'Help me..' Met moeite liep ik met de sneeuwwitte wolf in mijn armen. Zijn ogen glinsterden in het licht van de maan en zijn zachte haartjes prikkelden tegen mijn kin. Het was zwaar. Maar ik kon hem daar niet achterlaten. Ik moest hulp zien te krijgen. Langzaam dwaalden we samen door het bos en ik voelde me weer door mijn knieën zakken. Ik kon niet meer. Voorzichtig zette ik de wolf neer en meteen ging er een hele last van mijn lichaam af. De wolf had medelijden maar ik zag zelf ook wel dat hij niks kon doen. Zijn nek was gebroken en zichzelf helen kon hij nog niet. 'Help ons!'schreeuwde ik weer hopeloos maar nog steeds geen reactie. De rillingen liepen over mijn lijf. Het was zo donker en zo stil. Tranen dwarrelden nog steeds langs mijn gezicht. Met mijn blik op de wolf gefocust probeerde ik weer op te staan maar het ging niet. Ik had de kracht er niet meer voor. De wolf sloot zijn ogen en legde zijn hoofd neer. Ik kon het niet aan om hem zo'n pijn te zien lijden. 'Help me dan!'probeerde ik nog een keer maar nog steeds tevergeefs. Mijn oogleden werden zwaar. Te zwaar. Elk moment leek een marteling om mezelf wakker te houden. Mijn zicht werd waziger en ook ik legde mijn hoofd neer. Alleen een schim zag ik op me aflopen. Een schim die ik niet kon herkennen. Het enige wat ik nog kon horen was zijn zachte stem. 'Rustig maar..' En na die woorden werd het allemaal zwart.
'Word wakker! Word wakker!' Twee armen schudde me in het rond en meteen schoten mijn ogen open. Ik keek om me heen. Naar de grote bank waar ik op lag en de warme zachte dekens waarin ik ingewikkeld was. 'Waar ben ik?' 'Bij ons.' Het glimlachende gezicht van Daniel probeerde me gerust te stellen maar door Drake zijn serieuze blik was dat nogal moeilijk. 'Wat is er gebeurd!? Hoe konden jullie zo dom zijn!' 'Het spijt me, ik had nooit verwacht dat dit zou gebeuren..' Een beetje schuldig keek ik naar onder en Drake zuchtte meteen. 'Ik ben blij dat je veilig bent. Jullie allebei.' Drake keek naar de jongen die op de andere bank lag. Hij was nog niet wakker en hij leek dat binnenkort nog niet te worden. 'Gaat het met hem?' 'Zoals je ziet is hij wel weer in staat geweest om zichzelf terug te veranderen. Maar er is nog een lange weg te gaan. Zijn nek gaat gelukkig alweer beter maar die verwondingen duren nog wel even.' Zijn blik schoot weer meteen naar mij wat me een beetje bezorgd maakte. 'Ik vraag me alleen af waarom jullie niet vermoord zijn. Zo te zien waren de alfa's weer bezig en het is ongelofelijk dat jullie nog leven.' Zelf wist ik ook niet precies. 'Het was nogal vaag.. misschien kan ik het morgen proberen uit te leggen?' Drake knikte en ik hoorde hoe Tyler langzaam weer wakker werd.
Voorzichtig liepen we met zijn allen de trap op naar onze kamers. 'Ik wil je nog bedanken dat je me gered hebt.' Tyler liep nog een beetje mank en de krassen waren op zijn hele gezicht en lichaam te zien. Hij had echt gevochten voor zijn leven. 'Ik zou het zo weer doen, alleen weet ik niet precies wat ervoor zorgden dat ze stopten met aanvallen.' Tyler knikte die niet echt zoveel meer herinnerde van het gevecht. 'Goed, welterusten.' 'Ja, ga maar lekker slapen. Ik hou wel de wacht'grinnikte ik al kreeg ik toch moeite om mijn slapeloosheid te beheersen.
'Zo onschuldig en zo klein.' Ik lag op mijn rug en voelde een vinger over mijn gezicht glijden. De stem herkende ik uit duizenden en ik opende mijn ogen van schrik. 'Nee, waarom!?' Ik stond gestrest op en kon niet geloven dat ik zo dom was om toch in slaap te vallen. 'Ben je dan niet blij om me te zien?' Blake zijn grijnzende blik keek me aan terwijl ik voor mijn bed stond. 'Ik wou dat je gewoon uit mijn leven verdween.' Mijn toon klonk jammerend en deze keer kreeg de Blake die in mijn nachtmerries altijd gemeen en harteloos was, een andere blik op zijn gezicht. 'Is dat wat je echt wilt?' Hij ging langzaam op het bed zitten en ik zag dat hij naar me gebaarde om dat ook te doen. 'Ja'antwoorde ik kortaf en ik deed wat hij vroeg. 'Je hebt dus nooit van me gehouden.' 'Ik heb van je gehouden. Ik heb om je gerouwd. Nu wil ik je gewoon vergeten..' 'Vergeet me dan.' Ik keek naar beneden en alweer hoorde ik hem grinniken. 'Dat kan je niet, hè.' 'Ik wou dat ik het kon. Het zou allemaal zo makkelijk zijn geweest. Dan kon ik eindelijk verder met mijn leven.' 'Ben je vergeten wie hier nou echt de boosdoener is? Jij, Jennifer. Jij bent degene die een onschuldige jongen heeft vermoord. Degene die mij zomaar op de grond liet sterven. En jij denkt dat je dat kan vergeten!?' Meteen gaf hij me het schuldgevoel terug die ik dacht kwijt te raken. 'Ik wilde het niet.. ik wilde je geen pijn doen..' Maar met dat antwoord leek hij nog steeds niet tevreden. 'Je bent net zo harteloos en gebroken als mij, Jen. En dat zul je altijd zijn. Totdat je echt laat zien wie je bent. En op dat moment beloof ik je met rust te laten.' 'Hoe bedoel je!?' Blake antwoorde niet meer. Het leek alsof hij versteent was. Alleen zijn ogen staarden me langzaam aan. 'Tot de volgende keer, Jennie.' De grijns op zijn gezicht kwam terug en ik voelde het geschreeuw uit mijn lichaam ontwaken.
'Jennifer! Jennifer!' Bang schrok ik wakker in de armen van Tyler. We lagen samen op de grond en ik voelde hoe hij zachtjes door mijn haren ging. 'Het is allemaal goed'fluisterde hij zachtjes en ik keek in zijn stralende ogen waarin mijn weerspiegeling sprankelde. 'Wat doe je hier..?'vroeg ik maar hij legde zijn vinger op mijn mond. 'Ga maar weer rusten..' Zijn vertrouwde stem gaf me een veilig gevoel en ik sloot voorzichtig mijn ogen. Natuurlijk bleef ik wakker maar het gevoel hoe Tyler mijn haren streelde voelde zo rustgevend. 'Ik ben bij je..'zei hij nog en ik merkte dat hij ook zijn ogen sloot.
