'Blijf wakker.. Blijf wakker'zei ik zachtjes tegen mezelf maar het leek toch alsof de vermoeidheid het zou winnen. Ik keek uit het raam waar een stevig tralies voor zat. De lucht was helemaal donker met een paar sterren die aan de hemel schenen. Het was prachtig maar op dit moment vond ik dat helemaal niet. Ik probeerde me voor de zoveelste keer los te rukken van het bed maar de riemen waren te sterk. Ik hoorde voetstappen naderen en meteen kwam de angst weer in mijn lichaam op. Wat zouden ze nu weer uithalen? Wie zouden ze nu weer grijpen? Zelfs diep in de nacht waren ze nog klaarwakker om je zoveel mogelijk te pijnigen, totdat ze eindelijk hadden wat ze wilden. Alleen niemand wist precies wat dat was. Ik keek naar mijn deur waar de voetstappen stopten. 'Nee, nee! Laat me met rust!'schreeuwde ik bang en ik hoorde hoe hard er op de deur gebonkt werd totdat ie opensloeg. In het licht stond een gedaante maar ik kon niet precies zien wie het was. 'Heb je me gemist?'
De stem was zo herkenbaar waardoor ik meteen opgelucht ademhaalde, en ik keek toe hoe de persoon naar mijn bed rende om me los te maken. 'Drake..'glimlachte ik en ik merkte dat ik bijna tranen kreeg van vreugde. 'We komen je hier uithalen, Jen.' Duidelijk was het voor Drake ook moeilijk om de riemen los te krijgen maar met zijn scherpe nagels lukte het binnen enkele seconden. 'Kom..' Hij probeerde me overeind te krijgen en hij zag meteen de blauwe plekken die op mijn lichaam stonden. 'Kun je lopen?' Ik knikte ookal wist ik niet zeker of het echt ging. Gelukkig ondersteunde Drake me en kon ik het toch. 'Maar mijn vrienden?'vroeg ik aan hem terwijl we de ruimte verlieten. 'Dat wordt al geregeld.' Ik keek hoe twee andere jongens naast ons kwamen staan met Gina en Jared op hun rug. 'We moeten snel zijn!'zei één van hen en ik keek toe hoe ze meteen wegrende, opweg naar de uitgang. 'Ik kan nog niet rennen, Drake.' Drake gebaarde me dat ik ook op zijn rug moest springen en dat deed ik ook. Terwijl hij keihard samen met de anderen naar buiten rende, dolde allemaal vragen in mijn hoofd. Maar dit was niet het moment om ze te vragen.
Diep in het bos voelde ik hoe Drake me langzaam op een boomstam legde. 'Jongens, ik ben trots op jullie.' 'Wie zijn hun eigenlijk?'vroeg ik aan Drake en ik keek naar de twee jongens die niet konden wachten om voorgesteld te worden. 'Dit is Daniel en dat is Troyd. Ze zijn mijn nieuwe Beta's'grinnikte Drake. Daniel pakte vriendelijk mijn hand vast. 'Leuk je te ontmoeten, Jennifer.' Terwijl Troyd gewoon op zijn plek bleef staan en niets meer zei. Hij was duidelijk iets te verlegen. 'Ik vraag me eigenlijk af waarom jullie ons niet eerder hebben gered, jongens.' Drake wist niet wat hij daarop moest antwoorden dus nam Daniel het over. 'We hadden geen idee waar je was, Jennifer. We hebben overal gezocht. En toen we je vonden, was het bijna onmogelijk om een goeie ontsnapping te plannen.' 'Wees gewoon blij dat je nu veilig bent'zei Troyd en die had geen zin om er nog meer over te praten.
'Jennifer, kom we gaan!' Ik werd opgetild en had weinig keus want de persoon zette het al meteen op een lopen. 'Ik wil niet weggaan..'zei ik zachtjes en ik wreef in mijn ogen. 'Jennifer, concentreer je. We moeten gaan, we zijn nergens veilig.' Ik wachtte tot mijn zicht weer terug was en ik schrok meteen toen ik naar de persoon zijn gezicht keek. 'Pap?' Mijn vader tilde me door het bos maar ik kon het bijna niet geloven. 'Pap, wat doe je?' 'We moeten doorgaan, er is geen tijd.' 'Waarom heb je zo'n haast?' Ik keek om me heen en zag alleen maar witte mist met een paar bomen ertussendoor. De blik van mijn vader bleef star vooruit kijken en hij zei de hele tijd dat we niet mochten stoppen. 'Pap, je maakt me bang. Laat me los!'schreeuwde ik maar mijn vader leek het niet te horen. Ik probeerde me los te krijgen maar het lukte niet. 'Pap!!!'bleef ik schreeuwen en ik voelde hoe ik in één keer op de grond werd gegooid. Ik probeerde mezelf weer rechtovereind te krijgen maar ik voelde dat ik weer naar beneden werd gehaald. Bang keek ik recht in de ogen van mijn vader die boos zijn tanden ontblootte. 'Vecht dan terug!'schreeuwde hij boos en ik voelde hoe hij me oppakte en weer wegsmeet. 'Pap! Laat me gaan!'jankte ik en ik kon zowat niet meer bewegen. 'Sta op!'schreeuwde hij weer en ik hoorde zijn voetstappen naar me toe naderen. 'Dit is niet echt.. dit is niet echt..'herhaalde ik de hele tijd, maar het leek niet te helpen. 'Kom op! Wanneer laat je me nou eindelijk je ware aard zien!'
'Jennifer?' Ik schrok wakker en hijgde ongelofelijk zwaar terwijl ik in Jared zijn ogen keek. Het duurde nog even voordat ik weer ontspande want de angst was veel te groot. 'Wat is er mis met haar?'vroeg Drake die Jared aan de kant schoof en mijn gezicht zachtjes vastpakte. 'Het gaat wel..'zei ik met een trillende stem en de tranen rolde over mijn wangen. Drake geloofde er niets van en keek Jared aan die duidelijk het antwoord wist. 'Ze heeft nachtmerries. Die heeft ze al sinds ik haar ken.' 'Waarover?' 'Vooral over mijn vader.. en Blake. Maar soms ook over andere dingen'zei ik en ik merkte dat ik al een beetje op rust was gekomen. 'Ze heeft een keer vijf dagen niet geslapen vanwege de angst dat ze weer een nachtmerrie zou krijgen.' Drake keek me begripvol aan maar ik voelde gewoon dat hij het eigenlijk bizar vond. 'Je weet dat ze niet echt zijn, Jen.' 'Dat is juist het punt. Ze zijn altijd zo realistisch, dat ik soms niet weet of het echt is of een nachtmerrie..' 'Misschien hoorde je wel in die inrichting thuis'hoorde ik Gina grinnikend zeggen terwijl ze rustig wakker werd. 'Dat kan ik ook van jou zeggen'zei ik een beetje beledigd maar Gina kon het niets schelen. 'O, trouwens. Waar ben ik en wie zijn al deze mensen?'vroeg ze en ik keek naar Daniel die meteen spontaan op haar afliep om haar het hele verhaal opnieuw uit te leggen. 'Dus wat word nu het plan?'
