jennifer..' Hij bleef bij mijn tafel staan met het laatste toetsblaadje in zijn handen, die natuurlijk bleek van mij te zien. 'Als je niet goed had geleerd had je dat best kunnen zeggen. Je mag hem best herkansen, maar probeer dan tenminste beter je best te doen.' In één keer vloog het blaadje recht voor mijn ogen. Met mijn verwarde blik keek ik ernaar, en eigenlijk wist ik niet wat ik zag. Ik kreeg het er warm van, alsof een koorts mijn lichaam probeerde over te nemen. Ik trilde en wilde het blaadje omdraaien, maar tot mijn grote schrik stonden er ook wat dingen op de achterkant. Ik stond gelijk op en greep mijn tas vast. 'Jennifer, wat ga je doen?' 'Ik voel me niet zo goed denk ik.' Ik wilde wegrennen en dat probeerde ik ook. Alleen Blake, die ook opeens opstond, weerhield me even. 'En jij voelt je zeker ook opeens niet goed?' 'Ik denk dat het een virus is, meneer.' Hij probeerde zijn gelach onder bedwang te houden en snelde meteen naar me toe. Maar voordat hij dat deed zag ik hoe hij stiekem mijn toetsblad oppakte, waarop een rode maan getekend was.
'Waarom heb je dit getekend, Jennifer?' Terwijl het zweet van de hitte over mijn voorhoofd liep, hield Blake in de gang het papiertje voor mijn neus. 'Ik.. ik weet het niet. Volgens mij heb ik het nog nooit getekend. Ik kan het me tenminste niet meer herinneren'zei ik zo eerlijk mogelijk tegen hem terug, en probeerde mijn hoofd te ondersteunen. 'Weet je wat dit betekent?' Ik schudde mijn hoofd, en aan zijn gezicht te zien leek het ernstig te zijn. 'Het is een bloedmaan, Jennifer. Oftewel een maansverduistering.' 'En wat is daar zo erg aan?' 'Bij een maansverduistering verliezen we al onze kracht. Waardoor we een makkelijk doelwit zijn. Vooral voor die alfa's.' 'Maar die verliezen toch ook hun kracht?' 'Ze zijn sterker dan je denkt. Ik heb al lang genoeg bij hun opgesloten gezet, om dat te weten.' 'Maar.. maar waarom heb ik hem dan getekend?' 'Misschien is het een boodschap, die we zeker serieus moeten nemen.'
Ik voelde Blake zijn arm om me heen slaan, terwijl ik bijna door mijn knieën zakte in het bos. Ik was echt ziek geworden en samen probeerde we naar huis te lopen. De wereld leek om me heen te draaien, en ik was zo duizelig dat ik bijna tegen een boom aanliep. 'Pas op..' Ik knikte naar hem maar het was moeilijk om zijn gezicht te vinden. De warmte die mijn lichaam overnam, werd steeds erger. 'We zijn er bijna.' 'Ik kan niet..' Nu viel ik wel op de grond, en nog hard ook. Al kreeg ik weinig mee van de klap. Wat me nog angstiger maakte. 'Wat is er aan de hand..' 'Ik zie niks meer!' Zwart vulde mijn ogen terwijl ik ze wel open had, en nu brak de stress pas echt los. Zo erg, dat ik binnen een paar seconden flauw kon vallen.
'Ze is wakker!' Stemmen dwarrelden door mijn hoofd, terwijl ik mijn ogen deed. Maar nog steeds zag ik alleen maar de duisternis. 'Wat is er aan de hand? Help me'jammerde ik en voelde zachtjes de sterke vertrouwde hand van Blake op mijn schouder. 'Ik weet niet wat er met je aan de hand is, Jennifer. Maar de spiegel werkt deze keer niet. Hij kan je zicht niet terugkrijgen.' Mila's stem galmde door mijn oren, en ze klonk bezorgd. Dat was wel te merken. Zelfs zij had dit vast nog nooit meegemaakt. 'Ze wordt wel weer beter, toch?' 'Ik weet het niet, Blake. We kunnen haar niet helpen.' Ik schrok van die woorden, en ik zag het al voor me. Mijn hele leven blind, zonder ook maar één keer het licht te zien. Wat afschuwelijk. 'Ik laat haar niet zomaar lijden. We moeten iets doen.'
'De enige oplossing die misschien zou kunnen werken, is wat riskanter. Aangezien ik niet zeker weet of het werkt.' 'We gaan alles proberen! Ze moet beter worden!' Mila zuchtte en daaraan merkte ik al dat het misschien niet zo'n goed plan was. 'Haar ogen moeten veranderen. Alleen dan kan ze misschien zien. Het enige riskante is dat ik niet weet hoe we dat gaan doen. En of het nog zal werken als ze haar bruine ogen weer heeft.' 'Ik denk van wel.' Ik voelde hoe Blake zijn hand meteen op zijn borst legde. Zijn hart klopte snel, meer door angst. Angst dat ik niet meer beter zou worden. 'En..En..' Alweer zuchtte Mila en het had duidelijk niet gewerkt. 'Sorry, Blake. Ik zie nog steeds niet.' Blake haalde zijn hand weer weg, maar hield hem nog steeds vast. 'Misschien kan ik ergens nog een oplossing in één van mijn boeken vinden. Maar reken er maar niet op.' Mila haar voetstappen verdwenen uit de ruimte en ik merkte dat Blake voelde dat mijn handen trilde. 'Rustig blijven, wees niet bang. Je bent veel sterker dan dat.' Was ik dat maar. Vroeger had ik zoveel lef, maar de laatste tijd had ik dat niet meer. 'Je kan me niet helpen, Blake. Het is zinloos.. ik bedoel..' En op dat moment, zonder dat ik het merkte. Voelde ik hoe hij een kus op mijn lippen drukte.
