'Cade! Cade!' Met mijn handen ging ik gestrest door mijn haren. Zoekend door alle gangen van het College. 'Jennifer? Wat is er mis.' Ik zag hoe de jongen, die eigenlijk Blake zijn beste vriend was maar nu ook die van mij, op me af kwam lopen. Ik omhelsde hem en de tranen vloeiden over mijn gezicht. 'Rustig maar..' Ik voelde hoe hij mij probeerde gerust te stellen maar het hielp niet. 'Die achterbakse klootzak!'zei ik met tranen in mijn ogen. 'Jen, Jen, vertel nou wat er aan de hand is.' Ik probeerde tot rust te komen en Cade aan te kijken zonder weer helemaal te flippen. 'Je maakte echt geen grapje, Cade..' 'Bedoel je over Blake en dat meisje?' 'Hoe weet je dat? Wat heeft hij allemaal gezegd?' Blake schudde zijn hoofd en wees in de verte, naar Blake en Lacey die op het punt stonden elkaar bijna te gaan zoenen. 'Dit meen je niet! Ik ga erheen, het boeit me echt niet.' Ik voelde hoe de sterke arm van Cade me tegenhield en hoe hij me weer terugtrok. 'Het is niets, Jen. Hij voelt niks voor haar. Het is een soort... afleiding.' 'Afleiding!?' Cade wist me alleen maar bozer te maken en misschien wel verdrietiger tegelijkertijd. 'Hij kon ook gewoon wat gaan sporten of een nieuwe hobby zoeken. Hij hoeft niet ieder meisje te versieren om zich af te leiden. Kom op zeg!' Ik wilde me uit de greep van Cade losrukken maar dat lukte niet. 'En wanneer gaat ie haar bijten dan, hè? Dat was toch het probleem. Nou, als hij haar niet bijt, bijt hij mij toch ook niet'zei ik fel tegen Cade en ik kon niet wachten op zijn reactie. 'Het punt is dat hij niet om haar geeft dus hij kan niet zijn beheersing kwijtraken.' 'Hoe weet je dat nou zeker? Hoe kan hij me dit in hemelsnaam aandoen.' Ik balde mijn vuist en nog steeds verzette ik me tegen Cade. 'Rustig blijven, kijk toch eens naar zijn gezicht. Zie je dan niet dat hij niet blij is.' 'Dat kan me niks schelen. Hij gaf dus duidelijk niks om mij! Hoe kan hij opeens iets met een ander hebben!' 'Jen, blijf nou kalm.' Ik merkte dat het Cade nogal moeite kostte om me tegen te houden. Hij wilde me natuurlijk geen pijn doen maar hij wilde me ook niet loslaten. 'Laat me maar los, ik kan dit toch niet meer aanzien..' Ik voelde hoe hij me langzaam liet gaan. 'Ik weet dat je van hem houd.' We gingen samen op een bankje zitten terwijl ik de tranen wegveegde. 'Ik weet niet eens of dat zo is, Cade. Ik ken hem amper.. Dat is wel duidelijk..' Medelevend pakte hij mijn hand vast en ik legde voorzichtig mijn hoofd op zijn schouder.
'En hoe vind je hem nou?'vroeg Lacey aan me nadat onze biologie les was afgelopen. 'Probeer niet te veel aan hem gehecht te raken, okay.' 'Ik weet niet, hij heeft iets over zich waardoor ik hem steeds leuker vind'glimlachte Lacey helemaal in de wolken maar eigenlijk wilde ik er liever niks over horen. 'Ja, hij is leuk maar wacht maar af tot hij je hart breekt.' 'Mmh, dat gaat nog lang duren denk ik. We hadden net onze eerste zoen en het was net alsof er een soort vonk op me oversloeg.' 'Heb je hem dus wel gekust?' Ik probeerde niet teveel van mijn emoties te laten merken maar dat was al moeilijk genoeg. 'Jazeker, hij vond het ook fijn hoor. Hij is natuurlijk hartstikke stoer dus hij liet niet al te veel merken maar ik merkte dat hij ervan genoot. 'Genoot!? Weet je het zeker?' 'Tjonge, rustig maar. Ben je ook verliefd op hem ofzo?' 'Nee, nee natuurlijk niet. Ik vind het gewoon leuk voor jullie'loog ik en gelukkig vond ze het een goed excuus want ze ging meteen verder met praten. 'En natuurlijk vroeg ik hem ook waarom hij me zo leuk vond en weetje wat hij zei.' 'Nou?'vroeg ik aan haar. 'Hij zei dat hij vond dat ik de allermooiste ogen had, zo romantisch!' Ik stond eigenlijk een beetje op ontploffen maar gelukkig liet ik niks merken. 'Wat leuk voor je'lachte ik met mijn allerbeste neplach en ik liep samen met haar naar de grote hal. 'Heb je ook een tussenuur?' 'Ja, gelukkig wel. Al die lessen zijn zo moeilijk vol te houden'grinnikte Lacey naar me. 'Maar ik kan me schatje weer zien dus ik zie je wel weer, doei!' En daar verdween ze weer.
Natuurlijk besloot ik maar te gaan studeren, alleen aan een tafeltje, maar veel van het leren kwam er niet van. Ik werd steeds aangetrokken door Lacey en Blake die elkaar de hele tijd aan het zoenen waren. Om van te kotsen gewoon. Dus besloot ik maar naar buiten te gaan om een beetje van de frisse lucht te genieten. Die had ik heel hard nodig. Terwijl ik alleen op een bankje zat en naar de lichtblauwe lucht keek hoorde ik een geruis achter me. Ik was nu wel aan het geluid gewend geraakt maar nog steeds vroeg ik me af wie het was. 'Moeilijk hè..' De stem van Drake hoorde ik door mijn hoofd gaan maar waar ik ook keek, hij was nergens te zien. 'Je mist hem of niet soms..' 'Drake! Drake!' Ik voelde een hand op mijn schouder en ik keek omhoog in het angstaanjagende gezicht van Drake. 'Ik kan de haat over je hele lichaam voelen'grijnste hij en ik bleef stokstijf stilzitten. 'Je mag best schreeuwen hoor, daar geniet ik van.' Ik stond op omdat ik genoeg van hem had. 'Ga je nu al weg? Wat een schande.' Hij bleef grijnzen en zijn ogen gloeiden weer rood. 'Laat me met rust.' Ik liep snel weg en gelukkig hield hij me niet tegen. Op het moment dat ik toch even omdraaide was de man alweer in zijn zwarte wolf gedaante veranderd.
'Je alfa besloot me net nog even een bezoekje te brengen'zei ik tegen Cade die net de trap af kwam lopen. 'Drake kan best aardig zijn, alleen mensen liggen hem niet meer zo'legde Cade me uit en samen liepen we naar het hoekje waar ik altijd stond. 'Het lijkt net alsof hij haar opzuigt..' De rillingen liepen over mijn lichaam. 'Ben je nog steeds zo met Blake bezig?' 'Denk je nou echt dat dat binnen een paar uur over is? Maar ja, bij jongens is dat natuurlijk totaal anders. Die vergeten elk meisje binnen een paar seconden en gaan verder met hun leven.' 'Misschien moet je je hoofd gewoon een keer leegmaken, Jen. Er is een feestje vrijdag en misschien heb je zin om met me mee te gaan.' 'Echt? Wat lief van je!' 'Tuurlijk, het begint om negen uur s'avonds dus als je wilt kan ik je ophalen.' 'Ik kan niet wachten!' Ik glimlachte naar hem en ik merkte dat ik Lacey en Blake alweer een beetje vergeten was.
