'Wat is dat?' Samen met Mila, Tyler en Daniel zat ik op de bank. Daniel kon iets horen en ik zag hoe hij zijn oren spitste. 'Wat is er aan de hand, Daniel?'vroeg Mila, die de jongen top tot teen bestudeerde. 'Het is Drake, ik..' Ik zag hoe hij opeens zich stevig aan de tafel vastklemde met zijn scherpe wolven nagels. Zijn ogen veranderde van kleur en zijn hoektanden werden steeds scherper. 'Het heeft duidelijk ook effect op Daniel'zei Tyler tegen Mila, alleen snapte ik niet wat hij bedoelde. 'De brul..'zei Mila die mijn verwarde blik ookal aan zag komen. 'Het zorgt niet alleen dat de wolf weer zal veranderen maar ook Daniel.' Daniel had moeite met zich te beheersen. Ik wilde hem kalmeren maar Tyler duwde me alweer terug. 'Niet doen.' Ik keek hem aan in zijn bruine ogen die bezorgd naar me stonden te kijken. Ik wist niet wat ik moest zeggen, na ons ongemakkelijke moment die we vanochtend hadden dus wendde ik mijn blik alweer naar Daniel. 'Het spijt me.. ik'stamelde Daniel en ik zag zijn wolvenvacht steeds meer hem overnemen. Hij veranderde langzaam in zijn bruine wolvenvorm en ik zag hoe hij meteen wegrende, naar buiten.
'Dat hij Drake van zo ver nog heeft kunnen horen, is wel ongelofelijk'zei ik zachtjes tegen Mila, die met haar handen in elkaar op haar stoel zat. 'Tja, dat is de verbondenheid van een pack'zei Tyler, die voor haar antwoordde, en ze knikte. 'Ik denk dat het gelukt is..' Mila staarde naar buiten, naar de grote ontdooiende bossen. Er was niemand, alleen een paar sporen die waren achtergebleven. 'Ze komen vast snel terug..' Ook ik keek naar buiten, wachtend op wat komen gaat.
De donkere lucht gaf het huis een duistere sfeer. Hopeloos stonden we nog steeds te wachten op hun terugkeer. Tyler had al verwacht dat het lang zou duren en had al het oude wolvenboek gepakt, om uit te lezen. Mila was zachtjes onbekende woorden aan het oplezen uit haar hoofd. Ik durfde haar niet te storen. Ze was zo geconcentreerd dat haar daaruit halen misschien wel voor een hoop ophef zou zorgen. Dus keek ik nog steeds uit het raam, naar de grote witte maan en schitterende sterren. Maar inplaats van alleen de maan en het duister, zag ik drie figuren in de verte uit het duister komen. 'Ze zijn er!' Meteen schrok Mila op uit haar trans en ook Tyler legde zijn boek weg. 'Blijf hier!'commandeerde Mila en ze liep zelf alvast naar buiten. Ik was zo nieuwsgierig dat ik eigenlijk achter haar aan wilde komen. Maar Tyler had me al vastgepakt en liet me niet met haar meegaan.
Het duurde lang. Veel te lang. De vier gedaantes, die niet te herkennen waren, stonden hevig met elkaar in gesprek. Ik kon er niks van horen en zelfs Tyler kon ook niks van het gesprek opvangen. Alsof iets hem tegenhield. Ik hoorde deur opengaan en een geschrokken Mila kwam op ons afgelopen. 'Jij blijft hier..'zei ze nadrukkelijk tegen mij en ik keek naar haar bleke gezicht die gespannen ons aanstaarde. 'Jij niet..' Tyler liet me meteen los en wandelde vastberaden met haar mee. Ze hadden me eigenlijk beter niet alleen kunnen laten. Ik probeerde mezelf te bedwingen om niet met hun mee te gaan, maar zelfs dat was moeilijk voor me. Ik wilde zo graag weten wat er aan de hand was. IJsberend liep ik met mijn handen in het haar door de kamer. Alweer duurde het lang en mijn geduld raakte op. 'Wat boeit het ook..' Meteen vluchtte ik naar de deur en gooide die open. Ik zag hoe de gedaantes opschrokken en ze stonden alle vier om de onbekende persoon heen, die ik daardoor nog niet kon zien.
'Haal haar weg!'schreeuwde Drake angstig naar Tyler, maar een hand hield hem tegen. 'Nee.. laat haar maar komen..' Tyler stond stil en Mila gebaarde dat ik naar hen toe moest lopen. Dat deed ik ook. Tenminste dat was ik eigenlijk al van plan. Vastberaden kwam ik op hun af en nog steeds blokkeerde ze de weg, zodat ik niet naar de persoon kon kijken. 'Ga eens aan de kant'probeerde ik maar Drake stond me nerveus aan te kijken, niet wetend of hij dat ook echt moest doen. 'Laat haar nou, hij wil het.' Mila ging aan de kant net als de anderen. En nu staarde ik tegen de rug van een jongen aan. Iets aan hem herkende ik maar ik wist niet wat. 'Dus je bent weer mens, wat fijn'glimlachte ik in de hoop dat hij zich omdraaide. En dat deed hij ook.
