Het begon allemaal heel logisch in mijn hoofd te klinken. De manier waarop Tyler zijn zicht was verbeterd en waardoor zijn gedrag anders was geworden. Dat kwam allemaal omdat hij gebeten was door Mila. Ik voelde hoe Tyler mijn hand vastpakte en me meenam, een beetje weg van de groep. 'Jen, ik wist niet dat je ook bij het complot hoorde. Ik bedoel, dan had het wel anders zijn gegaan.' Tyler keek me in mijn ogen aan en hij probeerde zich te verontschuldigen voor zijn gedrag dat hij vandaag had laten zien. 'Ik hoor er ook niet echt bij. Ik bedoel, ik ben niet zoals jullie. Het is nu wel allemaal ietsjes duidelijker geworden waarom je zo deed.' 'Ik weet het, het spijt me daarvoor. Ik moet gewoon nog een beetje wennen aan mezelf.' 'Goed, ik vergeef je. Maar vertel me tenminste hoe het is gebeurd dat je opeens bij Mila's pack hoort'zei ik tegen hem en hij stond al meteen klaar om me alles te vertellen.
'Je weet toch dat ik alleen naar huis ging wandelen?' Ik knikte en voelde me nog steeds schuldig daarvoor omdat ik niet met hem mee was gegaan. 'Ik liep dus door het bos totdat ik opeens in een groot gat viel waardoor mijn bril brak en ik niks meer kon zien. Een dame tilde me eruit en ze was ongelofelijk sterk. Je weet vast al wie ik bedoel.' 'Mila'zei ik als antwoord en hij knikte meteen. 'Ze was zo zelfverzekerd en ik voelde dat ik haar meteen kon vertrouwen. Ik vertelde haar dat ik de laatste tijd op school werd gepest en ze zei dat ze me kon helpen. Een oplossing waardoor al mijn problemen als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen. En ik vroeg natuurlijk meteen wat dat was. Ze zei dat ze het me beter kon laten zien, maar ik moest beloven niet bang te zijn. Op dat moment veranderde ze in een prachtige grijze wolf en ik geef toe, ik had wel een beetje angst. Angst voor het onbekende, omdat zoiets toch niet kan. Uiteindelijk veranderde ze weer terug en ze vroeg aan me of ik het nog steeds wilde.' 'En je stemde in, toch?' 'Ja, maar dat was voordat ik de ongelofelijke pijn in mijn pols had gekregen die de beet veroorzaakte. Ik was meteen weggerend omdat ik dacht dat ik zou sterven. En eigenlijk was ik dat ook. De oude Tyler stierf, en de nieuwe werd herboren. Zo voelde ik me ook. En eindelijk krijg ik alles wat ik ooit wilde.' 'En wat je het allerliefste wilde was Sophie?'vroeg ik aan hem en ik hoopte dat hij eigenlijk nee zou zeggen. Maar dat mocht natuurlijk niet zo zijn. 'Natuurlijk! Ik kan niet geloven dat ze me eindelijk leuk vind.' Hij leek zo gelukkig maar zelfs ik wist dat Sophie echt niet van hem hield.
'Kom jongens, we hebben genoeg bijgepraat.' We liepen terug naar de anderen en Mila stond duidelijk op het punt om alweer te vertrekken. 'Zie ik je morgen?'vroeg ik nog aan Tyler, die eindelijk weer glimlachend naar me lachte. 'Natuurlijk.' Ik liep weer terug naar Drake die een beetje achterdochtig me aan stond te staren. 'Dus waar hadden jullie het net over?' 'Gewoon, wat dingen. Hoezo?' 'O, niks hoor. Was gewoon nieuwsgierig'lachte Drake een beetje nerveus omdat hij al merkte aan mijn toon dat ik geen zin had om er met hem over te praten. 'Goed, gaan jullie mee?' Ik keek toe hoe Mila weer in haar wolf vorm veranderde net zoals de andere jongens. Tyler was zo wit, dat hij als enige echt opviel in het bos. Ze verdwenen meteen weer uit het zicht maar de witte wolf bleef toch nog even staan en liet een luid gejank horen.
'Sssh, niet naar binnen gaan'hoorde ik Daniel zachtjes zeggen die voor de voordeur van het huis op een stoel zat. 'Waarom?' Ik hoorde binnen wat geluiden en Daniel begon meteen te grijnzen. 'Zeg nou, wie zijn binnen?' 'Jared en Gina.' Ik hoorde meteen een glas keihard breken, wat natuurlijk betekende dat ze weer ruzie hadden. 'O, nee hè. We moeten iets doen!' Maar Daniel bleef nog steeds op de stoel zitten. 'Kalm aan, voor je het weet hebben ze het alweer bijgelegd.' Maar daar geloofde ik natuurlijk niks van.
Op een gegeven moment schoot de deur open en Daniel ging meteen aan de kant. Het was Gina en ze had duidelijk een koffer in haar handen. 'Ik ga!' Ze was ongelofelijk woedend en niemand leek haar tegen te kunnen spreken. 'Waar ga je dan heen?' Ik rende achter haar aan maar ze keek zo fel uit haar ogen dat ik meteen stopte. 'Waag het om me te volgen!'schreeuwde ze en meteen verdween ze tussen de bomen door. Ik wilde haar juist wel volgen maar de sterke greep van Daniel hield me tegen. Samen renden we naar binnen en ik zag Jared tegen de muur aanzitten met een scherf glas in zijn hoofd geprikt, waar bloed uit stroomde. 'O, dit kan ik niet geloven.' Ik pakte een nat doekje van het aanrecht en liep meteen naar Jared toe. Daniel zat al bij hem en het leek erop dat Jared bewusteloos was. 'Haar kun je wel een psychopaat noemen. Geen wonder dat ze in een inrichting zat.' Ik probeerde voorzichtig het scherf glas weg te halen maar hij zat erg diep, waardoor het lastiger werd. 'Laat mij maar'zei Daniel en met zijn scherpe wolven nagels kon hij het stuk glas in één keer eruit halen zonder nog meer schade aan te brengen. 'En nu? Het ziet er nog steeds ernstig uit.' 'Ik weet wel een oplossing maar ik heb het nog nooit gedaan.' Daniel greep Jared zijn hand vast en ik keek toe hoe het bloed in zijn aderen zichtbaar werd en Jared probeerde te genezen. Het kostte Daniel duidelijk veel moeite en ik zag de zweetdruppels langs zijn gezicht lopen. Het leek te werken maar dat was maar schijn. Het had duidelijk geen effect. 'Ik kan het niet, Jennifer.'
