Het was volle maan en alle weerwolven kwamen bij elkaar voor een bijeenkomst bij het kampvuur, diep in het bos. Ook ik ging samen met Drake erheen, omdat hij zei dat hij mijn hulp wel kon gebruiken. 'Maar waarom doen jullie eigenlijk een bijeenkomst?' 'Het is meer dan dat. Voor sommige Beta's is de volle maan nog te sterk en verliezen ze meestal hun controle. Daarom gaan wij er met zijn allen ervoor zorgen dat er niks kan gebeuren.' 'Goed, dus je wilt mij erbij erbij hebben omdat..' 'Ik denk dat jij het beste voor Tyler kan zorgen. Hij vertrouwt je en dat is het belangrijkst.' Ik knikte naar Drake omdat ik ook vond dat hij gelijk had. Ondanks dat Tyler nog steeds wat had met Sophie, waren wij toch beste vrienden. En ik wist ook niet zeker wat ik bij hem voelde. Of ik echt verliefd op hem was of dat we gewoon vrienden waren. Alles was nog niet helder..
Ik zag de vlammen van het kampvuur verschijnen en Mila stond in het midden tussen vijf jongens die aan bomen waren vastgebonden. Het waren drie van Mila haar pack, waaronder ook Tyler, en twee van Drake, Troyd en Daniel. Sommige waren luid aan het schreeuwen en probeerde zich los te rukken, maar de kettingen waren te strak. 'Je bent al begonnen zonder mij, zie ik.' Drake glimlachte naar zijn moeder die meteen serieus naar hem keek. 'Langer konden we niet wachten. De volle maan is te sterk.' Drake gebaarde me dat ik naar Tyler moest gaan, die er toch ietsjes meer moeite mee had dan de anderen. 'Tyler, ik ben het'zei ik zachtjes en ik probeerde voorzichtig zijn hoofd vast te houden. 'Ga weg, Jen. Ik wil je geen pijn doen.' Tyler zijn ogen werden weer fel geel maar ik verzette geen stap. 'Er kan niks gebeuren, je zit vast.' 'Deze kettingen kunnen me niet voor eeuwig vasthouden'zei hij kreunend en ik kon voelen hoe hard hij zijn best deed om de controle te houden.
'Je weet dat ze zullen komen.' Ik liep weer even terug naar Mila en Drake, die heftig in gesprek waren. 'Natuurlijk niet'zei Drake meteen maar Mila vertrouwde het nog steeds niet. 'Je weet dat ze nu makkelijk te grijpen zijn. Ze hebben geen controle over hun transformatie. Daar maken de alfa's gebruik van.' 'Maar jullie beschermen ze toch gewoon'zei ik en hun blikken schoten allemaal opeens naar mij toe. 'Het is anders, Jennifer. Ze zijn om de één of andere manier sterker dan ons. En ze zijn er al vaak genoeg in geslaagd om Beta's mee te nemen.' Ik ging voorzichtig bij het kampvuur zitten en keek ondertussen naar Tyler, die nu wat rustiger was.
'Volgens mij is er echt iets mis met hem.' Ik keek naar Mila die bij Troyd stond. Hij was er erg aan het zweten en hij zag er niet goed uit. 'Verschrikkelijk, ik hoop dat hij de nacht overleefd'zei Drake en hij ging gefrustreerd met zijn handen door zijn haren. En op dat moment hoorde ik het. Het onheilspellende gejank van een wolf waardoor ik kippenvel kreeg. Het was in de verte maar de koude wind blies meteen op en het kampvuur vloog in één keer uit. 'Ze komen! Ik zei het toch!' Mila veranderde in één keer in een wolf en ze ontblootte boos haar tanden. Drake transformeerde nog niet maar zijn ogen schakelden wel naar een rode kleur. 'Ik kan ze horen en ruiken.' Ik stond zo gauw mogelijk op en ging bij Tyler staan. Als hij werd meegenomen zou ik het mezelf nooit vergeven.
We keken allemaal rond en mijn angst nam elke keer meer toe. Totdat ik hem zag. Een grote zwarte wolf, nog groter dan de normale weerwolven die ik kende, stond naast een boom. Hij viel bijna niet op maar door zijn rode ogen wist ik zeker dat hij er was. 'Drake..' Ik wees naar hem en op dat moment viel de wolf meteen aan. Ik zag hoe Mila voor Drake sprong en het gevecht met hem aanging. Zij was een veel kleinere wolf, en zo tenger dat ze bijna door de zwarte wolf aan de kant werd gesmeten. Drake wist dat hij niet kon blijven toekijken dus besloot hij ook te transformeren in zijn wolfgedaante. Maar zelfs Drake kon niet op tegen hem. Drake was zelf ook zwart maar toch veel kleiner en drang om te doden zat bij Drake er zeker niet in. Bang stond ik voor Tyler en ik voelde hoe zijn handen me vastpakten. Ik wist niet zeker hoe dat kon omdat hij vastgebonden was, maar toch voelde ik me er wel veiliger door.
