I'll take you to another world -harry styles fanfic

Hoofdstuk 34

-Harry's pov.-

We blijven raar doen en gek dansen, totdat we een stem horen. Blijkbaar erg bekend bij haar, maar ook bij mij zit er een sprankje herkenning in. Ik draai me om, en zie dat het haar ouders zijn. Serieus? Ik sta kort sprakeloos, en voel dat Melody me meetrekt, in een andere richting dan dat haar ouders stonden. Ik slik kort. Als ik me ermee ga bemoeien, word het allemaal alleen maar erger. En dat kan absoluut helemaal niemand goed gebruiken. Ik kijk kort achterom en zie Melody wegrennen. Haar ouders willen haar achterna gaan, maar ik weet dat ze dat niet graag heeft, dus ik doe er alles aan om hun tegen te houden. "Ze is geen kleuter meer! Laat haar haar eigen keuzes maken!" Probeer ik nog, maar blijkbaar schoot het bij haar vader in het verkeerde keelgat. Terwijl ik mijn blik op Melody's moeder heb, voel ik iets hards tegen mijn oog aan. Een bekend gevoel. Een blauw oog. Hoe vaak ik er wel niet een heb gehad. Ik houd mijn hand kort tegen mijn oog aan en kijk haar ouders ontdaan aan. "Is dit hoe jullie met problemen omgaan? Volwassen hoor!' Roep ik spottend, en krijg al gauw nog een vuist tegen mijn wang aan, waar al een grote blauwe plek zat. Ik zie er niet uit. Ik duw mijn kiezen boos op elkaar en ren weg, in de richting waar Melody heen ging. Ik ren door het bos, in de hoop haar tegen te komen. Dan ren ik naar haar huis, die vanaf hier niet zo ver weg meer is. Ik kijk door het raam heen, en besef dat er dan ook niemand thuis is. Ik ren naar huis. Kleine kans dat ze dar is, maar dan kan ik in ieder geval wat aan mijn oog doen, voordat het erger wordt. Bijna hijgend kom ik thuis aan en open ik de deur, waarna ik zie dat Melody op de bank zit. Ik slaak een zucht van opluchting. "Hier ben je" Zeg ik en ik glimlach klein. Mijn hoofd doet ontzettend veel pijn, maar ik ben er aan gewend, dus zo veel last heb ik er niet van. Hier is ze ten minste veilig. Haar ouders weten toch niet waar ik woon. Ik kijk haar aan als ze schrikt en vraag wat er is. "Je vader sloeg me' Zeg ik dan, zodra ik weer besef waar ze het over heeft. "Het is niet erg" Zeg ik zachtjes, en ik kijk naar mijn moeder, die met een koude doek aankomt. "Mam, dat hoeft echt niet, ik heb al vaak genoeg een blauw oog geha-" Mijn moeder negeert me en drukt de doek tegen mijn oog. Ik sluit mijn andere oog automatisch, want het doet echt veel pijn. "Mahm.." Zeg ik uit schaamte. Ik doe gegeneerd een stap naar achter, maar ze blijft het doekje tegen mijn hoofd houden. "Houd je hoofd eens stil, zo gaat het alleen maar sneller over' Zegt ze. Ik bijt op mijn lip, dat is wel zo, maar het staat zo pussy als je moeder je blauwe oog aan het behandelen is. Na een tijdje krijg ik haar zover dat ze het doekje van mijn hoofd afhaalt. "Thanks' Ik zucht kort en kijk naar Melody. "Wat ga je nu doen?" Vraag ik, terwijl ik naast haar op de bank ga zitten. Ik kijk haar met een pijnlijke glimlach aan. Ze haalt haar schouders op. 'Ik zou het ook niet weten als ik jou was" Zeg ik een beetje medelevend. Ik kijk naar mijn moeder. Ze is een geweldige vrouw. In tegenstelling tot mijn vader. Hij is altijd aan het werk, en heeft mij ook wel eens geslagen. Word je hard van, zegt hij. Ik staar een beetje wezenloos voor me uit, en probeer de trekkende huid op mijn gezicht te negeren. Soms ben ik bang dat Melody's ouders erachter komen waar ik woon. "Gaat het echt wel met je verwondingen?" Vraagt ze dan, terwijl ze mijn kin naar haar toe draait. "Ja, ja, het zijn maar blauwe plekken" Zeg ik met een zwakke, pijnlijke glimlach. Ik kijk haar aan. "Het gaat vanzelf over, het is wel eens erger geweest' Ik kijk haar glimlachend aan en probeer haar zo een beetje te troosten.

Hope you all liked it :P Vote, comment and share :D x liselotte