'Wat jammer, ik zie je nog wel. Misschien na de vergadering?' De dame gaf nog even een flirterige knipoog naar Blake, die mij alleen woest kon maken. Het kon me even niets meer schelen als hij me zou zien. Ik kon hem hier niet zomaar mee laten wegkomen. Hij liegt als ie barst. Of loog hij niet tegen haar? Voelde hij echt niks meer voor mij? In één keer kwam ik van mijn plaats, met mijn vuisten gebald. Ik wilde geen herrie schoppen, niet op zo'n speciaal bal als deze. Maar Blake kon niet doen alsof ik niets voor hem betekende. 'Hé!' Ik tikte hem op zijn rug aan, waardoor hij in één ruk omdraaide. 'Wat doe jij hier?'vroeg hij een beetje verbaasd en op een dreigende toon. Alsof hij me liever hier niet wilde hebben. 'Ik mag doen wat ik wil'zei ik om zijn blik te beantwoorden, terwijl ik mijn armen over elkaar heen kruisde. 'Je bent op verboden terrein, Jennifer. Ga terug naar huis.' 'Wij hebben haar uitgenodigd, dus mag ze hier best wel komen'hoorde ik opeens iemand zeggen, en ik keek opzij naar Drake die zijn arm om mijn middel sloeg. Blake keek eerst een beetje verbaasd, maar gaf meteen aan dat het hem eigenlijk niks boeide. Drake wist ook niet wat hij zag, hij dacht dat Blake hem meteen zou aanvliegen, maar dat deed hij niet. 'Als je het niet erg vind, ik heb meerdere dingen te doen. Belangrijke dingen..' Hij draaide zich moeiteloos om, en liep naar de hoge trap, die naar de tweede verdieping leidde. De plek waar de vergadering zou worden gehouden. 'Als je het niet erg vind, ga ik ook maar. Je kan beter optijd zijn dan te laat'zei Drake, die nog even naar me glimlachte en me losliet. 'Nee, is goed. Ik ben hier als je me zoekt..'fluisterde ik zachtjes, en keek hoe de twee jongens de trap op verdwenen.
'Jennifer..' Een zachte stem fluisterde in mijn oor, waardoor ik meteen op scherp stond. Maar niemand leek er te zijn. 'Jennifer..'begon de stem weer, en alweer keek ik om me heen. Nog steeds niemand. 'Wie is daar?' 'Je moet iets voor me doen, Jennifer..' Het bleef even stil, maar iets in mijn lichaam zette een knop om. De controle over mijn lichaam begon ik te verliezen, alsof iemand anders me overnam. Ik wandelde, zonder erbij na te denken, de balzaal uit en kwam Garbald tegen. 'Mevrouw Hale, waar gaat u naartoe?' Ik was niet in staat om te antwoorden, iets weerhield me. Er was iemand mijn lichaam aan het beheersen. Ik was mezelf niet meer! 'Ik moet weg'antwoorde een stem uit mijn mond, maar zelf bedacht ik de woorden niet. Iemand anders sprak voor me. Was dit het werk van de jagers? Maakte de alfa's dit ook mee? Zenuwachtig bleef ik mezelf volgen, welk pad ik nu weer ging inslaan. Ik keek toe hoe ik de doorns wegsloeg bij de ingang, waardoor ik naar buiten stapte. Ik had geen idee waar mijn lichaam heen wilde gaan, maar hij had duidelijk haast. Ik zette het op een rennen, en niet zomaar. Ik had nog nooit zo hard gerend in mijn hele leven. Ik wist niet eens dat ik dat kon.
'Wees niet bang, blijf maar rustig'fluisterde die rot stem weer in mijn oor, maar rustig blijven was onmogelijk. Het gevoel om gevangen te zitten in je eigen lichaam, en in staat te zijn niks te doen, was een ramp. Ik bleef rennen, naar een onbekende plek, diep in het bos. Het was donker, ik kon niks zien, maar mijn lichaam wist precies welke kant hij op moest. Ik wilde dat iemand me stopte, wie dan ook. Ik wilde niet meer rennen. Waarom kon ik mezelf gewoon niet tegenhouden!? Wat was er aan de hand!? En op dat moment gebeurde het. Met een stevige klap werd ik op de grond gegooid, waardoor ik in één keer weer mijn lichaam en mijn geest weer kon bedwingen.
'Wat was dat?' Ik voelde opgelucht aan mijn hoofd, terwijl een gedaante voor me stond. 'Gray!?' Hij glimlachte vals naar me, hij was duidelijk niet blij dat ik zomaar verdwenen was. 'Je dacht toch niet dat je zomaar van me af was, hè'grinnikte hij, en hij trok me meteen omhoog. 'Laat me gaan, het is oké!' Hij schudde ontevreden zijn hoofd en keek in de verte, naar de richting die ik op wilde rennen. 'Heb je een doodswens!? Dat is jagersgebied, ze killen je het eerste moment dat ze je zien. Ze kunnen niet wachten op een tweede kans.' 'Nee, nee. Ik wilde niet.. Ach, laat maar'zei ik terug, aangezien ik zelf nog niet goed wist wat er aan de hand was. Hij pakte mijn armen stevig beet en bond die achter me rug. 'Lopen!' Hij trok me de andere kant op, en samen liepen we met wat verzet verder.
'Waar breng je me naartoe!?'schreeuwde ik boos naar hem, maar hij bleef alleen maar zwijgen. Totdat ik langzaam het bos weer begon te herkennen. 'Ga je me weer vastbinden!?' Boos keek ik toe, hoe we weer bij het gedoofde vuur kwamen. Aan de boom zat nog steeds kapot touw gebonden maar Gray leek er geen moeite te hebben om dat alsnog weer om mijn handen te binden. 'Deze keer zal je niet ontsnappen!' 'Ach, hou toch eens je bek. Ik krijg mezelf wel los!'schreeuwde ik naar hem, maar dat was moeilijker dan ik dacht. Vooral omdat Gray mijn verzet een beetje vermoeiend vond. Ik keek toe hoe hij uit zijn zak een grote rol duct tape haalde en over mijn mond plakte. 'Je denkt toch niet dat ik onvoorbereid ben. Dan heb je het mis!' Hij grinnikte bij het idee dat ik nu echt zijn gijzelaar was, en liep terug naar het vuurtje, om die weer aan te krijgen. 'Mmmmh...mmmmh.' 'Ik hoor je niet!'lachte hij gemeen naar me terug, terwijl ik nog steeds mijn best deed om mezelf los te krijgen. Wat toch niet zou lukken, aangezien ik mijn weerwolven kracht even leek kwijt te zijn. Niet dat ik dat erg vond, ik was al blij dat ik weer mezelf kon besturen in mijn eigen lichaam. Tjonge, wat een hel was dat. Maar nu zat ik toch even in de nesten. Met niemand die me kan redden..
