Nadzieja

⚫31

~~Ross~~

- Ale... musisz mnie najpierw pocałować.- uśmiechnąłem się łobuzersko.

- Chyba zrezygnuje.- powiedziała onieśmielona.

- Ale ja nie. Nie tym razem.

Pokiwała wolno głową.

Zbliżyłem się do niej jeszcze bardziej.

Położyła ręce na moich ramionach.

- Już jestem twój.- szepnąłem i pocałowałem ją w usta.

Kiedy się od niej odsunąłem zobaczyłem na jej twarzy słodki uśmieszek.

Wywróciłem oczami i przytuliłem ją.

- Kocham cię.- szepnęła.

- Miło, że w końcu to mówisz.

- Przestaniesz wymiotować?

- Nie wymiotuje... na razie.

- Serio?

- Tak. Teraz nic nie jem.- powiedziałem i wtuliłem się w jej szyje.

- Dlaczego?

- Nie wiem... Po prostu...Nie rozmawiajmy teraz o tym.

- Mówisz, że nie chcesz rozmawiać o swojej chorobie?

- To nie choroba.

- To jest choroba.

- To nie jest choroba, to moje życie. Musisz to zrozumieć.

Pokręciła głową.

Odsunąłem się od niej.

- Muszę iść... nie chcę, żeby ojciec dowiedział się, że wyszedłem.

- Okej.- westchnęła.

- Jesteś zła?

- Nie... Po prostu... szkoda, że już idziesz.

- Zobaczymy się jutro.- powiedziałem uspokajającym tonem.

- Okej.

Pocałowałem ją w policzek i wróciłem do domu.

Z racji, że byłem już w piżamie wlazłem pod kołdrę i zasnąłem.

7 sierpień, niedziela

Wstałem z wielkim uśmiechem na twarzy.

- Mam dziewczynę. Mam dziewczynę.- śpiewałem cicho.

Wciąż w piżamie przeszedłem przez okno do MOJEJ DZIEWCZYNY.

Spała.

Usiadłem obok niej i nachyliłem się nad nią.

Dmuchnąłem jej w ucho.

- Mmmm...- mruknęła i złapała się za ucho.

Zaśmiałem się cicho.

- Jeszcze raz mnie tak obudzisz, a cię walne.- mruknęła i zrzuciła mnie z łóżka.

- Au.- jęknąłem.

Natalie się tylko zaśmiała.

Wstałem.

- Nie śmiej się ze mnie.- skarciłem ją.

Usiadła.

- Bo co? Zerwiesz ze mną?- zaśmiała się jeszcze raz.

Na te słowa uśmiech pojawił mi się na twarzy. Nie wiem czemu, ale przez chwilę pomyślałem, że ona uważa, że nie jesteśmy parą.

- Nie zerwę, bo cię kocham.- zaśmiałem się i usiadłem obok niej.