Everything lost [✓]

Κεφάλαιο 20

Αμαλία
...............

Σήμερα το βραδύ δεν μπορούσα να κοιμηθώ καθόλου, ήμουν πολύ ανήσυχη για το τετράδιο μου με αποτέλεσμα να μην κλείσω μάτι.

Το πρωί ξύπνησα με το ζόρι αφού είχα μόνο τρεις ώρες ύπνου.

Στο δρόμο προς το σχολείο ήμουν έτοιμη να πέσω κάτω από την νύστα.

Έφτασα στο σχολείο, πρώτη ώρα βιολογία, είδα τον Φώτη να κάθεται χαλαρός στο θρανίο του και να με  κοιτάει με οίκτο, αμέσως εκνευρίστηκα όμως δεν έδωσα σημασία απλώς έκατσα στο θρανίο μου.

Σε λίγο ήρθε η καθηγήτρια της βιολογίας αρχίζοντας το μάθημα, τότε
σιγά σιγά τα βλέφαρά μου έκλειναν και με πήρε ο ύπνος.

{...}

Έτρεχα στο διάδρομο του σχολείου, ψάχνοντας αυτό που είχα χάσει.

Ξαφνικά με σταματάνε δύο χέρια τα οποία ανήκαν στον Φώτη.

"Γιατί τρέχεις;"με ρωτάει κάνοντας παύση και συνεχίζει"Μήπως ψάχνεις κάτι;"με ρώτησε με ένα περιφρονητικό ύφος.

"Τ-τι εν-νοεις" τον ρώτησα τραυλίζοντας.

"Μήπως....ψάχνεις αυτό;"με ρώτησε και έβγαλε το μαύρο ΜΟΥ ημερολόγιο έξω από την τσάντα του. 

Τότε ένιωσα τα πόδια μου να λυγίζουν, έναν μεγάλο πόνο στα γόνατα μου, έπεσα κάτω καθώς έχασα την ισορροπία μου, πλέον δεν μπορούσα να τρέξω και να περπατήσω όπως πριν.

Αμέσως εμφανίστηκε το σαδιστικό χαμόγελό του Φώτη, σε λίγο  ακούστηκε το παρνούγο γέλιο του και μετά άχνα και στην συνέχεια πιο δυνατά και καθαρά μια γυναικεία
φωνή να φωνάζει "Σωτηροπούλου; Σωτηροπούλου, ξυπνά!!! Ξυπνά επιτέλους"

Τότε εγώ άνοιξα τα μάτια και πετάχτηκα όρθια. 

"Ο Φώτης το έκανε!!!"φώναξα καθώς είχα ήδη σηκωθεί, ύστερα ακούστηκαν γέλεια από τους συμμαθητης μου.

"Πάντα το ήξερα ότι με ονειρευόσουν" πετάχτηκε ο Φώτης χαρούμενος με αποτελέσματα τα γέλια να γίνουν πιο έντονα το ίδιο και το θυμωμένο βλέμμα της καθηγήτριας.

Πωπω, τι ντροπή!! Αμέσως τα μάγουλά μου έγιναν κατακόκκινα και κάθισα αμέσως στην καρέκλα μου.

"Μην τυχόν και επαναληφθεί αυτό που έγινε σήμερα, δεσποινίς" είπε με σοβαρό και αυστηρό παράλληλα τόνο στην φωνή της.

Ευτυχώς ήταν έναν όνειρο ή δηλαδή έτσι θέλω να πιστεύω, αυτό το πρόσωπο που είχε σχηματιστεί στο πρόσωπο του Φώτη όταν μπήκα στην τάξη, με έχει προβληματίσει πολύ αλλά περισσότερο με έχει ανησυχήσες.