I'll take you to another world -harry styles fanfic

Hoofstuk 28

-Harry's pov-

Als ik dan op school kom, zie ik dat Melody's fiets er al staat. Ik zet mijn fiets in de fietsenstalling, naast die van Melody. Ik zet hem netjes neer inplaats van hem neer te gooien, om te laten dat ik echt niet zo meer ben. Ik loop naar binnen en zie Melody helemaal alleen in de aula zitten. Ik voel me raar. Pijn. Ik heb er zoveel spijt van dat ik alles gister aan haar heb vertelt. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ze is aan het schreeuwen. Ze stopt als ik mijn hand zachtjes op haar schouder leg. Dan gaat ze opzij, zodat mijn hand van haar schouder afglijdt. Ik kijk haar aan, maar ze weigert om mij aan te kijken. Dan staat ze op en ik doe een stap naar achter, zodat ze genoeg ruimte heeft. Nog altijd kijkt ze me niet aan. Ze gunt me niet eens een korte blik. Niet alles dringt door, maar deze zinnen duidelijk wel: "Ik kan het niet aan dat je al die mensen wat aangedaan hebt" en "Het is misschien beter als we niet meer met elkaar om gaan." Ik kijk haar aan. Knak. Er knakt letterlijk iets in mijn lichaam. Het doet zeer. Ineens voel ik veel woede opborrelen. Ik deed zo hard mijn best om eerlijk tegen haar te zijn, voor één keer niet te liegen, en deed zo mijn best om een goede vriend voor haar te zijn. "Jij ook al!' Schreeuw ik boos, en ik ren weg. hard. Ik zit straks toch op Rebount, en zij in de klas. Ik ren naar het lokaal waar ik gister zat, ,en plof achterin het lokaal neer.De bel gaat toch zo. Niemand mag me zien huilen, niemand. Ik veeg ruw tranen weg. Dit is de eerste keer dat ik in het openbaar aan het janken ben. Wat ben ik nu weer voor man? Het lukt me eindelijk om de tranen weg te krijgen. Net op tijd.

De bel gaat, en niet veel later komt dezelfde docent weer binnen, met een rood hoofd vol woede. "Zo, dus jij dacht even om f*cking weg te lopen? Dat gaat je echt nooit meer lukken!" Schreeuwt hij. Ik kijk naar de manier waarop hij naar de deur loopt, en iets uit zijn zak haalt. Sleutels. "Geen pauze voor jou, stuk tuig" Zegt hij boos. Ik zucht diep, en zeg niks. "Waar dacht je gister wel niet heen te gaan? Waar dacht je heen te gaan?" Hij komt boos op me af. Ik zeg niks, want daar heb ik ook geen behoefte aan. "Nou?!' Hij word bozer en bozer, maar ik zeg niks. Dan voel ik een felle pijnscheut tegen mijn wang. Uit automatisme schiet mijn hand naar mijn wang. Hij heeft me geslagen, en niet zacht ook. "I-ik ging naar huis" Zeg ik zachtjes en schor. "De volgende keer antwoord je meteen als ik je wat vraag" Bromt hij. "We gaan nu verder met Economie" Zegt hij koel. Ik knik zachtjes en pak mijn boeken. Ik weet zeker dat mijn wang rood is. "wie niet luistert, moet voelen" Zegt hij nog en begint vanalles op het bord te schrijven. Als de bel na twee uur gaat sta ik op, om naar de aula te lopen. "geen pauze voor jou, weet je nog?" Zegt hij lachend. "Begin maar alvast met Frans" Zegt hij nog altijd lachend. Dan gaat de laatste bel. Ik hoop niet Melody tegen te komen, want die dude heeft me nog een paar klappen gegeven. Ik loop achter hem aan de deur uit en trek hem achter me dicht. Ik kijk kort om me heen of ik melody zie. Niets. Ik loop naar het fietsenhok, en zie haar daar staan. Ik slik kort en loop naar mijn fiets, die nog altijd naast die van haar staat. Het duurt een tijdje voor ik mijn sleutel vind. Het is heel stil. Zonder iets te zeggen haal ik hem van het slot. "Harry? Hoe kom je aan die blauwe plekken?" Hoor ik haar uiteindelijk zeggen. Ik haal bot mijn schouders op en fiets weg, met een omweg, zodat we allebei een andere richting op gaan. Waarom ga ik niet gewoon door met wat ik deed? Ik had er plezier van, werd er rijk mee en had vrienden. Of ik nu stop of niet, speciale meiden worden toch niet bevriend met mij. Waarom zou ik dan überhaupt stoppen? Ik zucht. Toch weet ik ook wel dat het slecht is. maarja. Ik stap op mijn fiets en fiets naar huis, hopend dat mijn moeder geloofd dat ik een straatgevecht deed. Ik ga niet zeggen dat een stomme docent me zo te pakken heeft kunnen nemen. Doordat ik met mijn gedachten heel ergens anders was, knalde ik bijna tegen een lantaarnpaal aan. Ik zucht en let op de weg. Even later ben ik thuis, en ik gooi mijn fiets tegen de schutting. Ik ga zitten en begraaf mijn hoofd in mijn handen. Ik ben een mislukking, net zoals die man zei.

---

Vote, comment and share x liselotte