Ik keek toe hoe Mila, de grijze wolf, piepend op de grond lag met bebloede poten. Het leek alsof ze niet meer ademde maar toch wist ik zeker dat ze nog leefde. Nu was het Drake die nog overeind stond en het was heftig. Ze beten elkaar zo hard mogelijk maar zelfs ik wist dat hij geen kans maakte. 'Drake, je wint dit toch niet!' Maar de wolf bleef doorgaan. En daardoor leek de duistere grote wolf steeds sterker te worden. Hij smeet ook Drake aan de kant en ik zag dat hij ook niet meer kon opstaan. 'O, nee.. Dit kan niet waar zijn..' De duistere wolf kwam nu op Tyler en mij af en ik voelde dat ik niet meer kon bewegen. 'Niet bang zijn..'hoorde ik Tyler zachtjes met in mijn oor zeggen en op dat moment liet hij me los en hij rende langs me. Ik keek nog even achterom naar de gebroken kettingen terwijl Tyler een witte wolf werd. Dit werd een nog spannender gevecht. Tyler gaf alles en hij liet zich niet aan de kant zetten. Ik hoorde de andere schreeuwen die nog steeds aan de bomen waren vastgebonden.
'Tyler, pas op!' De zwarte wolf beet hem keihard in zijn poot en er klonk een luidkeels gepiep. Ik durfde niet meer te kijken maar toch kon ik horen hoe Tyler keihard op de grond viel, waardoor ik meteen actie nam. 'Tyler!' Ik knielde bij hem neer en ik keek ondertussen de zwarte wolf diep in zijn ogen. Alleen maar haat was er te zien en van angst omhelsde ik de witte wolf. 'Laat hem met rust'jankte ik en ik hoorde het gehijg van de grote wolf in mijn oor. Maar voordat hij ook maar iets kon doen hoorde ik een ander gehuil van een wolf. Het was ver weg maar daardoor was de zwarte wolf wel afgeleid. Ik zag hoe hij meteen wegrende naar het gehuil toe. Mijn tranen rolden van angst over mijn wangen en ik liet de witte wolf voorzichtig los.
'Jennifer, is alles goed?!' Drake, die weer een gewoon mens was geworden, wankelde vol met schrammen naar me toe. 'Met mij is alles goed maar kijk dan naar jou'zei ik en ik keek hem bezorgd aan. 'Ik heel wel weer, het zal alleen ietsjes langer duren..' 'Doordat een alfa het deed. En niet zomaar één. Dat hij zo groot kon zijn en zo angstaanjagend.' 'Het is niet normaal, nee. Maar ik vraag me af waarom hij opeens weg is gegaan.' Ook de grijze wolf stond weer langzaam op en ze liep naar de witte wolf die nog steeds lag. 'O, Tyler. Sta alsjeblieft op'zei ik tegen hem maar het leek niet te werken.
'Help me even, wil je.' Drake liep naar Mila toe, en haar wonden waren nog erger dan die van Drake. 'Ik kan niet geloven dat hij zo groot kon zijn'zei Mila die vermoeid op adem probeerde te komen. 'Maar wat deed ie hier dan? Waarom zou hij ons aanvallen?'vroeg ik en met alle rust die ik nog in me had aaide ik zachtjes de vacht van de witte wolf. 'Om Beta's mee te nemen natuurlijk. En het is hem gelukt.' Mila wees naar de boom waaraan Troyd was vastgebonden, maar Troyd was nergens te bekennen. 'Troyd!?' Drake schrok meteen op en hij wist zelf ookal wat er met hem gebeurd was. 'Maar hoe kan dat?' 'Je weet toch nog dat Troyd twee alfa's had gezien toen ze hem eerder aanvielen. De ene alfa nam hem vast mee, toen die andere met ons aan het vechten was.' Drake voelde zich verschrikkelijk en ik zag hoe hij verdrietig op de grond viel. 'Hoe kon ik dit laten gebeuren? Hoe kon ik Troyd dit aandoen?'
