'Eindelijk, daar ben je.' Terwijl ik de voordeur instapte werd ik duidelijk al door iemand opgewacht. Ik glimlachte naar Tyler die tegenover me stond maar zijn blik sprak niet veel goeds . 'Waarom duurde het zolang?' 'O, ik wilde nog wat vragen stellen over het huiswerk'loog ik maar Tyler zag er niet overtuigd uit. Zijn ogen stonden zelfs zo serieus, dat ik er bijna de rillingen door kreeg. 'Je liegt tegen me.' Zijn stem klonk kil en gevoelloos. Alsof alle emoties uit zijn lichaam voor een paar seconden verdwenen waren. 'Ehm, waarom zou je dat denken?'probeerde ik nog maar deze strijd had ik sowieso verloren. 'Je was met Blake, hè.' 'Hoe weet je dat?' Geschrokken keek ik hem aan, omdat ik zeker niet had verwacht dat hij dat wist. Maar ik moest zijn weerwolven zintuigen niet onderschatten. 'Ik kan zijn geur overal om je heen ruiken..' Hij wandelde van me weg maar ik kon hem nog net tegenhouden. 'Er is niks gebeurd, ik zweer het. Ik lieg niet.' Hij bleef staan terwijl ik die woorden uitsprak en hij spitste zijn oren. 'Ik weet dat je nu niet ligt, maar waarom zei je daarnet niet de waarheid. Als er toch niets is gebeurd.' Ik had geen zin om Tyler over het hele gesprek te vertellen dus probeerde ik een goed eerlijk antwoord te vinden. 'Omdat het jou toch niet zoveel uitmaakte, dacht ik.' Gelukkig was hij met dat antwoord tevreden maar ik voelde dat hem nog steeds iets dwars zat. 'Wat is er nou? Er is toch niks gebeurd.' Hij staarde me weer aan. 'Ik krijg gewoon steeds meer het gevoel dat ik je kwijtraak..' Hij zuchtte en meteen drukte ik me tegen hem aan. Ik voelde hoe hij zachtjes een kus op mijn hoofd drukte en zijn armen om me heen sloeg. Het voelde vreemd, maar dat liet ik hem niet merken. Vooral omdat ik hem niet wilde kwetsen.
De stekende pijn ging dwars door mijn lichaam heen. Het leek niet op te houden en van schrik opende ik mijn ogen. Het was donker, te donker. De bladeren kon ik voelen aan mijn voeten en ik keek naar mijn handen die allebei vastgebonden aan de grond zaten. Ik kreeg het warm vanbinnen en wilde me loskrijgen, maar dat lukte niet. 'Ach, verzetten helpt toch niet.' Een grinnikende stem klonk door mijn hoofd en meteen stopte ik met bewegen. 'Wie ben je!? Laat me gaan!' 'Doe niet zo dramatisch..' Voetstappen naderde me en een onheilspellende lach galmde over het hele gebied. 'Laat me nou gaan!'jammerde ik weer en uiteindelijk verscheen er iets in mijn zicht. Iemand keek me indringend aan en ik herkende de persoon meteen. 'Pap? Pap!'gilde ik met tranen in mijn ogen. 'Bevrijd me, alsjeblieft.' Maar mijn vader grijnsde meteen en hij leek dat niet van plan te zijn. En op dat moment wist ik dat dit mijn nachtmerrie was die me weer overnam. 'Je hebt zelf de controle'zei ik tegen mezelf en probeerde me weer los te maken, maar tevergeefs. 'Kom op, ik vraag je maar om één ding.' 'Ik weet waar je om wilt vragen maar ik weet niet hoe ik het moet doen. Ik weet niet wat mijn ware aard is!'gilde ik, en het leek alsof op dat moment het gezicht van mijn vader veranderde. Het veranderde in iets afgrijselijks, iets bovennatuurlijks. Waarmee ik al bekende was. De rode ogen van de agressieve en duistere zwarte wolf keken me indringend aan en ik voelde hem steeds dichterbij komen. 'Heb geduld, meisje. Heb geduld.'
Schreeuwend werd ik wakker en keek ik naar mijn polsen, die de striemen weergaven waaraan ik vastgebonden was. Pas op dat moment realiseerde ik dat iemand zijn armen om me heen zaten, en mij zachtjes probeerde te kalmeren. Opgelucht zuchtte ik en staarde in de ogen van Blake, die me bezorgd aankeken. 'Wat doe je hier?'vroeg ik, nog een geschrokken aan hem. 'Ik hoorde je schreeuwen..' Hij haalde voorzichtig een paar plukjes haar uit mijn gezicht. 'Ik weet het.' Zachtjes wreef ik in mijn ogen en ik voelde dat ik hem nog heel wat uit te leggen had. Maar nu wilde ik het liefst even, zonder er nog even over na te denken, in zijn armen zijn.
De zon kwam op en ik voelde hoe Blake me langzaam weer losliet. 'Ik moet weg, voordat "iemand" er nog achterkomt dat ik hier was'grinnikte hij, en daarmee bedoelde hij natuurlijk Tyler. 'Hij was al niet zo blij dat ik stiekem met je had afgesproken.' 'Tja, dan vind ik wel een andere manier'glimlachte hij naar me en voorzichtig stond hij op uit het bed. 'Nou, snel wegwezen dan.' En ik probeerde hem al richting het raam te duwen, waar hij waarschijnlijk ook door binnen was gekomen. 'Ja, ja. Maar als er weer iets is.' Hij keek me nog heel even weer diep in mijn ogen aan. 'Dan ben ik er.' En met die woorden sprong hij, zo lenig mogelijk het raam uit.
'De les begint zo.' Geïrriteerd keek Tyler me aan terwijl hij me aan mijn arm meesleurde. Hij was niet in zo'n goed humeur en ik kon al voelen waardoor. Hij wist waarschijnlijk dat Blake bij me was vannacht, en dat maakte hem ongelofelijk kwaad. Ookal had hij nog niet tegen mij gezegd dat hij het wist. 'Word eens rustig, straks ziet iemand je ogen nog'fluisterde ik terwijl ik naar Tyler zijn felle gele ogen keek, die meteen na mijn woorden veranderde. 'Ik ben rustig.'
'Goed, ga zitten allemaal.' Alleen voorin was nog plek, en zonder iets te zeggen ging Tyler daar al zitten. Ik probeerde naar hem te glimlachen maar zijn gezicht stond nog steeds kwaad voor zich uit te staren. 'Waarom ben je nou zo boos?'vroeg ik zachtjes aan hem. 'Dat weet je best.' Ik had geen zin in meer ruzie, dus draaide ik me weer om naar de docent, die opgewonden in haar handen aan het wrijven was. 'Ik wil dat jullie onze nieuwe leerling verwelkomen.' Ze wees naar een plek in het midden en alle blikken richtte zich op de jongen, die daar achterover in zijn stoel zat. Zijn blik richtte zich naar mij en ik zag hoe hij meteen naar me grijnsde. 'Blake.' Verbaasd keek ik hem aan en ik voelde al dat hij me in meer problemen zou brengen.
