I'll take you to another world -harry styles fanfic

Hoofdstuk 39

-melody pov-

Ik grinnik en denk even na. 'Geef me maar jou kleding.' Ik weet dat hij het als grapje bedoeld maar het lijkt me best lekker zitten. Ik trek wat kleding uit zijn kast. Ik loop naar de badkamer en trek het bij mezelf aan. Ik kijk even in de spiegel. Ik zie er niet uit. Het verbaast me dat harry me nogsteeds niet heeft gedumpt nu ik er zo uit zie. Ik walg van mezelf. Ew. En nogsteeds in me wang een beetje blauw omdat me vader me geslagen heeft. Ik zucht en besluit niet meer in de spiegel te kijken, wat moeilijk gaat want er is een grote spiegel in de badkamer dus je word bijna gedwongen om te kijken. Ik kleed me uit en trek een sweater van harry aan en me eigen broek. Ik haar de badkamer deur van het slot en pak de tandenborstel en doe er wat tandpasta op. Ik beginte tandenpoetsen. Elke keer als ik prongelijk kijk in de spiegel sluit ik me ogen stijf en kijk ik de andere kant op. 'Wat doe je melody?' Ik open me ogen en kijk geschrokken naar harry. 'Niks.' Zeg ik met een tandenborstel in me mond. Ik spuug de tandpasta uit en spoel me mond om. 'Waarom kneep je je ogen dicht?' Vraagt hij nogsteeds fronsend. 'Gewoon.' Hij zucht even. 'Je knijpt toch niet zomaar je og-' ik onderbreek hem. 'Omdat ik walg van mezelf, wou je dat horen?' Vraag ik zuchtend. Ik loop langs hem de badkamer uit. Nou, dan weet harry dat ook weer. Ik loop naar harry's bed en plof erop neer. Ik pak m mobiel erbij. Ik kijk naar al de appjes en gemiste oproepen. Van me ouders natuurlijk. En een voicemail. Ik klik erop. Eigenlijk wil ik hun stem niet horen maar ik ben benieuwd wat ze gaan zeggen. 'Melody,..' Het is een tijdje stil aan de lijn. Ik hoor geen woede in me moeders stem. Ze is vrij rustig. 'Je bent hier niet meer welkom.' Ik hoor een piep. Dat was de voicemail? Was dat alles? Ik herhaal de zin wel duizend keer in me hoofd. Je bent hier niet meer welkom. Ze zeiden het echt. Alleen omdat ik met harry omging. Jeez. De tranen rollen over me wangen. Ik kijk omhoog en zie harry in de deuropening staan. Ik bijt op me lip. Hij komt naar me toe en pakt me hand. 'Babe, ten eerste. Ik vind je prachtig. Je moet nergens onzeker over zijn. Je bent mijn meisje.' Hoor ik harry liefjes zeggen. Ik glimlach. Ik veeg me tranen weg. 'Uh harry, me ouders, uh, ik ben daar niet meer welkom.' Ik kijk naar me handen. Waar ik nu heen moet weet ik niet. Ik wil harry niet blijven lastigvallen. Ik moet een eigen huisje. Maar ik heb geen geld. Ik wacht op harry's antwoord. Ik zie hem denken. 'Ik weet niet of je het wilt maar, je kan wel hier een tijdje blijven.' Ik zucht en knik dan. 'Maar ik wil jou niet lastigvallen, en je ouders ook niet.' Ik trek harry in een knuffel. 'Je valt ons niet lastig. Ik moet het alleen nog even vragen.' Ik knik. 'En me kleren dan? Die liggen nog bij me ouders.' Zeg ik zuchtend. 'Die halen we dalijk op.' Ik weet niet of het een goed idee is dat harry mee gaat. Maar ik wil niet alleen. Ik knik kort. Harry loopt naar beneden om het te vragen, hij komt met een big smile op zijn gezicht terug. Ik grinnik. 'Bedankt haz.' Ik sta op en geef hem een zoen. 'Nu maar is de spullen ophalen.' We lopen richting mijn huis. Ik sta zenuwachtig voor de deur met harry naast me. Ik zie een geschrokken gezicht van me ouders. 'Ik kom me spullen ophalen, ik ben toch niet meer welkom?' Zeg ik spottend. Ik loop langs hun het huis in. Ik hou harry's hand vast. 'Waar ga je nu wonen?' Ik glimlach breed. 'Bij harry.' Ze kunnen er niks meer aandoen. Ze willen toch ook niet dat ik op straat ga slapen. Of wel? Zijn ze zo harteloos. Hmm,, vast niet. Ik loop met harry de trap op. 'Wil je alles mee?' Ik schud me hoofd. 'Alleen de belangerijke dingen.' We pakken wat kleding en me make-up en verzorg dingetjes. Na een tijdje zijn we beneden. 'Vaarwel! Tot NOOIT meer.' Zeg ik met de uitdrukking op "nooit" en loop het huis uit.

--
Like it? Vote, comment and share! X christy