Ik voelde mezelf op de grond vallen, keihard. Mijn lichaam schokte en het leek alsof de hele wereld aan het draaien was. Allemaal armen voelde ik om me heen gebonden. Bezorgde stemmen klonken door mijn hoofd, alleen kon ik ze niet goed horen. Schimmen stonden voor mijn ogen, allemaal duister en zwart. Ik gilde van angst. 'Laat me met rust!'schreeuwde ik naar de schimmen die nog steeds zwart en donker waren. Maar alleen één stem zorgde dat ik weer kalmeerde. De stem die ik al weken in mijn dromen had gehoord. De stem die er altijd voor me was. De stem die me steeds meer een schuldgevoel gaf. 'Blijf bij me..'zei die stem. En die stem was van Blake.
Een hand streelde mij zachtjes door mijn haren terwijl ik weer langzaam bij bewustzijn kwam. Ik keek in de mooiste bruine ogen, die ik ooit had gezien. De bruine ogen waar ik me altijd in had verzonken. De ogen die me soms bang maakte maar me een vertrouwd gevoel gaven. 'Stil maar..' Het was Blake die voorzichtig met zijn vingers door mijn haren ging. Maar lang verblind kon ik niet blijven. Ik schrok op, en wist niet wat ik zag. De Blake, degene die ik had vermoord. Degene waar een reuze titanium ijzere speer doorheen was geboord. Degene die in mijn armen was gestorven. 'Je bent niet echt..'probeerde ik mezelf te overtuigen en ik hoorde voetstappen ons naderen. 'Dat hoopte ik eigenlijk ook niet.' Tyler snauwde naar Blake, en ze keken elkaar woest aan. 'Stoer dacht je te zijn.. Denk dan nog maar eens een keer.' Blake kwam gelijk overeind en stond al klaar om hem met zijn vuist een klap te geven. 'Niet doen!'gilde ik en sprong ertussen. Blake stond paf dat ik het zomaar voor hem opnam, en ging meteen weer zitten. 'Wat een freak'zei Tyler weer die langzaam wegliep en ik zag hoe Blake hem woedend nakeek. 'Hoe kun je nog leven?' Blake zijn blik schoot naar mij en hij staarde diep in mijn ogen. Zijn blik verraadde al dat hij er niet over wilde praten, ookal kon ik hem overtuigen, deed ik dat niet. 'Ik wil het liever met jou over die Tyler hebben!' Van verbazing zag ik hoe hij weer opstond, recht voor me. Het intimideerde een beetje, op de manier waarop hij naar me keek. Alsof hij de grote wolf was en ik maar een klein konijntje. 'Daar wil ik het nu niet over hebben'zei ik omdat ik geen zin had om met hem mijn liefdesleven te bespreken. 'Je moet!' Hij greep me vast en de pijn schoot door mijn pols. 'Auw..'jammerde ik, waardoor hij me losliet.
Hij schrok van zichzelf, de kracht die hij had om mij binnen enkele seconden te verwonden. Daarom schudde hij zijn hoofd en ik zag hoe hij naar buiten wilde rennen, de duisternis in. Ik snelde hem achterna en ik stond buiten voor de voordeur, naar hem te staren. 'Blijf staan.' Hij stond vijf meter van me verwijderd en gelukkig stond hij stil. Hij draaide zich om en keek gefrustreerd uit zijn ogen. 'Hou je van hem!?' Zijn stem schreeuwde naar me en alle gevoelens die hij in zich had kwamen eruit. Het was stil, aangezien ik niets durfde te zeggen. Ik wist niet eens wat ik moest zeggen. 'Hou je van hem?'vroeg hij nu iets zachter maar nog steeds met een vastberaden blik op zijn gezicht dat ik moest antwoorden. Maar ik kon het niet. Ik keek naar beneden naar mijn trillende benen, die de angst in mijn lichaam weerspiegelde. 'Nou!?'probeerde hij weer maar nog steeds was het stil. Langzaam staarde ik hem met mijn ogen weer aan en ik zag hoe hij met al zijn frustratie wegliep, in de richting van de auto van Daniel. Hij drukte zijn nagels in zijn nek en ik kon hem nog na horen vloeken. Hij startte de auto zo snel mogelijk en reed weg, terwijl ik hem nakeek.
