I'll take you to another world -harry styles fanfic

Hoofdstuk 44

-Harry's pov-

Ik bijt kort mijn kiezen op elkaar als ze daarna meteen doorloopt naar Jade. Het meisje dat nooit praatte. Nooit. Ik zucht en loop dan met de jongens weg. Ik heb ook mn mannentijd nodig. We gaan richting het dorp, en kopen een fles whisky. We gaan op een bankje zitten en nemen omstebeurten een slok. Ik steek nog een joint op, en neem er een flinke trek aan. Zou Melody het erg vinden dat ik weer met jongens omga? Ik schud de gedachtes van me af. Ik moet niet denken aan wat zij erg vindt, ik moet denken aan wat ík leuk vind. En dat doe ik. Ik glimlahc in mezelf en neem nog een trekje. Na enige tijd is mijn joint op. "Jongens, ik wil meer." Zeg ik dan en ik kijk de groep rond. Iedereen is zo stoned als maar kan. "En ik heb geen geld meer." Zeg ik daarna. Bij iedereen komt er een kleine grijns op zijn gezicht. "Kom" Zegt Jason. We staan op. "laten we een plan gaan maken." Zegt Michael. Ik knik. We lopen met z'n allen naar een steegje. Het begint al te schemeren, dus ik weet zeker dat we iemand tegen zullen komen. "Harry, jij bent het charmantst. Jij zal haar hierheen moeten bregen" Zegt Daron. Ik kijk hem aan. "Kom op, kan Jason dat niet doen?" Vraag ik dan. Ik voel me slecht, want ik heb voor het eerst een serieuze vriendin. "puuuussssyyyyyy"  Hoor ik ze allemaal zeggen. "oke, oke ik doe het al!' Zeg ik licht geïrriteerd. "Daar hebben we Harry weer terug" Zegt Michael lachend. Ik slik. Moet ik dit wel doen of niet? Ik bijt op mijn lip. "Ik laat haar hierheen komen, Jason, jij bent sterk, jij houdt haar vast, en ik...ik zal haar moeten bedreigen hé?" Ik kijk hun allemaal een beetje onzeker aan. Ze knikken. "Jij hebt het meest ervaring'  Ik slik en ik voel dat er gelijk weer een brok in mijn keel wordt gevormd. Ik heb hier het meeste ervaring mee, dus ik mag het mooi weer doen. ZO kunnen de anderen er gemakkelijk mee wegkomen. Maar ik wil  ook niet hun respect voor me verliezen. IK bijt op mijn lip. "Één keer kan geen kwaad" Zeg ik glimlachend. Ik loop naar het einde van het steegje, wat uitmondt op een gewone straat. Ik steek een sigaretje op, en al gauw raak ik aan de praat met een meisje. 'Kom, mijn huis is hier heen. Ik kan je mijn hond laten zien" Zeg ik glimlachend en ik pak langzaam haar hand. Als ze even twijfelt, kijk ik haar diep in haar ogen aan en glimlach. Ik voel mezelf breken van binnen. Dit kan ik niet. Dit ikan ik niet maken tegenover Melody. Ik probeer te stoppen, maar mijn lichaam gaat gewoon door. Ik kan er niet meer tegen. Al snel begin ik haar te zoenen, en we lopen ver het steegje in, waar ze al snel vastgepakt wordt door Jason. Ik zie de angst in haar ogen, en voor het eerst in mijn leven doet het iets met met. Ik slik kort, en Michael merkt dat ik twijfel. "Dude, waar wacht je op?" Hoor ik hem fluisteren. "Je gaat dat wijf nu toch niet laten gaan hé?"  Zegt Mick geírriteerd in mijn andere oor. "N-nee' Zeg ik dan en knik kort. Ik haal een mes uit mijn zak, en buig me over haar heen. "Geef me je geld" Sis ik dreigend. Jason heeft zijn hand voor haar mond, waar alleen maar een gesmoord gepiep uitkomt. IK voel me verschrikkelijk, maar toch ga ik door. Tranen van angst rollen over haar wangen, maar ze geeft haar portomonnee nog neit. Ik leg het mes tegen haar keel aan. "Geef. Me. Jouw. Geld." Herhaal ik en ik kijk haar strak aan. Ik duw mijn mes verder tegen haar keel aan. Ik kan het nie aa om haar te slaan. Dat lukt gewoon niet, en daar ben ik heel blij mee. Ik voel dat iedereen me aankijkt. Ze grist haar portomonnee bang uit haar zak voor zover het lukt. Ze geeft me een paar tientjes, en ik haal mijn mes van haar keel af. Ik sper mijn ogen als ik politiesirenes hoor. Ze worden steeds harder. Iedereen begint weg te rennen, en ik ook. Dan voel ik iets scherps in mijn been. Uit automatische reactie had ik mijn mes laten vallen, die zij naar me heeft gegooid. "Jason! Michael! Mick! Daron!' Roep ik nog, maar niemand komt terug.  Ik lig op de grond, te kermen van de pijn, en ik hoor voetstappen dichterbij komen. Nee nee nee. Ik wil niet weer gepakt worden. Niet álweer. Ik voel dat ik ruw vanuit mijn schouders naar boven word getrokken, en ik slik. De boze agenten slepen me mee naar de politiewagen, terwijl ik nog altijd loop te bloeden. Ruw word ik in de auto gegooid, en naar het bureau gebracht. Hoe heeft iedereen me zo in de steek kunnen laten?

Hope you liked it :), comment vote and share, it makes us very very very happy. xx Liselotte